Zo zagen de rijtuigen eruit.

Het is vrijdagmiddag. De hele dag ben ik al aan het rondfietsen. Langs de apotheek, de dierenarts, fysiotherapie, huisarts, nog een andere apotheek…. De thuiszorg is geweest, we hebben het bed verschoond. Ik heb een keukenkastje uitgespit. Ysbrandt heeft het hele traject naast de fiets lopen draven. Een sukkeldrafje weliswaar. De tijden, dat hij mij de stad door sleurde zijn voorbij.

Nu lig ik uitgeteld voor de televisie. Er is een vreselijk drama gaande, maar ik kan geen sympathie opbrengen voor de hoofdrolspeelster. Ze laat haar baby in de steek. Hormonale toestanden. Hoe kan ze dat nu doen? Onbegrijpelijk voor vrouwen, die wat dat betreft de boot gemist hebben. Ik ben blij, als ze uit beeld verdwijnt.

De hele dag fladderen er al allerlei gedachten door mijn hoofd. Aan vroeger, toen ik als stewardess op de internationale trein werkte. Ik begon op de Bergland Expres. Later reed ik voor Hotelplan, ofwel Hopla. Elk weekend hees ik me in mijn vreselijke kunststof  apepakkie. Het stond afschuwelijk, ventileerde voor geen meter en zat verschrikkelijk. Ik heb dit foute kostuum daarna nog jarenlang gebruikt in allerlei toneelstukken…..

Maar ik had wel geweldige collega’s. Elke rit was naast het harde werken ook een klein feestje. Tijdens één van de slagen raakte ik bevriend met één van de alcoholisten van de Wagon Lits.

Na een ritje op en neer naar Oostenrijk zakten we door bij Mutti, een uitspanning bij het rangeerterrein in Leidsendam-Voorburg, waar menig steward en stewardess hun rit eindigde. Terwijl het pittige oude Duitse wijfie, dat de tent runde, ons voorzag van soep en drank, vierden wij een paar uur vrijheid. De volgende dag moesten we weer aan de studie.

Heks luisterde zonder oordeel naar de verhalen van deze drinkebroer. Ik was een onbeschreven blad, wist van toeten nog blazen. Het waren niet bepaald brave verhalen. Ik zat met mijn oren te klapperen van schrik af en toe. Maar de man was wel volstrekt eerlijk. Hij stelde de zaken niet mooier voor dan ze waren.

Ik heb maar een paar ritten met hem samen gereden, maar jarenlang stuurde hij me vanuit alle hoeken van Europa de meest prachtige ansichtkaarten. Het hield pas op, toen ik verhuisde. Misschien komt er nog wel eens eentje op mijn oude adres aan de Apothekersdijk……

Ik heb hem er nooit voor kunnen bedanken, want gek genoeg had ik geen adres van hem. Misschien zwierf hij ook wel zo’n beetje rond tussen zijn diensten. Een gelukkig privéleven had hij niet. Zijn grote liefde had hem verlaten en hij verdronk zijn verdriet.

Uiteindelijk is het contract van Heks niet verlengd, omdat ik niet representatief genoeg was. Eerst werd ik Kakkie Heksie genoemd, omdat ik het meest kakkerig mijn sjaaltje om mijn hals kon strikken. Maar een nieuw en nogal vreemd kapsel werd mijn baantje fataal…..

Waarom moet ik opeens zo aan Karel denken? Groot kans, dat ik hem één dezer dagen tegen kom. Zo werkt dat vaak. Of misschien is hij een engeltje op mijn schouder tegenwoordig. Verlost van de aardse beslommeringen. Een vrolijk licht bruisend cherubijntje. Met een licht melancholische afdronk.