Vanmiddag lopen Cowboy en Heks over de Leidse markt te slenteren. Het is bloedheet. Heks heeft een lange zwierige jurk aan. Haren opgestoken. Zonnebril….

Cowboy kijkt me zijdelings aan. ‘Wat heb je toch een lekker Boeddhabuikje’, zegt hij vertederd. ‘Duh’, reageer ik verbolgen, ‘Wat is dat nu weer voor een dubieus compliment?’

Ik loop nog eventjes na te pruttelen, maar al snel hebben we het erover, wat we vanavond gaan eten. Mijn lief is dol op mijn kookkunsten en ik vind het heerlijk als iemand zo lekker smikkelt van mijn maaltijden. A match made in heaven!

Ook ben ik blij, dat ik het weer voor elkaar krijg om in de pannen te roeren. Niet al te lang geleden, werd ik al moe van idee alleen al….. Maar al dat goede leven heeft inderdaad twee kilo op mijn heupen getoverd! Ik ben geen catwalkmateriaal meer, zoals in de goede oude tijd, de dagen met zwaar ME. Haha. Was al die ellende toch ergens goed voor. Mijn wespentaille.

Maar Heks mag er nog steeds zijn hoor. Dat wordt mijn lief maar al te duidelijk vanavond, nadat ik hem had onderhouden over het complimenteren van vrouwen. Haar een Boeddhabuik toedichten behoort niet tot de mogelijkheden. Dat is sowieso een belediging. Al heeft ze de dikste rolmops van een buik, dan nog zeg je dat niet.

Wel kun je die buik bewonderen, aanbidden, liefhebben. Want een buik is een buik, hoe dun of dik ook. Daar vindt je spijsvertering plaats. Het is het deel van je lichaam, dat het meest Yin (vrouwelijk)  is. Die kleine oven stooft ons voedsel om naar aanvaardbare bouwstenen voor onze hele fysieke manifestatie.

Terwijl dit onderwerp ter sprake komt, staat Heks de sterren van de hemel te koken: Bouilabaisse. Vissoep zoals het in Marseille bereid wordt. Met rode wijn en cognac. We eten de lekkerste liflafjes van mijn grote culinaire vriend en provider Ilias, de marktkoopman. Hummus, kleine zure sardientjes, falafel, aioli en gemarineerde artisjokkenharten.

Als ik even neerzijg aan de keukentafel trekt iets mijn aandacht. Een naakte man zonder hoofd in een hotelkamer aan de overkant van de straat! ‘Kijk nou’, roep ik uit, ‘Een blote meneer!’ ‘Nou, meer een jongen’, zegt mijn lief. Hij heeft al eerder uit het raam gekeken. Inderdaad, het is een jongeman. Opeens zie ik zijn hoofd voor het raam verschijnen. Hij zwaait en begint te lachen. HIJ FLIRT! Alsof Cowboy niet gewoon tegenover me zit.

Dan roept de knaap, hij heeft overigens wel een boxershort aan heb ik intussen teleurgesteld vastgesteld, een andere jongeman erbij. Ook die loopt rond in zijn onderbroek. En ook die begint enthousiast te zwaaien en te roepen. Wat een schatjes.

Cowboy zit er beteuterd bij. ‘Ach’, zeg ik, ‘Ik hoef niet eens de deur uit voor een goeie flirt en een compliment.’ Mijn dag is weer goed. Deze Heks met Boeddabuik heeft nog steeds aanbidders bij de vleet.

Maar er is maar 1 Cowboy. En die kus ik uitgebreid voor het keukenraam. Daarna geef ik hem een lekker bordje van die  overheerlijke Heksenvissoep. De liefde van de man gaat uiteindelijk door de maag. Dat proeflokaal van onze dagelijkse fysieke wederopbouw.