Maandagmorgen half negen zit ik in de wachtkamer van de reumatoloog. Veel te vroeg naar mijn smaak. Ik ben wel min of meer wakker na twee potten espresso, maar daar is ook alles mee gezegd. Ik zit met drie beeldschone dames te wachten. Geen van drieën wekt de indruk ziek te zijn. Ik ben niet de enige onzichtbare pijnlijder……

Een jonge kerel komt binnen. Hij ziet er uit alsof hij ieder weekend lekker achter de wijven aan gaat. Ook niet het type pijnpatiënt.

Hoe ziet zo’n cliché lijdend voorwerp er dan uit Heks? Nou, iemand met een zeurgezicht, kermend voortbewegend en de hele dag pratend over kwaaltjes natuurlijk! Dat weet toch iedereen!

Hoewel…. Er zijn genoeg gezonde mensen met een zeikgezicht, die bij het minste of geringste piepen en kermen en nog lopen te zaniken over hun niets mankerende lichaam en volmaakte leven op de koop toe.

Mensen met pijn hoor je vaak niet klagen. Dat is hun eer te na. En het helpt ook niet.

De afdeling reumatologie blijkt efficiënt te werken. Ik ben binnen de kortste keren aan de beurt. Een piepjonge arts komt me halen. ‘Waarom ben je hier, wat kan ik voor je betekenen? Denk je echt dat je …latijnse vloek…. hebt?’ Ik kijk haar niet begrijpend aan. Wat heb ik?

Het duurt even, maar dan blijkt mijn huisarts in de verwijsbrief te hebben gesuggereerd, dat ik misschien een zeer zeldzame bindweefselziekte onder de leden heb. ‘Welnee, ik ben hypermobiel. Mijn gewrichten vliegen uit de kom. Mijn fysiotherapeut roept het al jaren. Ik heb een officiële diagnose hypermobiliteitssyndroom van een reumatoloog nodig.’

Voor de zekerheid checkt ze me eerst toch even op symptomen van de zeldzame aandoening. Maar al snel moet ik uit de kleren voor een test op hypermobiliteit en trigger-points. Die laatste zijn inderdaad allemaal gevoelig. ‘Als je op 7 van de 9 testonderdelen hypermobiel scoort, krijg je die diagnose.’

Ze overstrekt mijn beide armen. Ja, de ellebogen zijn licht hypermobiel. Een, twee. De knieën scoren behoorlijk hoog. Dat is vier. De polsen en vingers zijn juist stijf. Dat zijn vier negatieve scores. Tot slot leg ik mijn handen plat op de grond. De laatste check. Dus vijf positief.

Terwijl ze bezig is hoor je in allebei mijn schouders gewrichtjes ploepen, mijn kaak vliegt uit de kom en er weer in, mijn linkervoet plopt er vrolijk op los. Mijn heup hangt er al het hele weekend een ietsiepietsie uit. Maar die plekken tellen niet mee vertelt de dokter me. Wonderlijk toch weer, zo’n protocol.

‘Het is heel belangrijk voor me, want ik wordt gekort op fysiotherapie en dientengevolge ga ik behoorlijk achteruit.’ Ik leg haar uit, hoe omringend spierweefsel de te losse gewrichten compenseert en daardoor zo stijf als een plank wordt. Zou dat misschien in mijn handen een rol kunnen spelen?

Pijnmodel van dr. Loser

‘Ik heb ook een dikke hand, ten gevolge van een val anderhalf jaar geleden.’ Ik laat haar die eeuwig opgezette hand zien. ‘Was ie gebroken? Is dat eigenlijk wel gecheckt?’ Nee, natuurlijk niet. Als ik een whiplash oploop telt het niet mee, omdat ik al van alles mankeer. En als ik flink val valt er ook niemand over.

Wat betreft die reactie van de spieren: De arts vindt dat onzin, maar heeft geen idee waar ik het over heb, blijkt. Pas als ik het heel uitgebreid uitleg, geeft ze me toch nog gelijk met mijn verhaal. Nou ja, mijn verhaal: Dat van mijn orthopedische fysiotherapeut.

De arts krijgt uiteindelijk toch nog  een beetje medelijden met me. ‘Ik zal een goede brief schrijven, waarin ik uitleg, dat alles bij elkaar, de fybromyalgische klachten en het scoren op hypermobiliteit, je zeker valt onder de chronische aandoeningen.’

‘Maar je kunt natuurlijk ook zelf oefeningen doen, bladiebladiebla.’ Ze doet voor hoe ik in mijn bed mijn spieren kan oefenen. Blegh. Wat een vernederende praktijken toch weer. De vrouw heeft duidelijk geen kaas gegeten van mijn aandoening.

Tijdens het onderzoek prijst ze mijn spierontwikkeling. ‘Ja,’ vertel ik haar, ‘Daar wordt hard aan gewerkt met zwemmen, fietsen en wandelen. Zoals ik het nu doe is het hoogst haalbare.’ Vijf minuten later zit ze te zeuren, dat ik moet gaan oefenen. Zal ook wel weer protocol zijn. Ik word zo moe van die mensen.

Als ik thuis kom loopt Cowboy lekker door het huis te rommelen. Terwijl ik de hond uitlaat, doet hij zijn ochtendyoga. Met een tas vol pikante kip en tomatensoep gaat hij weer naar huis. En Heks? Die duikt haar bed in. Doodmoe van haar ziekenhuisbezoek. En met een vaag virusje onder de leden. Dat laatste al een paar dagen.

Vandaag doe ik niets meer. Behalve het hondje uitlaten.