Zaterdagmiddag meld ik me bij Frogs. Ik ben vijf minuten te laat. Knorrig sputterend kijkt hij me aan. We gaan naar de vernissage van een tentoonstelling van zijn oudste vriend Trueman (Fred Rohde ). Hij wil niks missen!

Gelukkig is de tentoonstelling in Museum Het Leids Wevershuis. Op een steenworp afstand van het huis van mijn goede vriend. We gooien het varkentje bij Frogs naar binnen en gaan op pad.

Al we in de straat arriveren is het niet moeilijk op te maken waar de tentoonstelling is: De ramen van het Wevershuisje hangen vol afdrukken. Hartelijk worden we verwelkomd. We zijn gelukkig ruim op tijd.

Met een heerlijk gaasje wijn in de hand luisteren we naar de inleidende woorden van Dirk Ketting, een bekende fotograaf en oude bekende van Trueman. Na de opening haasten we ons naar de zolder van het huisje. Hier is een kleine voorstelling, verzorgd door vrienden van True en Trueman. Onder de schamele dakpannen genieten we van een intrigerende performance. ‘Echo-Kinesis Transient’. Verzorgd door Natasha en Irene. Prachtig verfilmd door Jiang Zhenghua:

Heks zit naast Blonde Buurman. Als het is afgelopen kletsen we eens uitgebreid bij. Het is altijd heerlijk om hem te spreken, deze oude vriend. Hij houdt er verrukkelijke denkbeelden op na. Een Docter Philachtige levensvisie, maar zonder het gelul.

‘Wat je voelt is waar’, zegt hij altijd. En ‘Zie mensen voor wat ze zijn. Leveren ze je een klotestreek, ga er dan gewoon vanuit, dat ze niet zullen schromen het nog eens te doen.’

Vandaag is hij heel aardig voor me. ‘Heks’, zegt hij, ‘Jij stond vroeger altijd naar Jan en Alleman te luisteren, met eindeloos geduld.’ Hij trekt een gezicht. Ziet mijn gezicht betrekken. ‘Niet dat dat verkeerd is hoor.’ ‘Ja, maar ik doe dat nog!’, verzucht ik, ‘Alleen hanteer ik een veel beter deurbeleid.’

Ik kijk naar mijn oude vriend. Hij glimlacht. Ok, Blonde B. Het kan beter, ik weet het….. Maar ja, alles op zijn tijd.

Intussen is Trueman begonnen met een speech. Hij bedankt zijn vrouw True. Zij heeft dit allemaal in gang gezet. Zij heeft met eindeloze toewijding zijn hele archief doorgespit. Deze bevlogen kunstenares heeft de hele tentoonstelling bedacht en ingericht. Ze heeft een keur aan vrijwilligers op de been gekregen en aangestuurd om deze ode aan haar man te realiseren. Een daad van Grote Liefde.

‘Weet je wat nu zo bijzonder is’, zegt Trueman, ‘Mijn vrouw heeft foto’s zodanig geëxposeerd, dat ikzelf versteld sta. Heb ik die foto’s gemaakt? Ja, ik weet dat ik ze nam, maar zij heeft het inzicht gehad om ze in een geheel nieuw perspectief te plaatsen!’ Dat is nu echte liefde. Mijn vriendin True heeft kans gezien om meerwaarde te geven aan het toch al zo prachtige werk van haar man. Terecht wordt ze flink in het zonnetje gezet.

Mijn vriendin, die het gewoonlijk bepaald niet schuwt om in het centrum van de belangstelling te staan, wuift vandaag alle lof luchtig weg. Het is de dag van haar man. Hij staat in middelpunt. Bovendien moet ze alweer ergens ingrijpen, iemand verwelkomen of uitlaten. Kortom: Ze heeft het druk.

Wat een heerlijke expositie. Ook het huisje op zich is al een bezoekje waard. Komt dat zien mensen!