Heks gaat weer eens naar de kerk en krijgt een preek over woede voor haar knarsende kiezen. Ook Phil preekt er lustig op los! Tegen een zeer disfunctioneel gezin met een lekkere hopeloze zondebok van een dochter. De ouders hebben hun losse handjes ervan afgetrokken. Ze staan ze druk te wassen in onschuld. Het water kleurt scharlakenrood! Zeer verdacht allemaal……..

Posted on 8 februari 2018 by lagriffeheks

Zondag ga ik naar de kerk. Met mijn korte jakje aan. Ik schuif in de bank voor Jip en Janneke. In mijn oude vertrouwde hoekje. Jeetje, wat ben ik lang niet geweest. Met kerst voor het laatst. En daarvoor ook al een hele tijd niet of nauwelijks.

Elke zondagmorgen neem ik me rond twaalf uur voor om volgende week dan wel te gaan. Nadat het weer eens een keertje mislukt is. Omdat ik m’n bed niet uit kan komen, te kort geslapen heb, mijn ene been niet voor de ander kan krijgen….. Noem maar op. Er is altijd wel wat.

Het lukt me al tijden niet om op zondagochtend te pieken. Maar vandaag is het wel gelukt. Ik heb de wekker gezet, mezelf daadwerkelijk uit bed gehesen, koffie erin gegooid en pijnstillers, gevolgd door een rondje fietsen met hondje, beesten eten geven……. En ja hoor, daar zit ik dan toch weer in het huis van God. Goddank.

De dominee preekt over woede. Hij zegt vandaag dingen louter voor mij. Althans, daar lijkt het op. Terwijl mijn gedachten afdwalen vertelt hij over een predikante uit de Bronx, die hij ooit op een seminar ontmoette. ‘Als je in zo’n omgeving opgroeit lijkt het alsof er vijf mensen bovenop je liggen, die je het bewegen onmogelijk maken….. Woede is dan noodzakelijk om je eraan te ontworstelen…..’

Heks is zich ook aan het ontworstelen. Het gewicht van een hele clan rust op mijn dodelijk vermoeide lijf. Autonomie is er niet bij, hoezeer ik er ook naar verlang. Hoe meer ik me er hard voor maak, hoe zwaarder dat dode gewicht me plet. Retteketet. Dolle pret, maar niet voor mij.

Woede is een kracht, aldus de dominee. Ja, dat roep ik ook al jaren. Omarm je woede, doe dit, doe dat….. Wees er lief voor, luister ernaar! We moeten altijd af van die woede, maar stilstaan bij het feit, dat je die woede niet voor niets hebt is er vaak niet bij. Het is namelijk zo negatief. Weg ermee is meestal het devies. Of bedek em met de mantel der liefde…..

Respect voor je woede mag ook wel eens. Gebruik maken van de reinigende kracht van dit gouden vuur. Schoon schip maken. De bezem erdoor! De fik erin!

De fameuze woedeuitbarsting van Jezus richting Farizeeërs komt ook ter sprake. Was de heiland gewoon een heetgebakerd mannetje, die met enige regelmaat uit zijn plaat ging? Of kunnen we toch stellen, dat de zoon van god ons ook dit heeft voorgeleefd? Je stem laten horen, opkomen voor hetgeen juist is. Stelling nemen tegen corruptie en schijnheiligheid, ook al maakt het je impopulair. Kritisch zijn en niet uitsluitend op jezelf…..

Al geruime tijd heb ik moeite met mezelf. Met de woede in mijn hart: Nijd die mijn leven overhoop woelt. Strijdbijl aan de wortels van mijn bestaan. Strijdend ten onder gaan. Allemaal dingen die ik eigenlijk niet wil.

Maar een manier om met mijn realiteit om te gaan, waarin ik mezelf wel kan vinden is er niet. Mijn vergevingsgezinde aard gepaard met vruchteloze pogingen tot acceptatie hebben me al die moeizame jaren niets opgeleverd. Integendeel: Die houding hield me slechts gevangen.

Plat op de grond met een hele stapel krachtpatsers erbovenop.

Autonomie lijkt verder weg dan ooit. Hoe harder ik knok, hoe meer ik word tegengewerkt….. Overgave is echter geen optie.

Soms is woede je beste vriend. Geeft het je de power om uit te breken, af te breken, los te breken. Nijd scheidt. Snijdt koorden door. Karmische kabels.

Dr Phil is terug op de televisie. Alweer een maand, maar pas vandaag zit ik er weer eens met een half oog naar te kijken. Een disfunctioneel gezin van heb ik jou daar zit in de studio.

De moeder schreeuwt moord en brand over haar oudste dochter. De vader heeft al een keer in de bak gezeten, omdat hij zijn dochter in elkaar sloeg. Dronken. Hij zuipt wel vaker teveel blijkt. Broers en zusters kiezen de kant van de ouders…..

De gebeten hond, ofwel zwarte schaap, heeft ook al zeven maanden in de bajes doorgebracht. Ze wilde namelijk niet in een kindertehuis…… De politie heeft in feite een deel van de opvoeding overgenomen, concludeert Phil.

En het schaap is ook nog eens zeven weken zwanger………

Heks ziet het circus aan zich voorbij trekken. Het onmogelijke woedende kind, een wandelende bom met een bijzonder kort lontje. De eveneens ontploffingsgevaarlijke vader met een drankprobleem en losse handjes. De slachtofferige loeder van een moeder. De schijnheilige schijterige zuster en broer, die beweren beter af te zijn zonder hun enge waardeloze zus…..

Nou, offer dat kind dan maar op. Gooi op de brandstapel. De fik erin ten bate van het hele gezin. Een slachtoffer voor het grotere geheel. Een brandoffer aan de goden. Wie een beetje wil offeren moet toch echt iets of iemand doden. Afmaken. Elimineren……

Phil baggert manmoedig door dit verwoeste familielandschap. Hij neemt zijn gasten bij de hand. Redden wat er te redden valt. Eerst die ouders maar eens op hun nummer zetten. De brutale onopvoedbare adolescent krijgt ook een flinke veeg uit de pan.

De broer en zus worden direct ontmaskerd. Hun kritiek zit vol eigenbelang. Zij worden er alleen maar beter van als ze hun zuster afschrijven. Maar is het eigenlijk wel terecht?

Woede. Het meisje heeft een geweldig probleem met woede. Dat is de conclusie van Phil. Een zeer terechte woede overigens. Want ze krijgt van alles de schuld.

Ook heeft ze allerlei diagnoses, ADD, ADHD, Posttraumatische stress disorder en ga zo maar door. Op zeer jonge leeftijd is ze al volgegooid met pillen. Heks herkent het. Ik heb ook vanaf mijn negende aan de valium gezeten, omdat iemand anders binnen ons gezin zich misdroeg…..

Het wicht wil echter haar pillen niet innemen! Iedereen verontwaardigd, behalve Phil. ‘Je hebt gewoon een enorme misdiagnose gehad en ik begrijp prima, waarom je die pillen niet wilt nemen, daar heb je helemaal gelijk in…’

The Good Doctor gaat het meisje helpen natuurlijk. Al is het maar opdat ze de ellende niet gaat herhalen met haar aanstaande kindje. Want dat is wat er altijd weer gebeurt: De ellende herhaalt zich.

Hij zet het kind flink op haar nummer en gaat dan iedereen vertellen hoe ze de boel weer op de rit kunnen krijgen…. Het meisje gaat hij herprogrammeren. Zodat ze haar woede kan hanteren. Die prachtige gouden kracht. Die overlever in ons.

‘Jullie manier om problemen op te lossen is niet goed,’ zegt Phil tegen de ouders, ‘Zacht uitgedrukt, want het is echt bar en boos.’ Ook zij krijgen een traject aangeboden. Laten ze maar flink aan die lui sleutelen, denk ik bij mezelf. Een hele grote spiegel voor hun neus zetten…..

Het getroubleerde meisje wil geen hulp. Ze is murw. Het vertrouwen in Jan en Alleman is volledig weg na jarenlang pillen slikken, gevangenis, slaag en ga zo maar door. Maar ja, uiteindelijk lult hij haar toch om. Eind goed, al goed. Mijn dag kan niet meer stuk en hij is nog maar nauwelijks begonnen.

In de werkelijke wereld zonder bemoeienissen van Doctor Phil, die werkelijkheid waarin grote idioten zich bezig houden met het opvoeden van hun kinderen, waarin zich vaak nog grotere idioten van hulpverleners bevinden die het stokje overnemen als de ouders het verknallen…..

In het echte leven moet zo’n meisje vaak maar zien. De hele familie kan vrolijk verder functioneren bij gratie van hun persoonlijke zondebok. En de hulpverlening heeft ook weer wat te doen. Te verprutsen vaak.

Want zeg nu zelf, dit meisje bij Phil heeft jarenlang pillen geslikt voor een vermeende ADHD. Omdat ze stemmen hoorde op haar zevende! Huh? Dan geef je Ritalin? Wat een sukkels! Bah. Walgelijk.

Hoe later de avond hoe schoner het volk, maar ook: hoe lastiger de hondjes! Heks komt leuke eeuwige pup tegen met een heel lief baasje. Ze hebben samen getraind bij hondenopvoedingsinstituut ‘De Roedel’! De beste plek ter wereld om met je hondje aan de slag te gaan!

Posted on 5 juni 2015 by lagriffeheks

Woensdagavond laat ga ik nog lekker met mijn hondje fietsen. Het is zo lang licht! Heerlijk. In het derde park lopen nog een paar andere baasjes met hun trouwe viervoeters. Een man met twee kleine Cocker Spaniëls strak aan de lijn kijkt me verwijtend aan. Hij stelt het niet op prijs dat Varkentje los loopt. Als we hem passeren worden zijn monsters helemaal wild. Wanhopig probeert hij deze uitbarsting van geweld te kalmeren.

MEISJE MET HOND ZONDER STAART, BIJZONDERE HOND

Een apart exemplaar: Sammie, de Roemeense eeuwige pup zonder staart!

‘Doorlopen, Ys,’ roep ik tevergeefs. Dit is natuurlijk veel te leuk. Met een omtrekkende beweging probeert hij dichterbij te komen, zodat hij eventjes kan snuffelen. ‘Loop door,’ brul ik. Dat sorteert effect. Of hij nu Oostindisch doof is of dat het werkelijk helemaal einde verhaal is met zijn scherpe gehoor wordt nooit helemaal duidelijk….

Niet veel verder loopt een vrouw met een klein vosachtig diertje. Ik herinner me vaag, dat ik haar eerder heb gezien met het beest. Was dat soms onprettig? Waarschijnlijk wel, want de vrouw gooit haar massieve lijf in de strijd en begint haar loslopende mormel af te schermen van mijn ouwe sukkel. ‘Oh, wat interessant toch weer,’ hoor ik Ysbrandt denken, ‘aan die gast ga ik eens even goed snuffelen.’

Weer loei ik keihard tegen mijn hondje, dat hij door moet lopen. Nou, vooruit maar dan. In een sukkeldrafje komt hij achter me aan. In de verte zie ik de man met de Spaniëls nog steeds bezig om zijn opstandige roedeltje weer in het gareel te krijgen. ‘Goh, is het soms moeilijke-honden-uurtje?’ vraag ik me af.

Ik hoorde afgelopen week van een knappe Italiaan met twee jonge Rotweilers, dat er ’s nachts een man met een paar Malamutes in Het Leidse Hout wandelt. Die halve wilden hadden een keer één van zijn Rotweilers aangevallen. Gelukkig grepen zijn volwassen Rotweilers in…..

Dit baasje heeft ook met haar hond getraind bij de Roedel, net als Heks.

Als ik dan ook weer een aangelijnde hond in het vizier krijg ben ik op mijn hoede. Zie ik een muilkorf? Nee, het is een halti. Ysbrandt rent enthousiast naar het stel toe en snuffelt aan zijn nieuwe vriend, vriendelijk wuivend met zijn staart. Kijk nou, de vrouw maakt de hond los van de riem. Vrolijk begint het dier in de rondte te rennen met grote veulenachtige sprongen. Uitdagend probeert hij Ysbrandt te verlokken tot een spelletje.

Het is een apart exemplaar deze hond. Een piepklein hoofd, geen staart, de lichaamsmimiek van een pup, maar hij blijkt al ruim vier jaar te zijn! ‘Zeker Griekse import?’ informeer ik langs mijn neus weg. ‘Nee, hij komt uit Bulgarije. Ik heb hem al jaren, maar het is pas zeer recent, dat ik hem los durf te laten.’

‘Dat de hond oogt als een oversized pup komt omdat hij waarschijnlijk veel te jong gecastreerd is. Hij is nooit helemaal uitgegroeid.’ Het arme dier mist ook zijn staart, dit onontbeerlijke communicatieorgaan van de hondenwereld. ‘Daadoor raakt hij gemakkelijk in de problemen met andere honden.’

Ze vertelt hoe haar hondje van leuke puber uitgroeide tot een monster dat alles en iedereen aanviel. ‘Ik heb in het eerste jaar al zeker tien trainers versleten.’ Dat is het probleem als je zo’n hondje adopteert: Je weet niet wat er in zit. Wat heeft zo’n diertje meegemaakt? ‘Hij kan niet tegen mannen met stokken. Sowieso is hij niet gek van mannen.’

Er probeert een fietser te passeren. Snel schermt ze haar hond af met haar lijf. Het gaat goed. ‘Dat was vroeger wel anders!’ We klessebessen over de hype om je hond op te voeden met snoep. ‘Ik doe dat niet, Ysbrandt heeft gewoon alles geleerd zonder hem vol te proppen. Ik heb getraind bij mensen in België…’

Nog voor ik ben uitgepraat roept ze verheugd: ‘De Roedel?’ Ja, we hebben elkaar gevonden. We blijken allebei een paar keer in de leer te zijn geweest bij Arjen en Francien, Hondenopvoedingsinstituut DE ROEDEL. Wat leuk! Enthousiast wisselen we onze ervaringen uit.

Mijn nieuwe hondenvriendin geeft me haar telefoonnummer om contact te houden. Voor het geval we een keertje samen die kant op willen. Wie weet gaan we een keertje samen een dagje trainen bij onze hondenfluisteraars.

‘Voor mij zijn deze mensen een soort blaffende halfgoden. Of superhondenhelden,’ vertrouw ik haar toe. ‘Voor mij ook. Zonder hen had ik mijn hondje niet meer gehad. Dat weet ik zeker.’

Dat laatste gaat ook op voor Heks. Nadat mijn schattige viervoetige een agent in de ballen had gebeten zag het er somber uit voor hem. De diender wilde mijn huisdier laten afmaken. Gelukkig waren zijn collega’s van de hondenbrigade het hier helemaal niet mee eens.

Later bleek een toenmalige Buurman mijn hondje stiekem te pesten als ik niet thuis was. Dezelfde gek, die altijd deuken in mijn auto sloeg. Daarom kreeg ik problemen met het dier. Trainen bij de Roedel heeft een wereld van verschil gemaakt, ook al was ik toen nog niet op de hoogte van de pesterijen.

De foute buurman is verhuisd. De agent heeft geen smurfenstem gekregen. Ysbrandt leeft nog steeds. Eind goed, al goed!

JOEP, Cavalier King Charles Spaniel, In mandje

Joep als pup spelend met zijn grote vriend!

Vanmorgen loop ik alweer met Ysbrandt te wandelen. In een tuintje aangrenzend aan een klein park staat een hondenvriend van Heks. Vooral een grote vriend van Ybrandt: Hij krijgt altijd een lekkertje als we langskomen! ‘Waar is jouw hondje?’ vraag ik. Normaal gesproken staat zijn kleine Cavalier King Charles Spaniel enthousiast tegen de andere kant van het tuinhek aan te springen om ons te begroeten.

‘Mijn vrouw is met hem naar de dokter. Joep is plotseling heel ziek geworden. Er zit een enorme bult op zijn achterhand en ze gaan daar nu een stukje uit verwijderen……Om te onderzoeken.’ Hij kijkt me somber aan.

He, jasses. Dat klinkt helemaal niet goed. Ik probeer het baasje een beetje te troosten, moed in te spreken. Maar ja, het is afwachten geblazen voor dit echtpaar. Ik weet hoe gek ze zijn op hun trouwe viervoeter. Het ventje is pas twee jaar, veel te jong om zo ziek te worden. ‘Ik zal voor jullie duimen, heel veel sterkte…’

Arme Joep.

Zo’n lekker kereltje….

Een dag later informeer ik opnieuw naar Joep. Het gaat goed met hem! Hij ziet er nog een beetje beteuterd uit, maar uiteindelijk zal hij helemaal genezen! Hoera!

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: Eind goed

Hoe later de avond hoe schoner het volk, maar ook: hoe lastiger de hondjes! Heks komt leuke eeuwige pup tegen met een heel lief baasje. Ze hebben samen getraind bij hondenopvoedingsinstituut ‘De Roedel’! De beste plek ter wereld om met je hondje aan de slag te gaan!

Dit delen:

Dit delen: