Woensdagavond om zeven uur gaat de bel. Hopla meldt zich, we gaan samen naar de maandelijkse kristallen schedelmeditatie bij Maan. Ik ben er helemaal klaar voor. Gegeten, hondje uitgelaten en alle schedeltjes ingepakt.
‘Alle schedeltjes?’ Hopla kijkt verbaasd. ‘Ja,’ ze willen allemaal mee!’ Ook de het kleine exemplaar van rozenkwarts, dat vorige week plotseling in mijn tas sprong tijdens het laatste bezoek aan het huis van mijn ex. ‘Ze zullen het nodig hebben,’ mijn vriendin is er uit. Ze heeft gelijk denk ik. We kunnen hier in Huize Heks allemaal wel een goeie opfrisbeurt gebruiken zo langzamerhand…..
Volgens mijn vriendin zie ik er een stuk beter uit dan vorige week. Dat klopt. Ik ben er weer enigszins. Ik lig niet meer louter in bed en de huilbuien zijn ook sterk verminderd.
We rijden de stad uit richting Den Haag. Het is rustig op de weg. We zijn lekker op tijd, dus ik kachel op mijn gemak langs het legertje flitspalen aan de Rijksstraatweg. Even later parkeer ik voor de prachtige flat waar Maan resideert. Ze ontvangt ons met thee, koffie en koekjes. Een paar enorme bakbeesten van katten paraderen door de eetkamer.
In de zitkamer staat het grid met scheldels opgesteld. Het is een veld van transformatie. Vandaag is het de elfde van de elfde. Een poort naar een nieuwe dimensie. De energie van de aarde en alles wat er op leeft is stapsgewijs aan het veranderen. Wij heksjes nemen het voortouw met onze meditatieavond. We storten ons volop in dit avontuur!
Maan heeft al mijn schedeltjes in het veld gezet. Normaal gesproken mag je er maar twee of drie inbrengen. Mijn hele gezellige kristallen familie staat echter paraat! Dan leidt ze ons in een diepe meditatie. Met onze voeten in Moeder Aarde, ons hart wagenwijd open en verbonden met het klopende hart van de kosmos beginnen we aan onze reis. Een diepe vrede overvalt me, gevolgd door een eindeloze golf van liefde.
Mijn wezen vult zich hiermee totdat ik overstroom. Liefde vloeit aan alle kanten mijn belevingswereld in. Het haalt de rauwe randen van de scherven in mijn bestaan. Gul geeft het de goede puls aan tal van situaties, zaken en vooral mensen waar ik mee in de clinch lig. Beter dan ik zelf met mijn beperkte voorraadje ooit bereiken kan.
Als altijd ben ik diep geraakt, bijna verbijsterd, door de intensiteit van onvoorwaardelijke liefde. Waarom lukt het me toch niet om altijd zo in het leven te staan? Ik weet wel waarom natuurlijk. Ik ben mens en niets menselijks is me vreemd. Ik heb het ook nodig dat anderen van me houden. Ik wil ook gekoesterd worden. Gezien. Gedragen. Vanavond wordt Heksje gekoesterd, gezien en gedragen door haar medeheksjes. Ze steunen me door dik en dun.
‘Wat goed dat je je spullen bent gaan halen bij je ex,’ zegt een lieve vriendin laatst tegen me, ‘het is gewoon een klootzak.’
Dat laatste vind ik echt niet. Sommige mensen maken verkeerde keuzes of missen misschien bepaalde vaardigheden om een relatie succesvol te maken. Ik heb daar geen oordeel over. Wel vind ik het eindeloos jammer. De meditatie vanavond plaatst me helemaal in mijn hart, maar daardoor mis ik mijn lief meer dan ooit.
Hoe is het toch mogelijk, dat je op zielsniveau zo’n verbinding kunt ervaren met iemand, terwijl je er dagdagelijks samen helemaal niets van bakt? Het is niet voor het eerst in mijn leven dat ik met dit soort problematiek te maken heb. De relatie met de eerste man in mijn leven werd hierdoor ook gekenmerkt.
‘Misschien moet je maar alleen blijven, in elk geval niet zo snel een relatie aan gaan…,’ merkt mijn therapeut afgelopen week op. Goedbedoeld advies, ware het niet dat Heks het grootste gedeelte van haar leven al alleen is. De laatste tien/vijftien jaar zijn ook de korte affaires en spannende avonturen uit mijn leven verdwenen.
Met Cowboy ben ik ooit heel voorzichtig begonnen…. Intens dankbaar voor deze unieke kans om toch nog een mooie relatie op te bouwen.
Een volgende kandidaat laten we gewoon een persoonlijkheidstest doen.’ vervolgt de dame tegenover me. Een onzinnig idee natuurlijk. Niemand gaat daar aan meewerken. Zou ik zelf ook niet doen. Ook wil ik geen volgende kandidaat……
Wat rest is dan toch nog maar een potje janken. Gewoon omdat er geen oplossing is. Alle inspanningen, therapie, compassie, meditatie, vergiffenis schenken, bidden, dankbaar zijn, met mezelf trouwen, het idee van een relatie helemaal loslaten en weet ik wat nog meer ten spijt trakteert het leven me opnieuw op meer van hetzelfde. Keer op keer. Heel frustrerend.
Krijgen we nog een optimistische uitsmijter, Heks? Of blijft het huilen met de pet vandaag?
Heks gelooft in wonderen. Heks gelooft in de kracht van liefde. Ik geloof in waarheid en compassie. Ik geloof in mezelf. In het wonder van mijn liefde. Mijn liefde voor waarheid. Mijn compassie met al mijn partners. Leven in verbinding.
Ook weet ik dat dit leven slechts een droom is. Werelden wervelen om ons heen, terwijl we ons vastbijten in onze beperkte werkelijkheid. Er is geen begin en geen einde. Niets gaat ooit verloren. Zelfs al voel ik me soms wel verloren….
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.