©Toverheks.com

‘Van jampot, jampot, likkelikkelik…. Van jampot, jampot, likkelikkelik…. en daarom ben ik hier,’ zing ik, terwijl ik mijn tweede kopje koffie inschenk vanmorgen. ‘Ik ben geboren in Griekenland,’ galm ik vervolgens. Toch? Het was toch Griekenland? ‘En daarom ben ik hier!’ Ik begin te twijfelen. En dan die tekst, waar gaat het over?

Maar oh, je hebt tegenwoordig internet. Ik zoek de tekst van dit stokoude liedje gewoon op. En wat blijkt? ‘Ik ben geboren in Friesland!’ staat er. Niet dat het de strekking van de tekst veel duidelijker maakt. Want waar is hier? En hoezo jampot?

©Toverheks.com

Eén ding staat als een paal boven water: Ik ga vandaag bramenjam maken. ‘Een lichamelijke beperking leidt bij veel mensen tot sociaal isolement,’ hoor ik op de achtergrond de televisie pruttelen. Een reclame van de Zonnebloem. ‘Wij laten ze niet zitten…’

‘Nooit iets van gemerkt, van die Zonnebloem, ze hebben mij altijd gewoon laten zitten. Maar ze hebben gelijk, dat wel,’ denk ik bij mezelf. Een vrouw verklaart aan haar zoon, hoe het voelt om een chronische invaliderende aandoening te krijgen ‘Jullie gaan door met je school en je werk en voor mij eigenlijk is het gestopt.’

Herkenbaar! Uitgerangeerd! Op een zijspoortje ergens achteraf. Stoffig en overwoekerd. Vooral als je zo’n onzichtbare kwaal hebt als Heks. Niemand neemt je serieus. Zelfs niet sinds het officieel erkend is, de ziekte ME.

Zo ben ik al 2 jaar bezig om een scootmobiel te ritselen bij de gemeente. Een jaar lang krijg ik de kattenfluisteraar over de vloer. Hij maakt plannen voor een verhuizing, iets dat ik pertinent niet wil. Hou op, schei uit. Ik moet er niet aan denken….. Zoveel werk. Ik woon hier prima.

©Toverheks.com

Met moeite breng ik de man op andere gedachten.

©Toverheks.com

De scootmobiel, waar alles om begonnen was, wordt uiteindelijk toegezegd. Eerst moet echter de berging worden aangepast. Dat gebeurt niet. De scootmobiel komt niet.

Ik val met enige regelmaat van mijn fiets op slechte dagen. Op mijn linkerknie prijkt sinds december een enorme bottige bult, door een akelige duikeling. Ik krijg een dame van de gemeente aan de telefoon over de verlenging van mijn thuiszorg. Jaren voor geprocedeerd, dus dat pakken ze me niet meer af.

©Toverheks.com

Als ze hoort over de eeuwige scootmobiel-aanvraag van Heks belooft ze actie te ondernemen. En inderdaad, een paar weken later staat er een mannetje van de gemeente de berging op te meten. ‘Ik stuur een aannemer, die gaat de stoep ophogen binnenkort…’

‘Als de stoep is verhoogd, moet u ons bellen, dan leveren we de scootmobiel….’ met die woorden neemt de man afscheid. Maanden geleden alweer. Nooit meer iets gehoord. Geen aannemer gezien. Er is weer eens niks gebeurd.

©Toverheks.com

Wat zei hij ook alweer nog meer? ‘U loopt anders prima de trap af….’ suggereer, suggereer….. Deze ambtenaar van de gemeente, geen arts of fysiotherapeut, vindt het eigenlijk maar onzin, die scootmobiel. Ik mankeer toch duidelijk niks?

‘Van jampot, jampot, likkelikkelik…’

Gistermiddag maak ik een lekkere wandeling met een dierbare vriendin. We pakken onderweg een terrasje. Spelen met het hondje. Zitten op een bankje. Wandelen weer wat. Uren zijn we onderweg. Zo gezellig! Eenmaal thuis kan ik niet meer bewegen. Ik kom de trap nauwelijks op. Beetje te ver gelopen. Dat wordt een hele dag bijtrekken, op zijn minst.

‘Kijk wat we onderweg tegenkwamen,’ grappen we tegen de vrijwilligers van theehuis Noord. Een enorme knalrode Amerikaanse rivierkreeft! Hij hing bijna in VikThors neus. Viks balletje was precies tussen zijn scharende armen terecht gekomen.

De mannen moeten lachen. ‘Misschien iets om op het menu te zetten?’ suggereert Heks. Kwinkslagen volgen. Pure pret.

Wat een dappere beestjes overigens, die rivierkreeften. Kleine kraaloogjes nemen me op. Elke beweging van Heks volgt hij. Zodra ik van positie verander vliegen zijn vuurrode armpjes scharend de lucht in. Zijn kleine knijpertjes frontaal op me gericht……

Een gouden middag. Zonder scootmobiel.

©Toverheks.com

Het is behoorlijk dubbel, ik weet het. Enerzijds ben ik blij, dat er geen schot zit in de scootmobielzaak. Ik zie mezelf nog niet rondrijden in zo’n apparaat. Anderzijds zijn er dagen, dat ik zou willen, dat ik em had. Zoals eigenlijk de gehele afgelopen week. Uitgekacheld als ik ben door al dat fietsen met de fietskar. Door de hitte, het slechte slapen…..

©Toverheks.com

Als ik weer eens vloekend op mijn fiets zit, creperend van de pijn bij elk hobbeltje. Ja, dan zou ik graag zo’n ding in de berging hebben staan. Of op dagen met nul energie, zoals vandaag. Als ik eindeloos traag opstart. Als mijn lijf maar niet naar de verticale stand wil. Als ik energie over wil houden om jam te koken. En tomatensoep. Op zulke dagen? Graag!

.