Wat is er toch zo fascinerend aan een inktzwart karakter in een tropische verpakking? Nou ja, tropisch, een ijskoningin dan. Heks ligt duidelijk teveel voor pampus, dat ik naar dit soort ellende ga zitten kijken. Of sterkt het zien van dit soort narigheid me in mijn voornemen tot loslaten en vergeven?

Tara Lambert

Afgelopen week kijkt Heks weer eens naar Dr Phil, blote bil. Er gaat inderdaad een vrouw met haar billen bloot in zijn programma. Het is een voormalig model. Nou ja, model. ‘Ze heeft wel eens foto’s laten maken door een professionele fotograaf,’ beweert haar slachtoffer laconiek.

Dit vermeende model blijkt wel over meer dingen te liegen. In feite liegt ze alles aan elkaar. Meesterlijk speelt ze mensen, dieren, dingen, ouders en hun kids, zelfs oude schoolvriendinnen, de hele teringzooise bende, tegen elkaar uit. Ze draait er haar gemanicuurde handje niet voor om.

De waarheid gebiedt te zeggen dat de vrouw beeldschoon is. Keihard. Snoeibikkelkeihard. Een kille blik in een schitterend gezicht. Ook nu ze door de stress een kilo of veertig zwaarder is geworden is het een toppertje. Qua uiterlijk dan.

Ze heeft Phil dan ook zo in de pocket. Hij doet nog wel pogingen heel streng te kijken en door te vragen. Maar als hij aan het eind van een notabene tweedaagse show, waarin hij gebiologeerd als een hitsig konijntje in een koplamp, naar haar gelieg heeft zitten luisteren, haar vertrouwelijk toefluistert dat zij geen moordenaar is, breekt mijn klomp. De man is volledig in haar val getrapt.

Nu is Phil zelf natuurlijk ook een rare. Allerlei verhalen doen over de man de ronde. En niet allemaal even lovend. Hij is beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag, van het uitoefenen van zijn beroep zonder vergunning en ga zo maar door.

Heks heeft sterk de indruk, dat de man toch een aantal verdacht narcistische trekken heeft. Ook valt het me op, dat die bevolkingsgroep er altijd zo goed van af komt bij hem. Ze krijgen zonder uitzondering een traject aangeboden. Hun slachtoffers kunnen over het algemeen op minder begrip rekenen. Die moeten zelf hun hulp maar regelen……

Ik heb wel eens gezien hoe Dr Phil een vrouw op haar nummer zette, omdat ze geheel in de overgave was gegaan bij haar narcistische echtgenoot. Het arme mens had al een hele waslijst vernederingen en lichamelijk/ geestelijk geweld achter de rug. Ze was systematisch mishandeld en leeggehaald door haar foute vent. Ze kon wel een oppeppertje gebruiken……

Maar nee. ‘Hoe heb je het zover kunnen laten komen?’ was de tendens van Phils antwoord op haar hulpvraag, ‘Regel maar een straatverbod.’

Het moordlustige model is een lellebel. Althans, dat beweert haar slachtoffer en vermeend aartsvijandin. ‘Ze loopt in uitermate ongepaste outfits rond te paraderen. Komt rustig op een kinderpartijtje in niets verhullende kleding. Ik wil dat niet voor mijn dochters….’ zegt haar slachtoffer op een gegeven moment gekweld.

Rivale met echtgenoot

Heks zit gebiologeerd  te kijken. Schaamteloze slechtigheid fascineert me. Wat gebeurt er in iemands hoofd, waardoor die persoon denkt dat het maar geoorloofd is om een medemens om zeep te helpen? De moeder van je stiefkinderen? De ex van je man?

‘We waren vroeger inderdaad hartsvriendinnen, ja, ik ben bij de bevallingen van haar jongste kinderen geweest…’ beaamt de beeldschone ijskoningin Phils vraag. ‘Nou, vriendinnen. Ja, was hadden vaak contact,’ zegt het slachtoffer. Ze had al enige tijd in de gaten, dat de nieuwe partner van haar man in werkelijkheid een sekreet is. ‘Ik had haar door.’ En dat is haar duur komen te staan.

De zoveelste onwaarschijnlijke geschiedenis, waar een narcist aan ten grondslag ligt. Heks probeert te begrijpen, waarom de vrouw dacht gerechtigd te zijn ons haar tegenstandster te elimineren. ‘Ze moet weg, monddood, giebeldegiebel, stop haar maar in zo’n houtversnipperaar. Hahahahahaha, kun je nagaan hoezeer ik haar haat, ‘ giechelt ze, ‘Nee, zonder gekheid, ze moet in elk geval zwaar gehandicapt raken.’

Via een oude schoolvriendin heeft ze een hitman geregeld. De vriendin heeft al een keer op haar verzoek het slachtoffer telefonisch bedreigd. Niet misselijk bedreigen, nee, het echte werk. ‘Je eindigt hersendood aan de beademing, bitch,’ en dergelijke.

Met de foute schoolvriendin

Maar als ze vervolgens het verzoek krijgt om op zoek te gaan naar een beroepsmoordenaar, wordt het deze handlangster toch ook te gortig. Ze gaat naar de politie.

De zogenaamd ingehuurde hitman is dan ook een undercover politieagent. Ze spreken af in een auto pal voor een winkelcentrum. De schoolvriendin, de agent en het nietsvermoedende model.

Laatstgenoemde laat het aan de schutter over om te bedenken hoe hij haar rivaal van het leven gaat beroven. Als het maar gebeurt. ‘Ik weet niet. Wat denk jij?’

BETERE TIJDEN! DE BESTE VRIENDINNEN?

‘Dus gewoon naar haar toelopen en recht in haar gezicht schieten? En haar man dan? Als hij thuis is, wat moet ik daarmee?’ ‘Oh, schiet ook maar dood. Maakt mij niet uit,’ antwoordt het model opgewekt. Ze heeft er wel voor gezorgd, dat haar stiefkinderen die bewuste dag veilig bij haar zijn. Ook goed voor haar alibi.

‘De jongere kinderen van het slachtoffer zouden gewoon thuis zijn geweest. Ze wilde haar stiefkinderen voor zichzelf, maar de halfzusjes en broertjes konden haar niks schelen….’

Betrapt en opgepakt!

Heks vindt online een brief van de stiefkinderen aan de rechtbank. Ze blijken al jaren te zijn gegaslight door het malafide model. Echt intriest natuurlijk.

Maar goed. Ellende, ellende. Iedereen zand in de ogen gestrooid. Jarenlang grijpt geen mens in. De vader van de kinderen gelooft zonder uitzondering zijn nieuwe echtgenote. Ten koste van zijn kinderen. Het gekke wijf kan gewoon haar goddelijke gang gaan.

Met een vlak gezicht en kille blik weerlegt het model elke aantijging. Ze was echt niet van plan om haar rivaal de dood in te jagen. Zelfs het feit, dat ze een aanbetaling heeft gedaan bij een hitman probeert ze te verdraaien. ‘Het was zo’n laag bedrag. Je denkt toch serieus niet, dat iemand voor zo’n schijntje een ander koud maakt?’

Het is eigenlijk hilarisch. Alles draait ze om. En dan komt er toch aan het eind een halfslachtige spijtbetuiging. Een vreemde vorm van excuus. Uit haar mond. Maar het bericht bereikt haar kille ogen niet.

De dans ontsprongen

Phil is in zijn nopjes met haar spijtbetuiging. Hij heeft hij dagenlang naar toe gewerkt. Waarom ontgaat me werkelijk. ‘Je bent geen moordenaar,’ klopt hij op haar knie.

Afgunst en jaloezie. De ander niks gunnen. Controle willen hebben over alles en iedereen. Ongegeneerde haat. Menen over andermans leven te kunnen wikken en beschikken.

Heksje, het loont toch echt de moeite om mensen te vergeven. Wandel geen haatpaden. Zoek steeds het gulden midden. Kijk uit voor rare tantes. Jaloerse troela’s. Wrattenpadden. Met kille onverschillige koude koppies.

Helaas heeft Heks in haar bescheiden leventje nogal eens last gehad van kwade zusters. Geniepige jaloerse tante Betjes. Pootje-lichtende mega mutsen.

‘Godin, godin, neem deze vriendin, geef haar haar zin, of onzin. Maar laat mij er buiten!….’

Zin en onzin. Zin in het leven, zin van het leven. Leven, leven.

Leven en laten leven, Heks.

Leven geven, leven nemen, menen anderen.

Iemand heeft gemeend mij monddood te kunnen maken. Iemand heeft gemeend, mijn leven te ongestraft te mogen controleren. Iemand heeft me in de hoek gedrukt, tegen de muur gezet. Uitgeleverd. Iemand heeft werkelijk alles uit de kast gehaald om Heks haar autonomie te ontnemen, haar klein te krijgen…..

Heks begrijpt best, dat je helemaal klaar bent met bepaalde mensen in je leven. Ik begrijp dat geweldig bijzonder goed. Maar iemand kwetsen, kapot maken, iets aandoen of zomaar slecht behandelen…… Oog om oog….. Zelfs als het echt etterbuilen zijn, zoals in mijn geval……

Onbegrijpelijk. Gelukkig maar.

Het beeldschone model kijkt koeltjes in de camera. Het spijt haar verschrikkelijk. Ze heeft nooit de intentie gehad om iemand te vermoorden. Ja, ze ging na het geven van de opdracht tot moord lekker shoppen in het winkelcentrum, waarvoor ze hadden afgesproken.

Maar eigenlijk wilde ze de moord hiermee toen juist verhinderen. Hoe dan wel is niet duidelijk. De draderige leugens verkleven in haar mond voordat ze ze er goed en wel uitgewerkt krijgt….

Morgen gaat ze de gevangenis is. Slechts vijf jaar in plaats van de zeven waarvoor ze veroordeeld is. Door een vormfout.

Apart toch weer. Rechtvaardigheid voor iemand uit wiens mond louter leugens komen. Wiens garnalenhersentjes louter plannetjes produceren langs de parabool van haar haat.

Het model geniet van alle aandacht tijdens het proces. Als de eerste beste fashionista paradeert ze door de rechtszaal…..

 

 

Zwemmen! Heks krijgt het bij voorbaat koud. Toch ga ik dat bad weer in. Het moet. Het zal. Vooral nu mijn meerbadenkaart onverwacht toch is verlengd!

Vandaag ga ik zwemmen. Momenteel lig ik moed te verzamelen. En uit te deuken van een zeer onrustige nacht. En bij te komen ook. En mezelf bij elkaar te harken. En bij voorbaat alvast extra te rusten. Want vandaag, straks, ga ik zwemmen.

Ik lag overigens al om een uurtje of vijf in bed gisterenmiddag. Helemaal verrot na een wandeling met de hond. Repeteren met het koor de dag ervoor. Het weekend met het feestje. Uitgeput. Opgesoupeerd.

Als ik de televisie aanzet zie ik dat die verdraaide verkiezingen aan de gang zijn. Potverdrie. Moet ik mezelf weer uit bed hijsen en in de kleren. Moet ik mezelf weer reanimeren tot menselijke proporties. Zal ik eens een keertje overslaan?  Heks, die altijd stemt. Ik ben het wel eens vergeten in een vergelijkbare situatie……

Eerst maar eens op zoek naar die verduvelde stempas. Moet ergens in de stapel met folders en post liggen. Na enig spitten vind ik em zowaar. Oh, het zijn er twee. Ik heb eventjes niet opgelet.

Moet ik ook nog eens over die nieuwe wet op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (Wiv) stemmen. Die griezelige Big Brother kutwet. Waarbij de politie in je onderbroek kan kijken. Straffeloos. Bah. Voor een enkele verdwaalde terrorist. Zum kotzen!

En: Een referendum. Huh? Daar deden we toch niet meer aan in Nederland?

Ik hijs me dus maar weer uit bed. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet mijn stem tegen die wet zou hebben verheven….. Trillerig eet ik een hapje. Rust daarvan weer uit. Kan ik alweer lopen? Ik moet toch de deur uit. Is er alweer genoeg brandstof in de benen? Zijn de zweetaanvallen geluwd? Doet mijn hoofd het alweer? Want de hersenpan stond ook uit ontdek ik net……

In het stembureau is het druk. Er staat een rij van hier tot Tokio. Ik hang op mijn benen te dweilen. Ik wip van voet op voet. Duizelig en draaierig. ‘Schiet op, stelletje slome duikelaars,’ maan ik mijn voorgangers inwendig. Ik lees ter afleiding de poster over ‘Uw gedrag in een stemhokje’.

Huh? Wat doen mensen zoal in die stemhokjes dat je er een gedragscode voor moet opstellen? Mijn belangstelling is gewekt. En zo overleef ik het kwartier totdat ik aan de beurt ben. Met hangen en wurgen.

Zo. Dat is dan weer een lekker verslag van zo’n halvezolige dag. En ook vandaag zie ik het somber in. Ik ga zwemmen, terwijl ik niks over heb. Tricky. Maar ik moet ook zwemmen. al is het maar om mijn ledematen op termijn enigszins in de kom te houden.

Momenteel ploppen mijn schouders alle kanten op. Je kunt het zelfs horen. Ploppederplop! Met enige regelmaat kijkt iemand er vreemd van op. Wie is die heks? En waar verstopt zij kabouter Plop? Onder haar oksel soms?

Ik mag blij zijn dat ik weer ga zwemmen. In december was mijn kaart met nog 52 baden daarop verlopen. Door allerlei fysieke ellende heeft Heks veel te weinig gezwommen de afgelopen jaren. ‘Dat is altijd hetzelfde bij u. Schrijf maar een brief, misschien dat u respijt krijgt, maar ik geef u weinig kans,’ bitste de medewerksters achter de kassa.

Honderd euro door de plee, omdat de dames van de kaartverkoop niet dol zijn op Heks. En dat is een understatement. Ze hebben gewoon de pest aan me. Dat gebeurt me vaker. Meestal zonder enige reden. Zoals honden direct antipathie kunnen voelen voor een wildvreemde andere hond, voelen bepaalde vrouwen iets dergelijks zodra ze Heks in het vizier krijgen. Het zal wel. Ik ben vast niet de enige, die dit lot treft.

Zo heb ik dan die brief geschreven. Niets op gehoord. Uiteindelijk bel ik het zwembad. ‘Hoe staat het met de brief?’ ‘Welke brief?’ ‘De brief is zoekgeraakt met de post,’ verzekert de vrouw aan de telefoon me. Goh. Hoe kan ze dat nu weten? En toch wel weer heel toevallig. Ik heb sterk de indruk dat ze er gewoon mee in haar hand zit.

Nu moet ik dan een mailtje gaan sturen. Vooruit maar weer. Ik stuur de mail een paar keer. Vanaf verschillende mailadressen. Zodat ie zeker aankomt….. want bij zwembad de Zijl is niets zeker.

Tot mijn verbijstering krijg ik onderstaand mailtje terug:

Wij hebben uw badenkaart met nog 53 bezoeken met 1 jaar verlengd. Dit hebben wij al op 10-12-2017 voor u
gedaan.
U kaart is hier mee geldig tot 10-12-2018.
Wij hopen u hier mee tegemoet te zijn gekomen
Met vriendelijke groet Team spa

Dus die caneira’s achter de kassa hebben gewoon wel mijn kaart verlengd, maar tegen me gezegd dat ik de rambam kon krijgen. Bizar. Ik had al drie maanden kunnen zwemmen potverdorie.

‘Jij hebt dat toch ook gehoord, Saar, dat die vrouwen aan de kassa me de deur wezen in december?’ Mijn vriendin heeft het ook gehoord. Ze stond er bij en keek ernaar. ‘Heks, te gek voor woorden dit. Laten we als de donder die kaart opzwemmen en naar een ander zwembad gaan. Het is hier altijd wat!’

Zometeen ga ik zwemmen. Ik zie er als een berg tegenop. Omdat ik zo moe ben en verrot. Omdat alles pijn doet en dat voel je ook in het water. Omdat het zo koud is. Omdat ik daarna uren geen pap kan zeggen.

Waarom doe je het dan Heks? Om mijn gewrichten weer in de kom te krijgen. Een beetje spiermassa rond de kommen scheelt enorm. Het is dus uit lijfsbehoud dat ik mezelf dit aandoe. Niet om te genieten. Ik zeg het maar eventjes om misverstanden te voorkomen. Maar wie weet geniet er ik er toch van. Eventjes. Tussen de opstartpijnen gedurende de eerste tien baantjes en het in elkaar storten na de vijftiende…….