Ook Heks heeft geheimen. Er zijn een aantal zaken, waarover ik niet graag praat. Die liggen soms als een zware steen op mijn hart.

‘Heks, het is zo toevallig. Ik ken een aantal chronische pijnpatiënten. Allemaal hebben ze te maken gehad met traumatische gebeurtenissen in het verleden. Heb jij dat verband bij jezelf nooit gelegd?’ Vraagt een vriendin onlangs. Nadat ik iets verteld heb over de gangbare lijfstraffen binnen ons familiaire opvoedingsprotocol.

Nu krijg je me over het algemeen binnen de kortste keren kwaad, als je zo begint ten aanzien van mijn gebreken. Ik heb al zoveel therapie gevolgd in mijn leven, ik kots ervan. En nooit, maar dan ook nooit heeft het gezorgd dat mijn gewrichten in de kom bleven. Of dat ik meer energie kreeg. Of dat ik minder vatbaar werd voor alle mij omringende steeds muterende virussen, bacteriën en gisten.

Ik heb een broertje dood aan de stigmatiserende tendens om ziekte ‘spiritueel’ te duiden. De mensen, die het doen zijn over het algemeen zelf zo spiritueel als een bosui en zo verlicht als een glimworm. De eerste spirituele regel met betrekking tot naasten, namelijk: oordeelt niet, treden ze met voeten. Met het grootste gemak.

Vorige week lig ik midden in de slapeloze nacht naar TLC te kijken. Die wonderlijke televisiezender vol rare programma’s. Zoals hetgeen ik nu voorbij zie komen. Familiegeheimen heet het. De meest uiteenlopende voorbeelden van doofpot strategieën komen aan bod. Het is ongelofelijk, hoe mensen elkaar een oor aannaaien om er zelf beter op te staan. Of om geld binnen te harken. Of puur uit jaloezie.

‘Van je familie moet je het maar hebben, ‘ denkt Heks, als ze het zoveelste ellende-verhaal voorbij heeft zien komen. Dan komt er een man aan het woord, die van de ene op de andere dag allerlei kwalen begon te ontwikkelen. Zo heftig, dat het hem volledig invalideerde. Hij werd van een gezonde sterke vent plotseling een compleet zieltogend wrak.

Terwijl hij zo ziek lag te zijn, kwam zijn broer enige tijd logeren. Hij had hem al in geen tijden gezien, dus ze hadden veel te bepraten. Met name ook over hun jeugd. Ze bleken een geheel verschillende perceptie te hebben van hun jonge jaren en het gezin, waaruit ze kwamen.

Tot stomme verbazing van de man had zijn broer een totaal ander beeld van hun vader. Herinnerde de man hem als lief en zorgzaam, een echte familieman, de broer kende hem als een mega-lul. Dat verbaasde de man. Het liet hem niet los.

Op een gegeven moment, midden in de nacht, klapte er een luikje open in zijn hoofd. Plotseling herinnerde hij zich een gesprek met zijn vader. In een kroeg. Voordat paps in de gevangenis verdween, veroordeeld voor oplichting…. Zo’n lieverdje als hoe de man zich hem herinnerde, was het dus niet……

In het gesprek bekent zijn ouweheer een dubbele moord. Tot in detail vertelt hij over deze gebeurtenis, die hem een aardig sommetje geld heeft opgeleverd. Ongelofelijk! Dat was de zoon helemaal vergeten.

Hij gaat naar de politie met zijn verhaal. De smerissen kijken eerst vreemd op. Wat een rare geschiedenis. Maar uiteindelijk nemen ze hem serieus: De feiten kloppen met een onopgeloste moordzaak. Maar nu moet de man bewijzen, dat hij er zelf niets mee te maken heeft gehad.

Door zijn vader tijdens een bezoek in de gevangenis te laten bekennen, terwijl hij een microfoontje bij zich draagt, weet hij zichzelf vrij te pleiten. De vader daarentegen komt nooit meer vrij. Van zijn lang zal z’n leven niet…..

Maar nu het gekke: de man geneest in 1 klap van al zijn kwalen. Hij is weer zo gezond als een vis.

‘Hij wel,’ foetert Heks, als ze het tot zich door laat dringen. En waarom ik dan niet?

Kijk, daarom is het zo gevaarlijk om deze verbanden voor anderen te leggen. Het leven is niet zo plat als een pannenkoek. Je kunt eenvoudigweg niet weten, waarom iemand iets mankeert.

Bovendien geef je de boodschap af aan de getroffenen, dat het zijn of haar eigen schuld is, dat ze nog niet genezen zijn. Moet je maar beter met je trauma’s om leren gaan. Als je het advies van de oordelaar zou opvolgen, was je al lang beter. Eigen schuld, dikke bult.
Krijgen die getraumatiseerden ook nog een trap na.

En is het wel zo, dat je alleen maar ziek wordt van trauma’s? Momenteel overlijden er massa’s mensen aan Ebola. Die hebben niet eens de tijd, om na te gaan of ze een trauma hebben. Ook sterven er kinderen, nog voordat ze een beetje jeugdtrauma hebben kunnen ontwikkelen.

Geheimen zijn niet altijd fijn. Heel veel geheimen zijn ruk. Die wens je je ergste vijand niet toe. Gelukkig zijn er ook zoete geheimen.

Heks heeft genoeg van alle gesmoorde gevoelens en onderdrukte pijn. Ze heeft tabak van het incasseren. Het weerloos luisteren naar nagels krassend over het schoolbord van haar levensles. Het leven een leerschool? Wie zegt dat? Behalve Oprah Winfrey dan.

Een heleboel mensen heb ik ontdekt. Hele vervelende mensen vaak. Verpakt in een spiritueel jasje. Je moet je lesje leren, anders krijg je tegenspoed. Voor straf. Het joods/christelijke schuldcomplex wordt gewoon vrolijk door deze als levenswijsheid verkochte hete braakbrei heen gehusseld!

We zijn helemaal gek geworden hier op aarde. Doordat kinderen ongeveer bij de geboorte al leerplichtig zijn tegenwoordig, denkt de mens, dat alles en iedereen maar bij voortduring op school moet zitten. Tot je huisdier aan toe.

Elke ervaring is goed, als we er maar iets van geleerd hebben. Ook dat nog!

Maar als je dan naar de geschiedenis kijkt, blijkt dat mensen helemaal niet zo leergierig zijn. Dezelfde stomme principes uit de oudheid, gaan ook nu nog op. Volken, die werden geëlimineerd pogen hetzelfde te doen bij hun vijanden. Het is uitzonderlijk, als er iemand een ander liedje zingt. Zoals Thich Nath Hanh.

‘Zo’n bijzonder, die man,’ roepen zijn volgelingen massaal, ‘Hij leert ons compassie, vergeven en liefhebben!’

In feite is het zo gewoon als wat. Zodra je uitgaat van allesomvattende goddelijke principe, neemt de neiging tot oordeel af. Wat kan het schelen, hoe de pijn ontstaan is? Belangrijker is het, dat iemand zich verstaan weet. Is het echt zo doorslaggevend dat je je leven snapt en begrijpt? Dat je alles in het juiste hokje stopt? Is vergeven niet veel wezenlijker? Dat laatste ruimt bovendien lekker op!

Hop!