De dag na kerst gaat de telefoon. Een man noemt zijn naam. Ik ken hem niet, maar zijn achternaam klinkt bekend. Het is dezelfde als die van mijn grootmoeder aan vaderskant. Het blijkt een achterneef te zijn! De zoon van de broer van mijn oma. ‘Je zult wel niet meer weten, wie mijn ouders waren. Ze zijn al ruim vijfentwintig jaar geleden overleden!’ Maar Heks herinnert zich deze oudoom en zijn vrouw nog heel goed. Als kind kwam ik regelmatig in hun piepkleine winkeltje aan de Morsstraat.

De broer van mijn grootmoeder was juwelier. Misschien in navolging van zijn vader, die zilversmid was. Er circuleren in de familie nog steeds voorwerpen van de hand van mijn overgrootvader. Ik heb nog een aantal zilveren vaasjes. Met een deukje hier en daar.

Als je door de zware voordeur met aan weerszijden een kijkdoos van een etalage binnenkwam rinkelde er een belletje in een geluidloze ruimte: Je begaf je je in een andere wereld. Een donkere wereld. Een omgeving van houten lambrisering, spiegels en met fluweel bekleedde uitstalkasten.

Mijn oudoom kwam dan joviaal uit zijn werkplaatsje achter de winkel tevoorschijn. Daar was het wel licht, want daar zat hij te priegelen aan horloges, kettingen, armbanden en wat er verder allemaal voor reparatie op zijn werkbank terecht kwam. Daar heeft hij ook gaatjes in mijn oren geprikt, toen ik twaalf jaar was en het eindelijk mocht van mijn ouders.

Tot die leeftijd moest ik het met ringetjes om mijn vinger doen. Maar wel hele speciale exemplaren. Met een lieveheersbeestje erop. Voor mijn gevoel heb ik er wel dertig gekregen, steeds groeide zo’n ring niet mee met mijn vinger en dan kreeg ik weer een groter exemplaar. Maar eerlijk gezegd denk ik dat het maar een paar keer gebeurd is. Het maakte gewoon veel indruk. Ik was dol op die kleuterjuweeltjes!

Wel wilde hij altijd een kusje. Als kleine kinderen, ook mijn zusters kregen zo’n kleinood, hadden we daar weinig problemen mee, maar eenmaal in de pubertijd wilden we dat niet meer. Al snel verwaterden de bezoekjes aan zijn winkeltje. De ringetjes hadden afgedaan en zoals zovele pubers sloeg ik mijn vleugels uit en vloog de wijde wereld in. Uiteindelijk streek ik niet eens zover van zijn stulpje neer. In de tijd met Tanneke leerde ik de oude kapper uit die ouderwetse winkelstraat kennen. Die herinnert zich deze oom en tante nog heel goed. En ook mijn eigen oma.

‘Jouw grootmoeder was zo’n fantastische vrouw. Altijd heel sociaal en betrokken. Ze had het mooiste haar dat je je maar kunt voorstellen. Dik en pikzwart. Tot op hoge leeftijd had ze nauwelijks een streepje grijs in heur haar. Ik vond het een voorrecht om haar te kappen.’

Ja, Heks herinnert zich die goede ouwe tijd nog wel. Maar deze neef kan ik me echt niet voor de geest halen. Zijn stem klinkt echter bekend. Ik herken die typische intonatie, die me aan verjaardagen bij mijn grootouders doet denken. Binnenkort hebben we een reünie met alle neven en nichten van deze familietak. Dat zal een drukke bende worden, want volgens mij is ook die kant van mijn familie behoorlijk uitgebreid.