Tagarchief: ijzig koud

Noble Silence stilte voor de storm?Heks snoert zichzelf de mond; soms heel gezond. En wandelen met Kras: Bepaald niet in stilte!

Posted on by

VikThor groeit de pan uit. Als kool. Ik zie hem omhoogschieten. Ik hoor hem piepen en kraken in zijn voegen als hij slaapt. In twee maanden tijd is hij verviervoudigd….

Mijn leven draait al maandenlang om mijn hondjes. Eerst rond de verpletterende verpleging van mijn oude knarretje en nu rond de intensieve verzorging van mijn kleine pup. Tussendoor lig ik gestrekt. Er komt niet veel zinnigs uit mijn handen op een paar potten jam na. Mijn mond produceert louter geleuter. Daarom houd ik em maar zoveel mogelijk dicht.

Dat lukt niet altijd. Er zijn dagen dat ik toch maar weer zo’n beetje gezellig voor me uit loop te zwammen. Redenerend in de ruimte. Orerend tegen de wind. Als de eerste beste mafketel. Een kattenvrouwtje met gebrek aan gesprekspartners. Een zonderling zonder gezelschap.

Dinsdagavond loop ik weer eens in mezelf te kletsen. Hele verhalen houd ik ‘Ins Blaue hinein’. Goeie hemeltje. Wat zeg ik toch allemaal? Blablabla. Een monologe interieur van heb ik jou daar. Ik wil er zelf al niet naar luisteren, laat staan een ander. Zo vermoeiend…..

Ik pak mijn bordje met ‘noble silence’ van de kapstok en hang het om mijn nek. Er is geen mens in mijn buurt te bekennen, die me tot een gesprek zou kunnen verleiden. Toch acht ik deze ingreep noodzakelijk. Mijn interne geleuterkoek moet aan banden gelegd. Ik word moe van mezelf.

Er zijn ook dagen dat de stilte me te pakken heeft. Dat er rust en zachtheid heerst vanbinnen. ‘Het gaat de goede kant op,’ denk ik dan, ‘Mijn eindeloze woedende scheldpartijen zijn praktisch van de baan. Ik kan de zon weer in het water zien schijnen. Ik zie door de bomen het bos weer….’

Mijn hondje groeit tegen de klippen op. Elke dag gaan we iets leuks doen samen. Woensdag bijvoorbeeld wandelen met Kras en haar Braks: Grote vriend Lucas chagrijnig grommend als altijd en lieve Lotje met haar snoezige eigenwijze koppie.

We hobbelen rond het verlaten golfveld en baggeren het magische eilandje bij ‘Het Joppe’ over. Het is ijzig koud. Brrrr. De hondjes hebben nergens last van natuurlijk, maar voor ons is het afzien.

Mijn kleine Smurf vindt het maar wat interessant met zijn nieuwe viervoetige vrienden. En spannend! In het huis van Kras piest hij een spoor door de kamer van enthousiasme en opwinding. Hij zet zijn eigen luchtje grondig uit in dit vreemde territorium vol onbekende beesten…..

Net als we het een beetje hebben opgedweild doet hij het kunstje nog eens dunnetjes over. Gelukkig is mijn vriendin hondjes gewend. En heeft een plavuizen vloer!

We eten gezellig samen. Heks heeft alle ingrediënten voor een fantastische Frittata meegebracht. Snel knikker ik 1 en ander in een grote koekenpan. Een kwartiertje later is het al klaar. Geroosterde groenten erbij en een geroosterde kweepeer toe…….

dsc05390

‘Jeetje Heks, wat heb ik lekker gegeten, wat een goed idee van jou om samen te eten!’ glimt Kras. Zoals altijd hebben we het heel gezellig saampjes. Gespreksstof genoeg, ook vanavond.

‘Gek he, dat wij zoveel dezelfde ervaringen hebben gehad in het leven,’ zegt ze bij het afscheid. Ja, dat is inderdaad heel bijzonder. Er zijn zoveel punten van overlap, je kunt het bijna niet geloven.

Dat maakt het wel heel gemakkelijk om met elkaar te communiceren. We hebben vaak aan een half woord genoeg. En dat is ook wel eens prettig.

 

 

Heks en Zwaan samen op stap in oerHollands landschap. Het komt me nog bekend voor ook. Verrek! Ik ben hier al eens eerder geweest. In minder goed gezelschap weliswaar en ook zat alles toen tegen…… realiseer ik me achteraf.

Posted on by

Woensdagmorgen smijt ik wat kleren in een koffer, pak mijn tandenborstel en haarborstel in, grijp wat spulletjes voor Ysbrandt bij elkaar: We gaan een dagje op stap met Zwaan. Ze heeft ons uitgenodigd om een nachtje in een hotel te logeren.

Rond het middaguur belt mijn vriendin aan. We duiken eerst nog even een outlet in. Hier pal om de hoek. Natuurlijk vind ik weer twee perfecte jurkjes voor bijna niets. Zwaan koopt een wollen vest voor haar beste vriend.

In de loop van de middag arriveren we in Lekkerkerk. We logeren in het enorme Fletcher hotel de Witte Brug. Onze kamer vinden is een hele opgave, het gebouw is een doolhof! Maar wat een mooie kamer. Groot genoeg voor een heel gezin.

Nadat we onze spullen hebben gestald gooi ik een kleedje op tafel. We eten we een broodje en drinken thee. ‘Kom, dan gaan we lekker met het Varken wandelen…!’ Even later zitten we in de auto richting een interessant wandelgebied. ‘Neem het pontje, dat is ook heel leuk om te doen!’ adviseert de receptioniste ons.

Eenmaal aan de andere kant van de Lek herken ik opeens het landschap. Hier ben ik een tijdje geleden ook geweest! ‘Volgens mij staat hier ergens het ‘Huis van Zessen”, mompel ik half in mezelf. En ja hoor, net op dat moment rijden we er langs.

Een stukje verder parkeer ik mijn kanariepiet langs de dijk. We lopen het prachtige Hollandse landschap rond Kinderdijk in. Bomvol molens! ‘Goeie hemel,’ zeg ik tegen mijn maatje, ‘Het zijn er veel meer dan ik me herinner!’ Don Quichot zou zijn hart kunnen ophalen hier!

We bezoeken een kaasboerderij  ‘BioKaas Kinderdijk‘ waar we toevallig langskomen. De uitbater is een vriendelijke man. Trots op zijn product. ‘Onze kazen zijn volstrekt vegetarisch. We gebruiken geen stremsel uit de lebmaag van kalveren!’ Zwaan koop yoghurt en kaas. Heks ziet het met lede ogen aan. Alle hier uitgestalde producten zijn voor mij verboden gebied tot mijn verdriet….

‘Je kunt onze producten ook in Amsterdam kopen,’ vervolgt de man zijn verhaal. Hij geeft Zwaan het adres. ‘Het is ongelofelijke lekkere kaas, Heks,’ vertelt ze me een dag later.

Even later wandelen we door de polder. Het is ijzig koud intussen, ondanks het zonnetje. Een gemene wind snijdt zich een weg door de kieren en spleten in onze winterjassen. Maar wat is het hier mooi! Echt fantastisch.

Een uurtje later rijden we weer langs de dijk. ‘Kijk, hier heb ik met een ex ons 1 jarig bestand gevierd. In een snackbar….’   Ik wijs op een glazen frietkot langs de weg in een klein plaatsje langs de Lek. Lekker romantisch. Met kleffe frietjes….. Moest ze zelf betalen natuurlijk. Zoals ik alles eeuwig en altijd zelf moest betalen bij die knakker. En vaak ook nog voor hem….. De benzine van dat uitje stond bijvoorbeeld al op mijn rekening. Zoals meestal het geval was.

We draaien Alblasserdam in op zoek naar een restaurant. Om de hoek van de friettent is een Chinees restaurant, ‘China Town‘. We worden gastvrij ontvangen door een ongelofelijk aardige jongeman. Ondanks zijn jonge leeftijd runt hij dit restaurant met vaste hand. De kaart is geweldig en bovendien staat bij elk gerecht vermeld welke allergenen er in zitten! Binnen mijn wensen en mogelijkheden wordt een menu samengesteld. Fantastisch!

In no time staat de tafel vol met heerlijk eten. Mijn Tippan gerecht wordt ter plekke geflambeerd. Het is overheerlijk en zoveel dat Varkentje onder de tafel ook een hele goeie dag heeft……

‘De groenteschotel krijgt u van het huis,’ zegt de gastheer als we om de rekening vragen. Als we die dan uiteindelijk krijgen kunnen we nog niet geloven dat de man niets vergeten is….

 

‘Ongelofelijk,’ zeg ik tegen Zwaan op de terugweg naar ons hotel, ‘Toen ik met die ex hier was ging alles mis. Ik liep natuurlijk weer aan de kar te trekken, zoals gewoonlijk. Ik heb dat ‘Huis van Zessen’ voor hem opgesnord op internet, ondanks zijn gescheld op smartphones…. Sinds hij er zelf eentje heeft zijn ze plotseling wel OK overigens. Meuh….’

‘Vervolgens konden we die vermaledijde molens niet vinden. Achteraf gezien bizar. Want we stonden er ongeveer met onze neus bovenop! En ook een fatsoenlijk restaurant zat er niet in die dag. Zo vierden we ons jubileum op een hopeloze plek met smerig eten….. Op een steenworp afstand van de geweldige Chinees waar we vandaag te gast waren. Typisch.’

Natuurlijk heb ik van die dag destijds toch een mooi verhaal gemaakt. Gewoontegetrouw.

’s Avonds gaan we lekker een uurtje de sauna van het hotel in. Er liggen slippers, handdoeken en een dikke badjas klaar. Super de luxe natuurlijk, zo’n privé sauna. Eenmaal terug op de kamer kunnen we onze ogen nauwelijks open houden. Heks hangt ondersteboven uit het raam en rookt medicinale weed, terwijl Zwaan al op 1 oor ligt.

Ik krijg meer spierpijn van mijn moeizame positie dan dat het voordeel oplevert, dus ik kruip ook in bed. Alles doet zeer natuurlijk, na zo’n dag. Het duurt dan ook eventjes voordat ik in slaap sukkel. Al die tijd ligt Ysbrandt lekker tegen mijn handen te knuffelen. Hij vindt het superleuk dat hij zo op de grond naast mijn hoofd kan slapen. Normaal gesproken ligt hij aan het voeteneind!

De volgende dag maken we nog een gigantische wandeling. Het is een prachtige omgeving. Aan het eind van de middag koers ik huiswaarts. Ik zet Zwaan af op het station. Het waren heerlijke dagen, we hebben elkaar de oren van het hoofd gekletst en Heks is doodmoe natuurlijk.

’s Avonds sluit zich een virus aan bij mijn vermoeidheid. Mijn keel begint pijn te doen en ik raak mijn stem kwijt…. De grote zwakke plek van MEpatiënten. Dat betekent de komende dagen absolute bedrust, want ik wil volgende week wel in de Mattheüs Passion meezingen!