Ook al slaan de vlammen uit je onderrug, je meldt je niet ziek! ©TOVERHEKS.COM

Anderhalve week geleden op vrijdagmiddag ga ik aan de slag in de keuken. Eerst ruim ik maar eens goed op. Mijn hulp jakkert er een stofzuiger door. Heks haalt een lap over het aanrecht, het gasfornuis, de buffetkast, de keukentafel en de kattentrolley…….. Ik negeer de laag stof in de servieskast, alsmede op mijn verzameling stenen-filter-koffiepotjes. Dat komt de volgende keer hopelijk weer.

En anders volgende maand. Of volgend jaar.

Kies je gevechten, Heks, ook die tegen stof en vuil.

Mijn onvolprezen thuiszorg is door haar rug gegaan. Gelukkig is ze toch komen opdagen. ‘Ja, haha, ik zal wel moeten. Volgende week heb ik een functioneringsgesprek, want mijn contract loopt af. Als je een keertje verstek hebt laten gaan, maakt niet uit waarom, lig je er direct uit!’

Tja, waar zijn de tijden gebleven dat je als baas nauwelijks van je lanterfantende personeel kon afkomen? Die gouden tijden, dat je er als werknemer eindeloos straffeloos de kantjes kon aflopen? Die wonderbaarlijke periode, waarin wegpromoveren vaak de enige optie was als employés weinig van hun werkzaamheden bakten….

Afgelopen week zie ik een interview op televisie voorbij komen met Vivienne van Eijkelenborg, zakenvrouw van het jaar 2016. Heks is dol op zakenvrouwen. Er zijn nog veel te weinig leden van dit superieure volkje actief op de arbeidsmarkt mijns inziens. Mijn eigen moeder was een uitmuntende zakenvrouw.

Kenau Simonsdochter Hasselaer’s lookalike Vivienne van Eijkelenborg: zakenvrouw van het jaar©TOVERHEKS.COM

Zij bewees in mijn optiek dat je deze tak van sport beter aan vrouwen kunt overlaten: Na de dood van mijn vader nam zij het roer van het familiebedrijf over. Achter de schermen zat ze overigens al jaren te roeren…..  Met een flinke vinger in de financiële pap! Maar goed, onder haar bezielende leiding namen de zaken een vlucht. Het bedrijf zette een groeispurt in. Binnen een paar jaar tijd verviervoudigde de toko!

Hoewel ze bepaald niet voor de poes was droegen haar werknemers haar op handen. Ze had oog voor hen. Wist hen te motiveren. Ze voelden zich gezien en gewaardeerd.

Ik sta dus niet onwelwillend tegenover lekkere stevige tantes met verstand van zaken. Maar deze zakenvrouw van het jaar slaat echt alles. Als ze lacht zie ik zwarte haren groeien op haar puntige hoektanden. En wat ze daartussendoor debiteert is ook niet fijn. Volgens haar is het nog steeds veel te moeilijk om mensen te ontslaan.

Geen mens heeft meer een vast contract, ziek zijn is er niet meer bij als je je baan wilt houden, maar het moet toch nog gemakkelijker kunnen! Zij wil dat de tweede kamer zich gaat buigen over een voorstel om arbeidskrachten gewoon stante pede op straat te kunnen zetten.

‘Als iemand weg wil kan dat met slechts een maand opzegtermijn, terwijl het mij zeker vijf maanden tot anderhalf jaar kost om iemand te vinden, die die plek kan innemen. Dus,’ haar mond is een nijdige streep.

Het is toch ook wat. Gekwalificeerd personeel vinden. Investeer je een keertje in die lui, blijken het eens geen luilakken te zijn die je het liefst gelijk weer wilt ontslaan! En dan gaan ze zelf weer weg!!!! Schandalig! En: Waardeloos. Ongeheurd ook! Ze is goed pissed off.

Oh, oh, wat heb ik toch een trek…… ©TOVERHEKS.COM

‘Dus omdat zij haar gekwalificeerde mensen niet kan vasthouden en het verdomt om zelf nieuwe medewerkers op te leiden, moet ieders baan maar op de schopstoel?’ mopper ik kort door de bocht in mezelf, ‘Lekkere redenatie, zakenvrouw van het jaar. Je bent bepaald niet de filosoof van de eeuw…..’

‘En als je dan per se werknemers wilt die blijven, neem dan autisten in dienst. Die hebben onvoorziene kwaliteiten, maar blijven bovendien over het algemeen hun leven lang bij dezelfde baas in dienst. Ze houden nu eenmaal niet van verandering….. Maar laat de rest van de werkende wereld met rust met je rare asociale ideeën!’

‘Ga maar hoor, het is weer toonbaar,’ ik loop met mijn thuiszorg naar buiten om de vuilniszakken weg te brengen, ‘Veel plezier dit weekend, of moet ik zeggen sterkte?’ We grijnzen naar elkaar. Deze jonge moeder is zeer actief in de padvinderij. Dit weekend gaat ze met haar groep pubers kramperen. Compleet met kampvuur, survivalwedstrijden en verkleedpartijen. En dat met die rug!

Ze is al weken bezig met de voorbereidingen. Heks heeft een paars Super-Woman-pakje aangeleverd. Mijn superhulp is in haar vrije tijd namelijk superheld! ‘Ik kan wel een verhuurbedrijf beginnen,’ verzucht ik later. En dat is ook zo. of je nu een degelijke Dirndl nodig hebt of een Chinese drakenjurk.  Heks heeft het allemaal in de kast hangen……

Nadat mijn interieurverzorgster verdwenen is haal ik mijn koelkast leeg. Ik spit de groentelades om. Wat zal ik eens gaan koken? Tegenwoordig kook ik eens per week. Maar wel heel veel, zodat ik elke dag eet. Als het niet klaar staat sla ik veel te vaak een maaltijd over.

Heks roert in haar magische heksenketel…….. ©TOVERHEKS.COM

Ik braad een grote pan gehakt en maar er twee gerechten mee. Andijvistampotje met Indiaas gehakt. En spaghetti Bolognese. Ook knikker ik twee verschillende soepjes in de pan. Venkelroomsoep en raapsteeltjesoep. Mmmmmm.

Een enorme bak witlofsalade met mandarijntjes volgt. Een bak verse pesto ontspruit aan mijn keukenmachine. Ook maak ik chocolademousse van avocado, banaan en cacao. Uren ben ik in de weer. Nu ik de spirit heb moet ik er gebruik van maken……

Het is al half negen als ik met VikThor naar buiten ga. Gelukkig maar dat het zo lang licht is. We fietsen naar ‘De Tuin van Noord’. Een heel leuk wandelgebied achter de spiksplinternieuwe moskee aan de Willem de Zwijgerlaan. Met een prachtig theehuis! Het mooie is dat mijn hondje bijna het hele stuk erheen lekker los rond kan rennen.

Ondanks het late uur tref ik een paar pups. Wat een mazzel! Mijn ventje is in no time heerlijk aan het spelen. Een vrouw in een rolstoel komt bij ons staan. Zij heeft een lekkere dikke labrador aan de riem. Een schat van een dier. En gek op puppy’s. Ze stort zich met haar machtige lijf op VikThor. Mijn hondje is erg gecharmeerd van dit fysieke geweld. ‘Hij is dol op grote vrouwen,’ grijns ik opgewekt.

VikThor ligt in de houdgreep met zijn nieuwe grote vriendin. Ze spelen het bekkenspel……..©TOVERHEKS.COM

‘Ze is vrij hoor, dus je mag haar aaien,’ het schemert intussen een beetje, dus ik kan mijn gesprekspartner niet goed zien. Alleen haar rode haren lichten een beetje op. Ze is nog hartstikke jong hoor ik aan haar lieve, levendige vitale stem. ‘Is het je hulphond?’

Jazeker. Volledig opgeleid. ‘Hij kent wel 86 commando’s. Zo kan hij mijn sokken aan- en uittrekken. Ook pakt hij alles wat ik laat vallen weer op van de grond. Hij maakt deuren open, haalt pakjes sap uit de koelkast….’ Oh, wat handig. Vooral dat dingen oprapen van de vloer. Heks laat alles uit haar handen vallen, dus voor mij zou dat geweldig zijn…..

‘Je kunt het je hondje gewoon leren. Apporteert hij? Ja? Nou, dat is het hele principe van dingen oprapen en terug brengen, alleen gooi je het nu niet actief weg…. Houdt hij van trekspelletjes? Dat is de basis van deuren en kasten openen!’

Bij het afscheid wisselen we telefoonnummers uit. Onze honden zijn zo verzot op elkaar, ze liggen al meer dan een half uur saampjes in een verrukte bijterige houdgreep….. ‘Laten we nog eens afspreken, dat is heerlijk voor mijn hond. Ze is de hele dag aan het werk, zo’n speelpartijtje maakt haar kop weer leeg. Dat kun je uren later nog merken….’ Mijn gesprekspartner is stapeldol op haar trouwe viervoeter, dat kun je zo zien. Wat een geweldige hond. VikThor boft maar met zo’n heerlijke nieuwe dikke vriendin.

Ik schrijf de naam van het baasje in mijn telefoon met de naam van de hond. ‘Ik onthoud mensen vaak aan hun hond. Je kijkt ook altijd naar de honden, als je ergens staat te praten. Of als je samen wandelt. Daar zal het wel door komen.’

Dat onthoud je toch wel: Een rolstoel, rood haar en een megahulphond? ©TOVERHEKS.COM

De vrouw moet lachen. ‘Nou, mij zou je vast wel herkennen,’ klinkt het droog, ‘Ook al kun je nu mijn gezicht nu nauwelijks zien…..’ Ja, dat is dan weer het voordeel van een stevige handicap, je valt op! ‘Een roodharige vrouw in een rolstoel met een dikke zwarte labrador hulphond…. Nou, die vis je er wel uit!’ We liggen in een deuk: Ze heeft gelijk!

En even later tegen haar hond: ‘We moeten naar huis, Fedor, de thuiszorg komt zo,’ Ongetwijfeld om haar in bed te helpen. Goeie hemel. Ik ben blij dat ik dat allemaal zelf voor elkaar krijg! En dat ik nog steeds loop en fiets!

Als ik later thuis nog een beetje zit te mijmeren realiseer ik me dat ik echt mijn zegeningen moet tellen. Al dat gemopper op wat nu eenmaal zo is. Het schiet niet op. Ik zal nooit meer een gezonde energieke pijnvrije Toverheks worden.

Maar er zijn nog genoeg dingen, die wel binnen mijn bereik liggen. Zoals goddelijk koken bijvoorbeeld. Helaas maar eens per week. En dan zaag ik er ook meestel een halve vinger af. Of ik verbrand me lelijk. Met enige regelmaat belandt ook nog eens de helft van het diner op de keukenvloer…… Kortom: Ik kom niet ongeschonden uit de strijd. En soms mijn brouwsels ook niet.

Maar wat overblijft is werkelijk verrukkelijk! Een driesterrenrestaurant ken er een puntje aan zuigen. Het is al ruim na tienen als ik een keertje eet. Maar dan doe ik het wel goed: Een viergangendiner van heb ik jou daar!

Het is druk in het park……. Ondanks het late uur! ©TOVERHEKS.COM