Vanavond kijk ik opnieuw naar de openingceremonie van de Olympische Spelen. Gisteren  tijdens mijn eerste poging viel ik in slaap. Daarna nam Frogs me mee naar een concert in Rotterdam.

’s Nachts dan maar naar een herhaling kijken. Opnieuw geraak ik in dromenland. Ook vanavond lukt het me niet om de hele ceremonie te bekijken, maar nu laat de techniek me in de steek. Halverwege valt het beeld weg.  Als ik probeer de draad weer op te pakken, op het punt, waar het mis gaat, start deze ‘uitzending gemist’ weer helemaal bij het begin.

Zodoende zie ik het eerste stuk meermalen voorbij komen… Prachtige droombeelden. Werelden als drijvende eilanden in de lucht. Een meisje, dat er tussendoor zwemt….

Als ik later met Ysbrandt nog een rondje loopt herinner ik me opeens een droom, die ik jaren geleden had. Een hele bijzondere en heldere droom. Mijn energielichaam vliegt over een soort weg. Aan weerszijden bergen. Aan mijn rechterkant stroomt een grote rivier. Links langs de oevers wonen allemaal mensen in rare huisjes. Ze maken een gelukkige indruk.

In de rivier drijven eilanden. Elk eiland is een wereld op zich. Het ziet er fantastisch uit. Een beetje zoals de openingsscène bij de Spelen. Als ik inzoom kan ik me ermee verbinden. Als het ware een leven leven op zo’n afgescheiden stukje wereld. Alle werelden bestaan tegelijkertijd. En toch zijn er middeleeuwse steden, groene eilanden met wildernis, moderne futuristische toestanden…. Van alles.

Degene, die deze opening in elkaar heeft geknutseld, heeft misschien wel dezelfde droom gehad. Wat grappig. Heks kan er weer niet over uit. Wat is alles en iedereen toch verbonden. We leven in een droom en soms in een droom wordt een tipje van de sluier opgelicht. Naar die rare werkelijkheid achter de dingen. Vlieg je even uit je gewoontepatroon, uit je veilige wereldje. In adelaarsvlucht. Snuif je even iets op van de eeuwige stroom, die alles verbindt. Waar alles uit voortkomt. Blauwdruk van de Heilige Ganges.