Vrijdagavond laat zet ik de televisie aan. Geen idee waarom ik naar het journaal ga kijken, want normaal gesproken vermijd ik zoiets vlak voor het slapen gaan. Tot mijn ontzetting val ik met mijn neus midden in de aanslagen in Parijs. De nieuwslezer hakkelt en stottert zich een weg door de voortdurende stroom nieuwe informatie. Brokstukken waanzin rollen mijn slaapkamer in.

Urenlang blijf ik de ontwikkelingen volgen. Rare interviews met inderhaast van stal gehaalde deskundigen worden afgewisseld met summiere updates over de situatie in het getroffen theater. ‘Weerloze mensen sturen SMSjes dat iedereen om hen heen stuk voor stuk wordt afgeknald.’  Mijn god. Verschrikkelijk!

Blijkbaar is mijn taks bereikt, want op een gegeven moment val ik in slaap. Een hele diepe coma eigenlijk. De volgende morgen is mijn geheugen gewist. Ik ontbijt, laat het hondje uit en ga op weg naar de fysiotherapeut.

Pas als ik bij haar op de tafel lig komt de realiteit terug in mijn kop. ‘Wat een toestanden in Parijs,’ zegt mijn behandelaar en plotseling is de waanzin terug van weggeweest.

Bizar hoe je met je geest zoiets kunt blokken. Een vergaande vorm van zelfbehoud. Het kan er gewoon niet meer bij…..

En tevens kan ik er ook niet bij met mijn hoofd. Waren er maar geen bommen, vuurwapens en ander oorlogstuig. Moesten we het nog maar steeds doen met een mes en een zwaard. Dat zou al aanzienlijk schelen.

 

Ik denk aan Thich Nhat Hanh, ofwel Thay, mijn leermeester. Deze zenboeddhist gaf ons tijdens een retraite ooit de opdracht om een brief te schrijven aan een terrorist. Hij vroeg ons in feite om onszelf te verplaatsen in zo’n medemens.

Heks schreef een brief aan haar ex. Een draak van een Algerijn. Geen gewelddadige man. Wel een eikel.

Gestoorde gekte zaagt aan de fundamenten van onze samenleving. Ontspoorde jongeren maken slachtoffers.

‘In mijn jonge jaren had je de ‘Rote Armee Fraktion‘. Militante ultra linkse rijkeluiskindjes, die er vanuit zogenaamd idealistische uitgangspunten plezier in hadden om de maatschappij te ontwrichten. Extreem geweld werd niet geschuwd. Bomaanslagen, ontvoering, moord….. Gek genoeg oogsten ze ook bewondering onder leeftijdsgenoten. Alsof je op één of andere manier zulke daden kunt rechtvaardigen…’ zeg ik tegen mijn dertig jaar jongere fysio.

Heks had ooit een geniaal vriendje. Hij had een paar studies en promoties in zijn zak en was alweer bezig met een volgend project. Geniaal en gek zit dicht bij elkaar soms. Deze man liep op vreemde faunachtige schoenen gecombineerd met een groene maillot.

Hij had zijn televisie thuis in onderdelen aan het plafond gehangen met de beeldbuis los. Het werkte nog steeds prima. Er zaten wel meer draadjes los in en om deze man. En niet alles werkte nog optimaal……

Op een dag vertrouwde hij me toe, dat hij zo graag eens een grote terroristische aanslag zou plegen. Ik dacht dat hij een grapje maakte. Toen de discussie zich verder ontspon bleek echter, dat hij er hele rare denkbeelden op nahield: Zijn ideaal was om een televisiestation op te blazen. Mensen doden was niet de bedoeling. Maar als bijkomende schade misschien niet te vermijden. Meuh…

Wilde hij indruk maken op Heks? Dan koos hij de verkeerde methode. Ik denk echter, dat er iets heel anders aan de hand was. Het idealiseren van dit soort gruweldaden lijkt een onuitroeibaar kwaad in de kop van sommige mensen met veel onverwerkte ellende en een gebrek aan empathie. Hun innerlijke woede hangen ze aan een extreem ideaal zodat ze hun gewelddadige gedrag kunnen rechtvaardigen….

Later dit weekend heb ik Don Leo aan de telefoon. Hij heeft alleen maar ellendige verhalen te vertellen. Mijn held is al jaren mantelzorger van een goede vriendin van hem. Het is bijna een volledige baan. Nu is ook een goede vriend terminaal ziek.

Als we tot slot Parijs bespreken wordt het me teveel. ‘We zitten midden in de derde wereldoorlog, Heks. Mensen hebben het niet in de gaten, maar dat is wat er aan de hand is!’

‘Oh Don, ik kan er eventjes niet meer tegen. Ik denk dat je gelijk hebt. We leven in een gestoorde wereld. Gehersenspoelde idioten blazen zichzelf op in een poging zoveel mogelijk onschuldigen mee te trekken in hun graf. Mij lukt het al niet om mijn kleine amoebe-wereldje vreedzaam en liefdevol te houden. Ik werk aan mijn Bubbel. Maar tegen dit soort geweld is geen Bubbel opgewassen…..’

De derde wereldoorlog is er eentjes van terroristen. De tijden dat we elkaar op een veldje te lijf gingen zijn definitief voorbij. Vanaf nu woont de vijand in je straat. Een kwaadaardige cel in je eigen lichaam. Een agressieve uitgezaaide kanker in onze maatschappij.

Kanker wordt over het algemeen met veel agressie bestreden. Chemo en bestralingen……Beter zouden de voorwaarden van het ontstaan van die kanker worden aangepakt.

Ik heb ooit in Frankrijk onder Moslimjongeren verkeerd. Ze zaten in zo’n rotpositie. Ook hield Frankrijk indertijd nog steeds flink huis in Algerije. Allerlei economische belangen zoals uraniummijnen werden begin van dit millennium nog veiliggesteld met alle mogelijke middelen. Legaal en vooral ook illegaal…..

Dus Frankrijk heeft ook boter op zijn hoofd.

Ontspoorde jongeren met een machinegeweer. What’s new? In de Verenigde Staten schieten ze soms een complete school overhoop. In combinatie met een gevaarlijke organisatie zoals IS transformeren ze tot een agressieve maatschappelijke kanker.

Het is zo belangrijk om te blijven werken aan gezonde maatschappij. Met respect, empathie, compassie, liefde….. Een leefwereld, waarbij zulke kwaadaardige cellen op natuurlijke wijze worden opgeruimd. Door transformatie van de haat in liefde……

Doris Lessing heeft een geweldig boek geschreven over het onderwerp: De barmhartige terroriste.’ Een onthullend inkijkje in de gestoorde geest van personen, die dit soort dingen doen. Het zou verplichte literatuur moeten zijn op alle scholen wereldwijd.