‘Ik ga naar een orthopedisch arts voor een cortisonen-injectie. Nu wil ik graag weten of dat wordt vergoed? Het is niet helemaal duidelijk en ik wil niet voor verrassingen komen te staan…..’ De beoogde arts heeft de pest aan ziektenkostenverzekeraars.

Die malafide bende heeft veel te veel macht volgens zijn assistente. En het is niet aan hen om te bepalen wat patiënten nodig hebben en of dat wordt vergoed. Al die stomme contracten…. Bah.

‘Komt u sowieso maar, als het niet wordt vergoed, regelen we we iets. Dokter Medemens is van mening dat niemand onnodig pijn hoeft te lijden….’

‘De man is niet eens arts,’ lispelt de dame van de verzekeringsmaatschappij kwaadaardig door haar tanden. Huh? Nu kent Heks toevallig de collega van de behandelaar heel goed uit mijn studententijd. En hij is wel degelijk arts.

‘Goed dat je naar hen toegaat, Heks, zij prikken heel anders en veel beter. Ik ben er wel eens geweest voor een bursitis van mijn schoudergewricht,’ zegt een heksenvriendinnetje tenslotte.

Ik kan snel terecht. Al na een paar dagen. Ook hoef ik niet eerst bij de apotheek injectievloeistof op te halen. Zorgvuldig onderzoekt de dokter mijn rechterarm. Test de kracht met een apparaat. Heks heeft dagenlang haar arme arm ontzien. Ik knijp uit alle macht. Toch scoor ik rechts aanmerkelijk lager dan links. Nog niet de helft van het vermogen.

‘Jeetje,’ denk ik bij mezelf, ‘Vorige week was het nog erger. Toen kreeg ik mijn tandenborstel nauwelijks opgetild. Het is dus echt niet zo raar dat ik hier zit.’ Heks vindt zichzelf al gauw een aansteller. Een oude ingesleten gewoonte.

Ook bij het betasten van de arm, het injecteren van de vloeistof, bij alles eigenlijk krimp ik in elkaar van de pijn. Hetgeen me verbouwereerd commentaar van de behandelaar oplevert. ‘Ja, ik ben pijnpatiënt. Mijn lichaam reageert ook nog eens anders op pijn.’

‘Vannacht heb ik bijvoorbeeld uren wakker gelegen door de prik van een mug. Mijn lijf maakt daar onmiddellijk een olifant van. Die me volspuit met een lading brandend gif. Waar ik vervolgens wakker van wordt…….’ denk ik erachteraan.

Ook mijn antwoord op de vraag hoe de klacht is ontstaan levert me een bevreemde blik op. ‘Ik moest tijdens een concert met mijn koor bladzijden omslaan. De partituur stond op een muziekstandaard, dat wel, maar dit was toch teveel……’

Na het onderzoek tekent de vermeende arts iets af op mijn arm. Hij zegt niet zoals mijn huisarts: ‘Waar zal ik em eens zetten?’ Een alarmerende vraag als je weet dat een verkeerd geplaatste prik meer kwaad dan goed doet.

‘De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat dit ook vanzelf over gaat,’ mijn behandelaar kijkt me open aan, ‘alleen kan het wel eens een paar jaar duren.’ Heks weet het. Mijn linkerknie is al een jaar onderweg. Maar daar kan ik mee leven. Ik kom nog steeds de trap op en af. Ook lopen gaat prima.

Maar mijn armen zijn een ander verhaal. Ik moet me aankleden, wassen, eten koken, boodschappen doen…. Ik noem maar een paar terugkerende handelingen, die ik al zoveel mogelijk elimineer. Ik kook bijvoorbeeld maar 1 keer per week. Daar moet ik het dan maar mee doen.

‘Ik moet wel mijn gemak houden na de injectie heb ik begrepen uit de literatuur,’ dat wordt weer een week niet eten…… ‘Welnee,’ zegt de dokter, ‘Uit onderzoek is gebleken dat het niks uitmaakt of je je arm ontziet of gewoon belast achteraf. Wij zetten deze injecties al decennia. De klachten kunnen wel terugkeren en dat doen ze meestal ook…..’

Ik moet weer gaan zwemmen. Daar ga ik nu echt een punt van gaan maken in mijn dagbesteding. Ik besluit ter plekke om mezelf dat zwembad weer in te schoppen……

Ik krijg een rekening mee. Mijn peperdure vervelende verzekeraar gaat een deel vergoeden vanuit mijn pot voor alternatieve geneeswijzen. Ja, je zit tegenwoordig zo in die hoek, zelfs al heb je een studie medicijnen op zak…..

Mij maakt het niet uit. Geef mij maar een lekkere alternatieve behandelaar. Die denken meestal nog zelf na. Zijn niet arrogant. Zijn doorgaans veel zorgvuldiger….. Ze kunnen zich geen fouten veroorloven, want ze hebben geen medisch tuchtcollege die ze vervolgens weer wegpoetst!

‘Dat is toch wel heel raar Heks, dat onze huisarts zo gemakkelijk dingen voorschrijft en nooit controleert of het wel werkt,’ Steenvrouw en ik hebben dezelfde dokter. Hij heeft me jarenlang hele heftige schimmelmedicijnen voorgeschreven. Op mijn verzoek overigens. Omdat ik helemaal beschimmeld was.

Een vervangende arts sommeerde me direct om mijn leverfuncties te laten testen, toen hij het me een keertje voorschreef. ‘Het is nogal belastend voor dat orgaan, die medicatie, dus over een paar weken wil ik dat je het laat onderzoeken….’

‘Dat heeft mijn huisarts nooit gedaan. Ik heb dat spul jarenlang geslikt, terwijl je het meestal maar een paar weken of dagen krijgt. Maar die schimmel is wel redelijk onder controle nu. Ik liet overigens mijn leverfunctie in de gaten houden door mijn acupuncturist. Volgens hem was die schimmel schadelijker voor me dan eventuele bijwerkingen van dat medicijn.’

‘Wat raar,’ merkt dokter Medemens op bij het afscheid, ‘Als ik je prik en het doet pijn ga je lachen, maar als ik die prik eruit trek lach je ook. Hij heeft inderdaad een gierende, hinnikende, trappelende Heks geprikt. ‘Ik kan hier toch moeilijk gaan zitten brullen,’ grap ik op de valreep.

Ik heb al veel kwinkslagen gemaakt vandaag. Zoals mijn reactie op zijn opmerking over de hormonale bijwerkingen van het medicijn. ‘Als dit of dat gebeurt, dan…..’ begint hij. ‘Ben ik zwanger….’ gooi ik er nog een schepje bovenop. De man vertrekt echter geen spier.

’s Nachts heb ik last van de hormonale bijwerkingen. Ik raak helaas niet zwanger, maar beland in een urenlange opvlieger. Met een knalrood gezicht lig ik naar het plafond te staren.

Maar vanmorgen voelt mijn arm veel beter. Ik ontzie em toch nog maar een paar dagen. Met een beetje geluk kom ik definitief van deze ellendige klacht af.