De dag voor kerst loop ik nog eventjes binnen bij Leidse Lijn. Een tijdelijke broedplaatslocatie in de Breestraat, waar allerlei kunstenaars hun spullen exposeren. True en Steenvrouw hebben er samen een stand. Ik heb er al een paar keer gezellig thee gedronken, terwijl zij aan hun oeuvre zaten te werken.

Vandaag echter kom ik met een ander doel. Bij mijn vorige bezoek ontdekte ik de stand van Het Hoedengilde. En daar kwam ik een beeldschoon hoofddeksel tegen. Na een nachtje erover slapen heb ik besloten mezelf dit hoedje cadeau te doen. Het is een prachtig edoch degelijk wollen hoedje. Als ik er lief voor ben gaat het een leven lang mee……

Ik zwaai naar mijn vriendinnen en begeef me naar de eerste verdieping. Daar ga ik op zoek naar de eigenaar van het hoedenparadijs. Een paar collega’s van hem snorren hem op. We kennen elkaar wel. In het verleden heb ik al veel rare exemplaren in zijn winkeltje opgeduikeld. ‘Ha Toverheks, wat leuk, jij bent het’, begroet hij me enthousiast, ‘Waar kan ik je mee van dienst zijn?’ Ik laat hem het gewilde hoedje zien. ‘Ha,’ roept hij. ‘We gaan een mooi prijsje maken.’ Kijk, dat willen we horen natuurlijk.

Terwijl ik hoedjes pas en onderhandel kletsen we een beetje bij. Waarover? Hoeden natuurlijk. Ik vertel hem welk hoedje ik waar heb gedragen. ‘Vorig jaar in de opera had ik dat groene hoedje op. Samen met een schitterende bijpassende outfit. Onze gewezen koningin Beatrix was er ook. Met hoedje. Maar haar ufo haalde het niet bij mijn exemplaar!’ Dat doet hem deugd. Hij glimt van top tot teen.

Uiteindelijk krijg ik wel vier hoedjes voor de prijs van dat ene hoedje, waar ik mijn zinnen op had gezet. Met een tas vol hoofddeksels loop ik de trap af. Beneden wachten mijn vriendinnen me nieuwsgierig op. ‘Laat zien, Heks,’ roepen ze in koor. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik show het ene na het andere ravissante exemplaar. De dames zijn perplex. ‘Ga ook even kijken,’ moedig ik True aan. Ik weet hoe dol zij is op grote flaphoeden en laat ik er nou net een paar enorme superflappers tussen hebben gezien.

En inderdaad. Ook zij scoort een paar prachtige hoofddeksels. ‘Gelukkig hebben we een geheel andere hoedensmaak,’ verzucht ze later tegen mij, als we allebei een van onze nieuwe hoedjes ophebben.

Als ik het pand verlaat loopt er een man naar buiten, die ons bezig heeft gezien met al die hoeden. ‘Heerlijk hoor, zo’n tas vol hoeden’, roept hij me vrolijk toe. ‘Inderdaad, maar het zijn niet de enige hoedjes in mijn assortiment,’ grijns ik terug, ‘Ik heb een hele plank vol.’ ‘Dat dacht ik al,’ lacht de man, ‘Veel plezier ermee, Heks.’

En plezier heb ik er al van gehad. Diezelfde avond zat ik met de mooie zwarte hoed op in de kerstnachtmis.