GOUD, GOUD, GOUD. Als je verliest zit je fout.

Vandaag weer gouden medailles op de Spelen. Ik zit voor de TV te schrijven. De spannende races volg ik met ingehouden adem. De toestanden rondom het schaatsen volg ik met verbijstering. Wat nu weer? Jorrit Bergsma trekt zich terug als reserve. Vlak voor de wedstrijd! Nou ja. Wat is dit nu weer voor een verhaal.

De kletskousen commentatoren zitten te speculeren, wat er zou kunnen spelen. Een interview met Bergsma wordt uitgekauwd. Hij voelt zich ‘genaaid’. Want hij mag niet meeschaatsen. Daar ben je reserve voor, maar dat lijkt hij vergeten. De gouden medaille is naar zijn hoofd gestegen. Hij voelt zich gepasseerd, waar hij al op een zijspoor stond.

‘Misschien is hem iets toegezegd, rijden in een halve finale of iets dergelijks…’ , ‘Die ploeg gaat nu eenmaal met de besten van start, ze laten die medaille echt niet lopen vanwege Jorrits’ aspiraties.’ Als je als reserve geen enkele race meerijdt, krijg je nu eenmaal geen medaille….. (Ook loopt die persoon 25.000 euro (!) bonus mis) En Heks vermoedt, dat em daar de kneep zit: Die begeerde gouden plak.

Jorrit wil met twee van die dingen naar huis. En als hij daarvoor een scène moet schoppen, zal hij het niet laten. Wat een kolere streek zo vlak voor de start. Het moet toch door al die hoofden spoken, dat kan niet anders. Jorrit Bergsma laat zich in de kaart kijken. Van zijn slechtste kant zien.

Geef mij dan maar Sven. Hij keek wel zuur bij zilver op de 10 kilometer. Toen hij door diezelfde Jorrit naar huis werd gereden. Maar geen onvertogen woord. Ook vier jaar geleden niet, toen hij door een megafout van zijn coach, Gerard Kemkers, zijn gouden medaille op diezelfde afstand misliep. Het is niet mijn favoriete schaatser, deze wat afstandelijke man. Maar jeetje, wat een klasse sportman. En wat leuk, dat hij met zijn team heeft gewonnen. Zonder reserve. Lekker puh.

En wat leuk ook, dat de dames het kunstje nog eens dunnetjes overdoen. Met grote overmacht veroveren ook zij het goud. Hun tegenstander, de Poolse ploeg, liet wel een reserve meerijden in de laatste wedstrijd. Om haar in de zilveren medaille te laten delen. Ze reden geen deuk in een pakje boter, het leek nergens naar qua wedstrijd. Meedoen is belangrijker dan winnen, maar je moet natuurlijk wel je gloeiende best doen…… Vindt Heks.

Ach, het is allemaal relatief.

GOUD, GOUD, GOUD. Als het in je mond zit, ben je oud…..