Met pijn in mijn hart nam ik een tijdje geleden afscheid van mijn Horizon mediabox van Ziggo. Niet dat het zo’n geweldig apparaat was, verre van. Maar ik had alle seizoenen van ‘Allo, Allo’ er op staan. Opgenomen, toen Fox de serie integraal uitzond.

Avond aan avond hielpen de afleveringen me in slaap. Heks bleef zich de tranen lachen om de onzinnige idioterie in de serie. De droge engelse humor. De zottigheid. De geestige flauwekul. De fantastische acteurs….. Ik ken sommige afleveringen zo ongeveer uit mijn hoofd.

Op het nieuwe apparaat van mijn provider is meer ruimte om dingen op te nemen. Want het wordt opgeslagen in een cloud! Dus Heks neemt op. Helaas wordt ‘Allo, Allo’ nergens meer uitgezonden. Tot voor kort nog af en toe op ‘ONS’, maar ook daar is de serie intussen gestopt. Ik mis mijn opnames. Heel erg.

In een opwelling besluit ik om de eindeloos herhaalde serie ‘Friends’ op te nemen. Ik heb zo te hooi en te gras wel de nodige afleveringen gezien natuurlijk, door de jaren heen. Geen ontkomen aan. De serie is nog steeds eindeloos populair. Ook al zijn de acteurs inmiddels in werkelijkheid bijna bejaard.

In de serie blijft de vriendenclub eeuwig jong.

Dus Heks kijkt naar ‘Friends’. De hele serie chronologisch achter elkaar. Ik kom afleveringen tegen, die ik nog nooit heb gezien. Ik ben ergens halverwege gestart, maar inmiddels is de hele serie weer van voren af aan begonnen. Dus dat doe ik straks ook. Als ik aan het eind ben beland.

Af en toe zit ik te hikken van de lach, want ja, veel herkenning. Heks heeft ook een paar keer zo’n soort vriendenkring gehad. Met vergelijkbare types als in de serie. ‘Dan was jij natuurlijk een soort Phoebe Buffay,’ hoor ik jullie denken. Inderdaad draagt die dame hetzelfde soort modieuze hippieachtige soepjurken als Heks in haar jonge jaren. Ook is ze van uitermate alternatieve signatuur, net als Heks.

Maar Heks kan haar vage gedoe vaak totaal niet uitstaan. Ik vereenzelvig me helemaal niet met dat karakter. Wel herken ik, hoe er op haar alternatieve levenswijze gereageerd wordt. Alsof ze van de ratten bezeken is.

Heks is van nature een beetje een nerd. En een vrouwelijke variant van dat type zit niet in de serie. Wel een mannelijke, namelijk Ross. De oneindig saaie dinosaurus-specialist. De nutty professor.

Hem kan ik vaak niet uitstaan. Met enige regelmaat zit ik met kromme tenen naar zijn capriolen te kijken. Hij doet me denken aan een oude liefde van me. Dezelfde gekke trekjes. Dezelfde doorgeslagen jaloezie. Dezelfde frustraties. In het kwadraat!

Iedereen moet altijd rekening houden met zijn gevoeligheden. Maar meneer de Koekenpeer walst zelf over Jan en Alleman heen. Stopt zijn lul in elke vrouw, die hem niet direct afwijst. Maar is ziekelijk jaloers als een man alleen maar naar zijn vriendin kijkt.

Ross is de lieveling van zijn ouders. Het over het paard getilde wonderkind. Dat is natuurlijk ook niet echt bevorderlijk voor het vormen van een prettig karakter.

Hij is ook zo’n jongen, die direct met een wildvreemde vrouw het bed in duikt, als zijn liefje een time out wil, omdat hij gekmakend jaloers reageert op een mannelijke collega van haar. Waar ze niets mee heeft, behalve een prettige collegiale verstandhouding.

Ross zoekt er van alles achter. Hij onderwerpt haar dagelijks aan een kruisverhoor. Drijft haar tot waanzin met zijn gemekker. Herkenbaar!!! Maar zoals gezegd neukt hij met de eerste beste vrouw, die hem aandacht geeft, als het stel besluit een kleine pauze in de relatie in te lassen.

Dezelfde avond! Hij laat er geen gras over groeien!

Een paar uur, nadat Rachel hem heeft meegedeeld, dat ze ruimte nodig heeft, port hij met zijn geslacht in het leuke meisje van de kopieerwinkel.

En als zijn na dit incident nu toch echt voormalige vriendin het uiteindelijk verneemt en hier heel boos over wordt, vindt hij dat hij volledig in zijn recht staat. Ze waren toch tijdelijk uit elkaar? Dan kan je toch doen wat je wilt? Met je Pieleman?

Ik zou zeggen: Stop em even nergens in, maar trek er maar eens lekker an!

Wraakseks. De meest puberale vorm van seksuele miskleun.

Maar ja, het is maar een fictieve serie, dus Heks maakt zich niet echt druk over de nutty professor. Over zijn gezemel en gezeur. Over zijn gelijkhebberigheid en onredelijke jaloezie.

Zijn dwangmatige controle.

Zelfs jaren later controleert hij nog steeds het leven van zijn ex. Doet moeilijk, als ze iets krijgt met een ander uit de groep. Waar hijzelf altijd gewoon zijn goddelijke gang gaat met wie hij maar wil. Ja, van bil, bedoel ik. Van dikbil.

Met zijn studenten, collega’s, het maakt hem niet uit. Alles wat krom is kletst de man recht. Ja echt. Behalve zijn geslacht……

‘Waarom kijk je er dan naar, als je je zo ergert?’ zul je je afvragen. Omdat ik vaak dubbel lig van de lach. Ook om die dwangmatige dino-prof. Juist ook om hem. Veel van de types zijn me erg dierbaar geworden. Ze doen me denken aan oude vrienden, waar ik me goed bij voelde. Zoals mijn oude vriend X, nu dominee op de bijbelbelt.

Wat ik leuk vindt aan de serie is de onderlinge loyaliteit van de vrienden. Waar ik in mijn jonge jaren zonder meer door mijn vriendenkring werd vergeten, toen mijn relatie met de man, die notabene via mij bij de vriendenkring was binnen gekomen, stuk liep, kiest in de serie niemand partij in een dergelijk geval. Te mooi om waar te zijn?

Heks is niet zo goed in vriendenkringen. Elke keer gaat het mis. Heks herhaalt haar oude patronen: Ik doe mijn gloeiende best, teveel, en wordt uitgekotst. Of ik loop tegen mijn grensprobleem aan: Er is altijd wel iemand in zo’n gezelschap, die eindeloos over mijn grenzen gaat. Of ik word weer gekroond tot zondebok: Iemand doet expres heel gemeen tegen me. Of ik draai voor andermans shit op. En niemand, die er iets van zegt!

Dat kan ik dan niet begrijpen. Want zelf spring ik om het minste geringste in de bres voor een ander. Een soort Pavlov effect: Ik ben al gesprongen, voor ik erover heb nagedacht.

Zo ben ik eens effectief uit een vriendenkring gewerkt door een dame, die me in een dronken bui had verteld, dat ze neukte met de mannen van haar beste vriendinnen. Stiekempjes natuurlijk. Ze vond, dat ze volledig in haar recht stond: Ze had ook zo haar behoeftes.

Heks keek geschokt. Voor mij is dit hoogverraad. Ik kan er met mijn heksenhoed niet bij. Maar wie schetst mijn verbazing? Ik ben na die dronken bekentenis nooit meer ergens voor uitgenodigd door die vriendenclub. ik kwam er jaren later toevallig achter waarom….

De dame in kwestie had rondgebazuind, dat ik geen behoefte meer had aan contact met deze mij zeer dierbare mensen. Ze was natuurlijk bang, dat uit zou komen met welke heren uit die bewuste vriendenkring ze allemaal had liggen rampetampen. En op welk  geslacht van welke man van welke vriendin uit de kring ze zich wegens haar behoeftes had vastgeprikt.

Ja, zo’n vriendenkring is leuk, maar alleen als mensen een beetje ethiek in hun donder hebben. Anders wordt het al gauw een pijnlijke aangelegenheid met al die jeugdige hormonale onrust. Of middelbare onrust, zoals bij de vrouw met behoeftes.

Ik weet er alles van, ik ben ook hormonaal onrustig geweest. Jong dus. In de wilde jaren zeventig en tachtig. Voor de Nieuwe Preutsheid.

Nu moet ik eerlijk zeggen, dat ik altijd de reputatie heb gehad van wilde meid. Ik ken brave teutemeutvrouwtjes en keurige burgermannetjes, die zich voortdurend in het geniep een slag in de rondte bedriegen, maar ik heb de naam. Dat is ook de reden, vermoed ik, dat die vroegere vriendin dat verhaal aan mijn onwillige neus hing.

Maar Heks heeft een bloedhekel aan bedrog. Ja, ik heb een spannend en opwindend leven gehad, met exotische liefdesaffaires en razend interessante minnaars. En een incidentele minnares. Zeker spannend vergeleken met de gemiddelde vrouw. Maar die lovers waren allemaal vrijgezel. Dat dan weer wel.

Zeker wel.

De meeste tijd heb ik echter in mijn eentje doorgebracht. Als vrijgezel. Thuis in mijn huis. Met een chronisch defect aan mijn kleed. Niks spannend en opwindend. Niet altijd gezellig. Dodelijk saai en eenzaam soms.

Friends. Ik mis mijn oude vriendenkringen. Want met die paar ellendelingen zijn ook de lievelingen verdwenen.

Jarenlang kwam zo’n kring hier elk jaar op de nieuwjaarsborrel. Heks pakte dan groots uit. Ik werkte er echt maanden naartoe, met mijn beperkte energie. Tot iemand in de kring het nodig vond om me systematisch onderuit te halen. Het bloed onder mijn nagels vandaan te treiteren. Subtiel maar volhardend.

Het is overigens nooit iemand opgevallen, dat ik die borrels niet meer organiseer. Mijn eindeloze inspanningen met een brak lijf werden waarschijnlijk helemaal niet opgemerkt. Net als er verder nooit gezien wordt wat een halvezool ik eigenlijk ben.

Er komt bijvoorbeeld tegenwoordig dagelijks wel een nieuwsgierige buurvrouw naar me toe om te vragen wat ik in godsnaam in die scootmobiel doe. ‘Nou, lekker luieren…’ wil ik dan het liefst zeggen, ‘Rondrijden op kosten van de gemeenschap. Mezelf heerlijk aanstellen. Aandacht trekken. Medelijden opwekken…’

‘Oh, ik heb al vijfendertig jaar een vervelende ziekte. En de laatste jaren zijn ook mijn benen aan de beurt. Vandaar…’ verzucht ik dan maar. Opgewekt weliswaar. En het is waar. Absoluut waar.

Heel leuk aan de serie Friends is, dat de acteurs in werkelijkheid ook hele goede vrienden zijn geworden!!! Dat proef je er een beetje doorheen, als je naar de uitzendingen kijkt. Dat doet goed!