Heks als vlijtige huisvrouw: Vuile was hang je niet aan de lijn. En al helemaal niet buiten! Aan de lijn doen helpt je evenmin af van je vuile was. Een sopje doet wonderen. Schone was moet je eerst goed uitwringen. Was ophangen met een whiplash is geen pretje. Een droger doet wonderen in zo’n geval…..

Posted on 21 januari 2018 by lagriffeheks

Zaterdag koop ik dan eindelijk een nieuwe droger. Het geld staat al enige tijd op mijn rekening, maar Heks had geen puf om er achteraan te gaan. Eigenhandig was op de waslijn hangen is echter geen optie. Ik doe het wel, maar het bekomt me slecht.

Mijn nek verdraagt geen enkele belasting sinds een kakwijf uit Wassenaar haar BMW erin parkeerde. Nou ja, aan gort reed op mijn nek. Totall loss. Toen ik stopte voor een voetganger op een zebra. Het mens zat ongetwijfeld te smsen, want ze heeft niet geremd. Ze had Heks naar eigen zeggen niet eens gezien.

Afgelopen vrijdag stuurt de thuiszorgorganisatie opnieuw dezelfde invalkracht. Mijn tijdelijke dromertje. Waar dat meisje toch met haar gedachten zit…… Ik heb weliswaar een half uur extra gekregen, maar er gebeurt toch veel minder……

Ze haalt de vuile was uit de wasmand en vouwt het slordig op. Stopt het in lades en kastjes. Vervolgens vist ze de schone was uit de machine. Die heeft nog niet gecentrifugeerd. Evenzogoed hangt ze alles kletsnat over de diverse rekjes. De badkamer lijkt wel een zwembad. Uren is ze in de weer met dit als resultaat.

Eerst maar centrifugeren, want dit schiet niet op. Ik ben nijdig. Ik kan nu eenmaal slecht tegen dit soort gekwezel. Ramen zemen, iets dat ik op zeer jonge leeftijd al voor mijn moeder deed, kan ze ook al niet heb ik ontdekt. Na een half uur aaien over het glazen oppervlak heeft ze het vuil louter verdeeld. En nu dit weer.

Ik verbijt mijn nijd.

‘Haal het er maar weer af,’ verzucht Heks tenslotte. Ik zal het toch zelf moeten ophangen, want mijn hulp is door haar tijd heen. Grrr.

Heks is nog steeds gestresst over geld. Vorig jaar hing totale armoede als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Het bleek een hoax te zijn, want ik zit toch goed in de slappe was blijkt. Totaal op het verkeerde been gezet. Doodsangst om niets. Even laten merken wie er aan de touwtjes trekt? Is er sprake van pesterijen?

Angst werkt verlammend. Dat heb ik weer goed gemerkt. Maar ik heb ook de bescheiden basis waar ik op sta gevoeld. En ik heb hele goeie hulp gekregen. Het komende jaar wil ik weer grip krijgen op mijn bestaan.

Een tijd terug word ik gebeld door mijn oudste nicht precies op een moment, dat ik op het punt sta de deur uit te gaan. ‘Ik bel je terug,’ beloof ik. Ik schrijf haar nummer op een envelop en raak die kwijt. Maanden later vind ik em terug. Oeps. Eerst maar eens terugbellen.

Snel draai ik het nummer.

Ik kom uit een grote familie, waar de vuile was bepaald niet buiten wordt gehangen. Binnen in onze clan hangt echter genoeg van dat spul. De klamme bevlekte lakens spoken als vanouds tussen ons in. Door al die lagen vies wasgoed heen maken we contact.

Als een roze olifant fladdert overspelig beddengoed door onze conversatie. Beslapen kussenslopen lopen weg met een oude volgespoten zakdoek. Een wrattige handdoek krijgt ongewenst commentaar. Een eenzaam schimmelig washandje vraagt wroetend om aandacht.

Dan floepen er toch wat ongerechtigheden uit mijn mond. Voor ik het weet is het deksel van de put, heb ik mijn doopceel gelicht, vliegt een kledder vuile was door het raam naar buiten.

Het ligt opeens op straat! Dat wast al het water van de zee niet af…..

Dan valt de telefoon uit. Het komt goed uit, want Heks is volstrekt uitgeput. Ik heb ook een beetje spijt van het laten ontsnappen van die vuile was. ‘Ik ben al zeventig, hoor,’ verbaasde ze me halverwege het gesprek. Ja verrek. De tijd tikt door. Dan zit je echt niet meer te wachten op dit soort wasgoed. Gemeengoed. Gemeen wasgoed.

In de documentaire ‘Liefde is aardappelen’ van Aliona van der Horst wordt dat fenomeen mooi uit de doeken gedaan. Hoe mensen uit hetzelfde nest totaal verschillend omgaan met de plunjezak oud vuil op hun rug. Sommigen beweren zelfs: ‘Vuil? Waar heb je het over?’

Eigenlijk moet ik een timer zetten als ik met iemand telefoneer, zodat ik niet zo over mijn grens ga. Ja, dat ga ik voortaan doen. Twintig minuten bellen hooguit. Zonder aanziens des persoons. De rest bespreken we de volgende keer wel…..

Oh, oh. Blij dat donderdag die nieuwe droger wordt bezorgd. Het wordt de hoogste tijd dat de natte was niet meer als was in mijn handen is. Dinsdag komt mijn nieuwe vaste hulp. Goddank. De schat van een dromerige studente met twee linkerhanden komt nog een paar keer op de vrijdagen, maar het eind is in zicht. Een kind kan weliswaar de was doen, maar dit mensenkind bepaald niet.

Vuile was moet je niet buiten hangen. Noch moet je het smerig en wel in de kast stoppen. Het moet gewoon in de wasmachine. Met een lekker fris zeepje erbij. En daarna als het even kan in mijn nieuwe zuinige condensdroger!

Je kunt er ook wollen truien in drogen. En schoenen! En hondjes? Passen die er ook in? Dan ga ik gelijk dat varkentje wassen.

De eerste Dharma Talk van Thay. Binnen vijf minuten heeft hij zo’n achthonderd mensen aan het huilen gemaakt. Om ons later weer onbedaarlijk te doen schateren……

Posted on 4 juni 2014 by lagriffeheks

De vorige retraite verliep dramatisch voor mij. Toen ik naar huis ging, dacht ik bij mezelf: ‘Dit was de laatste keer. Drie maal is scheepsrecht. Wat moet je ook als Toverheks in een Boeddhistisch klooster? Het is mooi geweest.’ Ik was mezelf zo gigantisch tegengekomen. Het was niet leuk meer. Bovendien was ik ziek van het eten en flauw van een aantal medemensen. En zo moe. Het was in de tijd voordat de LDN begon te werken.

Bovendien had ik had driekwart jaar ervoor een BMW in mijn nek gekregen, total loss, zowel mijn nek als die auto…..

In feite was ik ook vrij ziek van de bijverschijnselen van dit medicijn. Het heeft een jaar geduurd, die opbouwperiode. En al die tijd was ik extra doodziek. Zo beroerd, dat ik informatie opvroeg of ik in aanmerking kwam voor euthanasie….. Maar ook bij deze instantie wordt mijn ziekte niet erkend. Gelukkig maar, achteraf gezien!

Want de LDN ging werken en ik knapte genoeg op om weer zin in het leven te krijgen. Ik begon dit blog te schrijven. Kreeg een geweldige geliefde. Een aantal dingen gingen zomaar eens goed voor de verandering!

En nu ben ik dus weer hier, in Plumvillage. Bij mijn spirituele leraar Thich Nath Hanh. Vanmorgen hebben we de eerste ‘Dharma talk’ van deze kleine grote man in het klooster van de monniken, Upper Hamlet. Binnen vijf minuten heeft hij de meeste mensen al aan het huilen gemaakt, inclusief Heks.

De nonnen en monniken zingen de naam van Avalokiteshvara, de bodhisattva van grote compassie, een Boeddhistische heilige. De waterlanders vloeien rijkelijk.

Als een bloem voel ik mijn hart open gaan. Alle ergernissen en muizenissen van de voorbereidingen en de reis smelten als sneeuw voor de zon. Ik voel zelfs compassie voor de mensen, die me onlangs zo verschrikkelijk op mijn liefhebbende hart hebben getrapt. Fijne lui vind ik het nog steeds niet, maar de angel is eruit.

Wat is Thay, leraar, toch ook grappig. Nadat we allemaal tranen met tuiten hebben gehuild gaat hij gymnastiek oefeningen met ons doen. Om vervolgens van start te gaan met zijn lessen.

‘Wat ik nu ga zeggen weten jullie natuurlijk allemaal wel, maar het is zoiets als fasten your seatbelts’ begint hij zijn verhaal. We liggen dubbel. Hij benadrukt het belang van mindfulness. Inderdaad een ons niet onbekend begrip zo langzamerhand. Hetgeen niet wil zeggen, dat we het er altijd heel goed vanaf brengen, dat mindful zijn…… Een extra instructie kan geen kwaad.

Heks zit helemaal achterin. Ze kwam vrij laat binnen. Normaal gesproken weet ik wel een plekje vooraan te veroveren, maar nu zit alles vol. ‘Maak je geen zorgen’, zeggen de engelen, ‘Er is een fantastische plaats voor je, waar je alles kunt zien en horen.’ Ze zijn meegekomen natuurlijk. Zelfs een Aartsengel kan nog wat opsteken van een talk van Thay!

Ik ben benieuwd, want de zaal is werkelijk afgeladen vol. Sommige mensen zitten buiten en proberen zo toch nog wat van het verhaal mee te krijgen. Maar inderdaad. Er staat een enorme berg meditatiematten opgestapeld voor het raam. En Heks zit er uiteindelijk als een prinses op de erwt bovenop! Het beste plekje is voor dit Heksje! Alles kan ik zo prima volgen en ik zit superzacht…..

Vandaag begijp ik ook eindelijk het begrip signlessness. Maar uitleggen gaat me te ver. Ik zal binnenkort wel een foto van mijn aantekeningen toevoegen……

Terug op onze eigen Hamlet spreek ik met de zuster van de administratie. Korting zit er niet in. In feite is er geen enkele regeling te treffen. Ik heb me er al bij neergelegd. Als ik ergens geld aan zou willen geven is het wel aan dit klooster. ‘Ik zie het als een donatie , zuster, voor de nieuwe eetzaal.’

‘Bent u de zuster, die zoveel van katten houdt?’ vraag ik haar vervolgens. Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Hoe weet jij dat?’ Ik vertel haar, dat ze twee jaar geleden op kraamvisite kwam in mijn tent, toe ik daar zat met die gevonden kittens. ‘Oh,’ roept ze stralend,’ was jij dat!’

We wisselen poezenpraatjes uit en ze vraagt mijn hulp als kattenfluisteraar met een bijtende kat. Morgen gaan we een teek uit zijn vacht halen. Ik zal eerst eens ernstig met het monster praten.

Afijn, jullie horen het al: Ik ben weer helemaal geland. En deze keer gaat het veel beter met me, vanaf het moment van aankomst.

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: totall loss

De eerste Dharma Talk van Thay. Binnen vijf minuten heeft hij zo’n achthonderd mensen aan het huilen gemaakt. Om ons later weer onbedaarlijk te doen schateren……

Dit delen:

Dit delen: