Tagarchief: chemokuur

Zelfmoordpil voor als je niet meer wil. Beschikbaar voor iedereen? Of voor mensen boven de 18? Of vanaf 80 jaar? In de aanbieding bij het Kruidvat? Gewoon online te bestellen? Vragen, vragen……. Of moet je het leven maar verdragen?

Posted on by

Vanmorgen ontwaak ik voor de televisie. Het journaal schudt me pas echt goed wakker.  De Coöperatie Laatste Wil en de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) bepleiten om een zelfmoordpil op de markt te brengen. Iedereen die niet in aanmerking komt voor euthanasie kan dan gewoon het heft in eigen hand nemen. Toe maar.

Een proef met mensen vanaf 18 jaar wordt de politiek dan weer te gortig. Maar met mensen vanaf 80 is misschien wel een goed idee. De politiek in de vorm van Pia Dijkstra van D66 komt komt nog dit jaar met een wetsvoorstel dat het senioren mogelijk moet maken hun leven te beëindigen als ze er zelf helemaal klaar mee zijn en er echt niets meer van kunnen verwachten.

Opeens ben ik klaarwakker. Mijn ogen puilen uit mijn kop van nijd. ‘Gdvrdmm’, grom ik binnensmonds. Wat is dit nu weer voor’n idioot gedoe? Boven de 80 ben je blijkbaar niet meer zoveel waard. Belachelijk! Mijn moedertje is 80: Haar broze leven is hartstikke kostbaar!

Heks is tegen de zelfmoordpil. Ik begrijp dat er behoefte aan is. Ikzelf heb ook regelmatig gewenst uit mijn lijden verlost te worden. Als ik weer eens een jaartje of wat doodziek in bed lag. Zonder dat iemand het in de gaten had. In het tijdperk voor LDN. Of als ik weer eens werd uitgemolken en uitgekotst door een narcistische vriend, vriendin, geliefde of wat dan ook. En daarbij dan ook nog eens in bed lag te rotten. Die combinatie is dodelijk kan ik je vertellen, alleen je gaat er niet dood aan…..

Maar goed. Toch ben ik er tegen. Terwijl tegelijkertijd ik ook vind dat je mensen met die problematiek niet kunt laten barsten. Tevens weet ik dat de regelgeving rondom euthanasie erop neerkomt dat je je lijden louter verkort, als je toch al op sterven na dood bent. Alle andere gevallen komen niet in aanmerking. Dus ben je net als Heks eindeloos ziek, maar je gaat er niet aan dood: Jammer dan.

Nu worden ME-patiënten natuurlijk helemaal niet geholpen in Nederland. Zogenaamd stellen we ons aan. We moeten vooral sporten terwijl het niet gaat: Om conditie op te bouwen! Vanuit die hopeloze niet werkende levensgevaarlijke cognitieve braaktherapie. Een lekkere chemokuur waar in Noorwegen 70% door geneest krijgen we niet. Ik heb er graag een kaal bolletje voor over om mijn leven terug te krijgen. Maar nee. Zoek het maar uit.

Bij mij in de kerk heeft een aantal jaar geleden een ME-patiënte zich van het leven beroofd. Ze kon de uitzichtloosheid van haar lijden niet meer aan. Iedereen schrok zich een ongeluk. Jeetje, wat verschrikkelijk. En daar bleef het bij. Nooit meer iets over gehoord.

Stel je voor dat die zelfmoordpil er komt. Voor iedereen en alle leeftijden…… Er komt een run op, let op mijn woorden! Door ME-patiënten. Een sukkeldrafjesrun. Door uitgeputte mensen. Die eigenlijk te moe zijn om em in te nemen.

Maar Heks hoeft zo’n pil niet. Ik wil leven. Ook al doet het pijn.

Vanmorgen wandel ik langs de Singel. Het druilt van de regen. Het is guur en koud. Ysbrandt vindt het ook maar zozo. Toch breekt de zon door in mijn hart. Straalt er warmte uit mijn ogen. Kan iedereen weer op mijn glimlach rekenen.

Na een jaar depressie als gevolg van narcistische mishandeling begin ik weer te leven. Ik heb geen haast meer. De ongedurigheid is voorbij. Het schelden is verstomd. Ik ben precies waar ik moet wezen. Hier in dit lastige prachtige lijf. In mijn mooie waardevolle amoebe-leventje.

Psychiater en publicist Bram Bakker: Zelfmoordpil

Over de lobby voor een levensbeëindigende pil bij psychisch lijden en de tegenargumenten daarvoor

EX ANIMO ZINGT NAAR EEN OPSTANDING TOE! Geweldige recensie in het Leidsch Dagblad van ons concert, de Matthäus Passion, vorige week in de Pieterskerk. Een greep uit de superlatieven: contrastrijke dynamiek, juwelen van koralen, ontroerend gezongen, volkskoren gaan door merg en been…..

Posted on by
EX ANIMO, LEIDEN

Het instuderen van Kinot heeft het hele koor opgetild naar een hoger niveau

–

Ons koor ‘Ex Animo’  heeft dit jaar een fantastische recensie gekregen voor onze vertolking van de Matthäus Passion in onze lokale krant: Het Leidsch Dagblad. We zongen veel beter dan vorig jaar. Ja, vind je het gek? Toen deed ik nog niet mee……. 🙂

–

Ex Animo zingt naar een opstanding toe!

–

Volgens de vriendin van onze dirigent komt onze bovengemiddelde zangprestatie voort uit het feit, dat we vorig jaar dat ongelofelijke moeilijke atonale koorwerk ‘Kinot‘ van René Samson hebben ingestudeerd. Dat heeft uitermate veel inzet en concentratie van de koorleden gevergd. Daar plukken we nu de vruchten van!
–
Tijdens de eerste repetitie na onze uitvoering worden we uitgebreid toegesproken door de dirigent. Hij is zeer in zijn nopjes met de recensie en onze prestatie. ‘Het is elk jaar weer een feestje om dit grote werk uit te voeren, maar dit jaar zijn we boven onszelf uitgestegen.’
–
EX ANIMO, LEIDENEX ANIMO, LEIDENEX ANIMO, LEIDEN
–
Dezelfde avond echter beginnen we alweer aan een nieuw project. Het Leids Amateurkunst Festival. We studeren hiervoor muziek in van Finse en Deense componisten. Komend weekend krijgen we Deense les. Heks heeft vroeger een tijdje die taal bestudeerd in het talenlaboratorium van de universiteit. Ik heb dus een kleine voorsprong….. Later gaan we ook nog Fins leren uitspreken. Het hoogst haalbare, want begrijpen zit er echt niet in. Deze taal behoort tot de  Oostzeefinse talen binnen de Finoegrische taalfamilie. Het is verwant aan het Hongaars. Maar voor ons is het apekool.
–
In de pauze zit ik lekker te giebelen met een paar alten. Ze plagen me met mijn aanvaring vorige week met een stelletje bitchy sopranen. Werkelijk iedereen heeft me horen schreeuwen tegen die twee taarten, maar slechts een klein clubje heeft gezien hoe ze me te lijf gingen… ‘Haha, ze wilde gewoon je muziekstandaard afpakken, maar je gaf em niet af! Hihi, die ene stond maar aan die poten te rukken….. Onder het schreeuwen van: Ik zit zelf ook in de muziek!’
–
Nou ja, mijn toetreden tot dit koor is niet onopgemerkt gebleven.
–
EX ANIMO, LEIDEN
–
Aan het eind van de avond spreek ik de vroegere koster aan van een kerk in Leiden Zuid West. Ik gaf daar dertig jaar geleden dramalessen aan een stel geweldig leuke jonge mensen. Eén daarvan is zijn intussen natuurlijk volwassen dochter. Zij is onlangs ernstig ziek geworden. Een chemokuur heeft haar voor de poorten van de hemel weggesleept, terug dit aardse bestaan in.
–
‘Wat fijn, dat die kuur is aangeslagen, hoe is het nu met haar?’ Ik krijg een uitgebreide update van haar toestand. ‘Je hebt haar goed gekend, hè?’ Goed is overdreven, maar ik heb wel hele goede herinneringen aan die enthousiaste club jongelui.
–
Later die avond herinner ik me, dat ze ooit een keer grote moeite had met een opdracht: Ze moest op overtuigende wijze een sterfscène te spelen. Ze bakte er niet veel van. ‘Toen niet en nu gelukkig ook niet,’ denk ik bij mezelf, als ik weer thuis op de bank zit.
—
EX ANIMO, LEIDEN
–
Zingen in een koor. Het behelst veel meer, dan je mond open doen en alle registers open zetten. Muziek instuderen en samen oefenen. Het is een sociaal gebeuren. Mensen leven intens met elkaar mee. De ouders van de vrouw met kanker hebben ongelofelijk veel lieve kaartjes en telefoontjes gehad van koorleden.
–
EX ANIMO, LEIDEN
–
Een maatje van me, die ook pas net lid is kreeg direct iemand op ziekenbezoek, toen ze een operatie aan haar knie onderging! Dat brengen familieleden en vrienden soms niet eens op voor hun medemens.
–
Ik stort me er dan ook helemaal in. Volgende week doe ik mee met een concertje in de Pieterskerk in het kader van het afscheid van een medewerker aldaar. We krijgen een gezellige maaltijd aangeboden en zingen dan een mooi lied over Leiden. Hartstikke leuk toch?
–
EX ANIMO, LEIDEN, Pieterskerk

Hier hebben we onze laatste twee concerten gezongen!