Wat te doen in tijden van grote stress?

‘Heks, ik maakte me zorgen over je, naar aanleiding van je blog, ik had niet gedacht je hier te zien….,’ zegt een tenor van mijn koor vanmiddag in de pauze. Hij volgt mijn heksenblog al jaren. Nou ja, ik ben inderdaad gammel, maar onkruid vergaat niet. Ik ben gewoon lekker gaan zingen vanmiddag. Frogs bood aan het hondje op te halen. Vanmorgen heel erg vroeg stuurt hij me een berichtje: ‘Zal ik Ys vanmiddag voor mijn rekening nemen?’

Een paar uur later zitten we aan de koffie. Het is heerlijk om weer eens eventjes een mens van vlees en bloed te spreken. Natuurlijk hebben we het over de aanslagen in Parijs. Onze discussies, gelardeerd met allerlei feiten en indrukken, gaan altijd behoorlijk diep. We gaan in op de achtergronden en informatie via internet en pers.

Opeens begint mijn goede vriend te lachen. ‘Donderdag in De Wereld Draait Door was er zo’n filmpje van Lucky TV . Zag je Willem Alexander staan met een bord: ‘Je suis Willy’. Hij hikt van de lach. ‘Met zo’n uitgestreken hoofd. Je kent het wel van hem. Geen gezicht! En dan dat stemmetje van Sander van de Pavert eronder! Hilarisch! Hahaha, Willy, hihihi. Ofwel lul! Ook nog!’ ‘Lulletje’, giebel ik terug. Ik zie het voor me!

Kijk hier naar: Je suis Willy.

Kijk! Lachen zorgt dat we ons hoofd er weer enigszins omheen kunnen vouwen. Al die bloederige beelden. Alle verschrikkingen van de afgelopen dagen.

Als ik later terug kom van koorrepetitie tref ik mijn bovenbuurvrouw net als ze deur uitgaat. Terwijl we langzaam verstenen op de stoep in de waterkoude namiddag praten we over onze voormalige buurman. De ellendeling, die ons zoveel narigheid heeft bezorgd. Ik herinner me, dat ik destijds veel energie gestoken heb in compassie genereren voor die boze buurman. Maar oh, wat was ik blij, toen hij ophoepelde naar Groningen! Mijn buurvrouw ook. Wij weten allebei, hoe gevaarlijk deze gek is. Wij hebben het dubieuze genoegen gesmaakt zijn ware gezicht te zien…..

Het ware gezicht, dat wat er onder ons beschavingsvernisje schuil gaat, is vaak geen prettig gezicht. Toch geloof ik in beschaving. Bij Shambhala, een Tibetaanse Boeddhistische traditie, hebben ze een hele mooie oefening. Eerst stuur je compassie en liefde naar iemand van wie je veel houdt. Dan naar iemand, die het echt nodig heeft. Vervolgens naar iemand, die je je reet zal roesten. Tenslotte naar een regelrechte vijand.

De kunst is om werkelijk iedereen in je hart te koesteren. Of zoals ik het zelf graag uitdruk: Iedereen is mijn partner.

Neemt niet weg, dat ik van sommige partners hoop ze nooit meer in mijn buurt te zien. Beneden staat een woning leeg. We krijgen een nieuwe buur. Stel dat het die mafkees van een ex-buurman blijkt te zijn, hij is gek genoeg om het te proberen…… Je ziet, de paranoiazaadjes kiemen en steken hun kopjes boven de grond! Nou ja, dan gaan we tot in de hoogste boom met ons protest! Ik heb in elk geval een medestandster in dit portiek! En Ysbrandt lust hem rauw! 😉

Ik denk aan Charlie. En aan Willy. Aan humor. Hoe het ons redt van rigide denkbeelden. Hoe het tegenstellingen kan verzoenen. De noodzaak om met alles de spot te drijven. Onszelf niet al te serieus te nemen.

Ik kom uit een achtergrond met een zekere traditie in het lachen om elkaar. Geloof me: Er is niks mis mee. Het wil niet zeggen, dat het altijd prettig is. Soms is het best kwetsend. Willy is misschien ook niet zo blij met dit filmpje….

Maar ook: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.