Aan het eind van de middag loop ik een ronde met Ysbrandt door Het Leidse Hout. Ik ben slecht gehumeurd. ‘Prutteldepruttel’, moppert Heks. Ik maak me nijdig om van alles. Intussen probeer ik verwoed in het nu te komen. Waar mijn hondje enthousiast rondrent. Waar de geuren zijn, het volle leven.

Opeens zie ik mezelf zo lopen. Tegelijkertijd schiet Doctor Phil door mijn hoofd met zijn uitspraak: ‘Onder alle woede zit verdriet, kwetsbaarheid en angst.’ Ja, hopsakee. Van die dingen.

Gisteren was een belangrijke dag. Ik heb besloten hulp te zoeken teneinde mijn woede te ontmantelen. Een nieuw traject. Mijn hulpverlener leren kennen. Eerste stappen in pijnterrein ontginnen. De grond wordt omgewoeld. Er komt van alles vrij…

Nou ja, dat verklaart misschien wel dat gescheld. De opstijgende kwade dampen hechten zich aan van alles en nog wat. Nog een klein beetje tegenslag erbij ( nieuwe fiets weer kapot ) en wat dagelijkse irritaties en je hebt een volmaakt recept voor een scheldkanonnade.

Mijn hondje heeft daar allemaal geen last van. Hij rent achter een balletje, rolt door het gras. Snuffelt zich een slag in de rondte. Vertederd kijk ik naar mijn ventje. Wat heeft hij het naar zijn zin. Geluk zit in zijn, de kleine dingen.