Woensdagavond krijg ik een smsje van Frogs. ‘Ik rijd nu weg uit Spijkernisse, zie je zo!’ Hij komt even de vuilniszakken buiten zetten. Hiep hoi. Nu hoef ik ze niet zelf naar de hoek van de straat te slepen. De vuilniswagen rijdt helaas niet langs mijn huis. Het is altijd een heel gedoe om die loodzware zakken vol kattengrit op het juiste moment op de juiste plek te krijgen.
Ja, mijn monsters zorgen voor veel troep. Kattenbakken moeten regelmatig geleegd worden. Ze laten een spoor van haren en vieze voetstappen achter. Regelmatig gaat er iets kapot ten gevolge van hun woeste capriolen tijdens achtervolgingen door het huis. En de laatste weken heb ik ook nog eens last van een katachtige bedplasser. Mijn bed wel te verstaan. Dit levert zo’n gigantische berg wasgoed op! Ik word er helemaal beroerd van….
Het probleem is, dat de kat, die ik verdacht van deze desastreuze actie, uiteindelijk niet de schuldige blijkt te zijn. Althans, niet de enige. Het andere punt is, dat mijn katten het niet doen om me te pesten. Piesen heeft een hele andere betekenis in kattenland. Buiten het ledigen van de blaas, staat het ook garant voor het uitzetten van een lekkere geurvlag…..
Mijn lapjeskat vertoont dit gedrag altijd als ze krols is. Zij was dan ook direct hoofdverdachte nummer 1. Maar zelfs als ik haar dagen ver van mijn slaapkamerdeur houdt, is er toch weer gepiest. Op dezelfde plek, nota bene. Is dat piskrengetje nu toch naar binnen geslipt op een onbewaakt ogenblik? Ik besluit nog beter op te letten.
Een derde keer stap ik in een zeikbed. Getverderrie. Bijna jankend van ellende verschoon ik midden in de nacht voor de zoveelste keer de hele boel. Binnenkort moet ik met die tijk naar de wasserette. Want dit gaat niet meer goedkomen zo. Er is nu blijkbaar een soort kattenbak in mijn matras ontstaan!
Dus mijn volgende hoofdverdachte is de Zwarte Panter. Hij is de enige kat, die ik daar nog binnen heb gelaten de laatste dagen. Hoewel het niet zijn stijl is. Ik heb hem nooit eerder op dit soort gedrag betrapt……
Vanmorgen echter, als ik even naar de keuken ben geweest en terugkeer in mijn slaapkamer, piept opeens Pippi tevoorschijn vanonder het bed. Ze heeft zich blijkbaar een hele dag schuil gehouden in deze kamer…. Aha, ik miste haar gisteren inderdaad al tijdens het avondeten. Zij is dus de boosdoener. Deze misschien zwangere poes. Ik zal haar ver van mijn bed moeten houden!
Zo ben ik dan al de hele week aan het wassen. Vanwege deze uit de hand gelopen hobby, mijn grenzeloze kattenliefde. ‘Het zijn er wel heel erg veel, Heksje,’ zei Cowboy afgelopen woensdag aan de telefoon. Ik weet het. ‘Twee vind ik al veel,’ vervolgt mijn lief, ‘Maar zeven!’ Hij is er intussen wel een beetje aan gewend. Ook vindt hij het eigenlijk wel heel gezellig, die beestenbende hier in huis. Maar dit soort dingen maakt het wel zwaar bij tijd en wijlen.
Als Frogs de vuilniszakken buiten zet, neemt hij Varkentje gelijk mee voor een wandelingetje. Bij terugkomst kijkt mijn goede vriend me met een vies gezicht aan. ‘Er ligt iets heel erg smerigs in de gang, Heks,’ snuivend trekt hij zijn neus op, ‘Toen ik het eens goed bekeek, ging ik bijna over mijn nek. Het stinkt ook verschrikkelijk!’
Oh jee, dat kan wel eens door de Zwarte Panter zijn achtergelaten. Misschien een reactie op een wormenkuurtje dat ik hem gisteren heb gegeven….
Als een haas vertrek ik naar de gewraakte plek, gewapend met een stoffer en blik, schoonmaakmiddelen, plastic zak, kranten en een psychologische knijper op mijn neus. Eerst zet ik alle deuren naar buiten open. Dan ga ik aan de slag met mijn beproefde methode om dit soort shitklusjes tot een goed einde te brengen. Geloof me: ik kan zonder probleem met deze hulpmiddelen dit soort viezigheid opruimen.
Frogs kijkt verbaasd op, als ik geheel intact, zonder smurrie aan handen of instrumentaria, weer bovenkom. Ja, je wordt er handiger in met de jaren. Maar een kat, die in je bed piest went nooit. Er komt voorlopig geen kat meer in de buurt van mijn slaapkamer. Ik ben er klaar mee.
Behalve de Panter dan, die verdenk ik niet langer. Het zijn zonder twijfel de hormonale damespoesjes. Als er geen nestjes komen, gaan ze onder het mes. En daarna ga ik maar eens naar de wasserette met mijn tijk. Dat is de enige manier, om die markeerluchtjes echt uit mijn matras te krijgen. Tot die tijd blijft het een beetje tobben. Alle deuren dicht. En eventjes geen grote kattenfamilie gezellig ’s avonds in mijn bedje…..
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.