Zaterdagavond zingen we met ons koor, Ex Animo, op het Leids Amateur Festival. Al weken zitten we fanatiek op een aantal Scandinavische liederen te oefenen. Prachtige muziek. Een paar dagen voor het festival krijgen we een masterclass van Pekka Kostiainen, de componist van een aantal van onze liederen.

Later ontdek ik, dat hij ook een speciaal stuk heeft gecomponeerd voor het festival: ‘O Leyda Gratiosa’! Naar analogie van een compositie van de beroemde Leidse componist Cornelis Schuyt (1557-1616).

Omdat ik een uiterst moeizame week heb lig ik voornamelijk in bed. Af en toe laat ik het hondje uit. De masterclass wil ik echter niet missen. Gelukkig is de locatie waar het zich allemaal afspeelt op een steenworp afstand van mijn huis, dus dat moet lukken. Precies op tijd schuif ik de zaal in. Al snel staan we op het podium. De componist zit op de eerste rij. Als we beginnen te zingen zie je hem schrikken. Jeetje, wat klinkt het beroerd!

Onze dirigent Wim de Ru trekt zich nergens iets van aan. Hij besluit er gewoon een openbare repetitie van te maken. Zonder op of om te kijken loodst hij ons door de ingewikkelde passages. Pekka Kostiainen zit er verbijsterd bij. Met zijn hippe groene schoenen met bijpassende sjaal. Wat zit hij hier nu helemaal te doen? Hij is toch niet voor de kat z’n viool helemaal naar Nederland gekomen?

Uiteindelijk springt hij overeind en begint zich er toch mee te bemoeien. En het is echt heel leuk wat hij te vetellen heeft! In het Fins weliswaar. Er is een dame, die alles weer vertaalt. Hij legt uit hoe de betekenis van de gezongen woorden echt heel belangrijk is. Wim verblikt of verbloost niet. Als Pekka zijn verhaal gedaan heeft gaat hij gewoon weer verder met zijn openbare repetitie….

Omdat het toch wel erbarmelijk klinkt na de veel te korte repetitietijd besluiten we een uur voor het concert alles nog eens door te nemen. Ik ben nauwelijks bijgetrokken van mijn waardeloze week. Zodoende sleep ik me er echt heen. Aangekomen blijk ik zowel mijn bril als mijn muziek te zijn vergeten. De brillenkoker is leeg evenals mijn muziekmap….. Bizar toch weer. Ik fiets op mijn tandvlees nog een keertje heen en weer en mis zodoende het grootste deel van deze broodnodige repetitie.

De uitvoering is niet bepaald geweldig, hoewel het vanuit de zaal wel meevalt. Hoor ik achteraf…. Zoals altijd is het heel leuk om me te doen. Helaas is er nauwelijks publiek. Dit geweldige festival is zo slecht bezocht! Je gaat de regering gewoon gelijk geven, dat ze al die subsidies door de plee spoelen: Waar zijn al die cultuur-minnende mensen?

Helemaal vooraan zit mijn vriendinnetje Engel. Ze heeft vroeger dit festival mee helpen organiseren, voordat ze ziek werd. Een paar oud-collega’s zwermen om haar heen als katten om de hete brei. Ze is speciaal naar me komen kijken!

Als onze zang-marteling voorbij is gaan ik lekker samen met Engel naar de volgende act kijken. We houden het niet vol tot het einde van de avond: We hebben allebei een ernstig probleem met onze energie. Gapend lopen we naar mijn huis, drinken een kopje thee, kletsen de oren van elkaar hoofd. Dan doe ik Varkentje aan de riem en wandel met Engel door de stad.

Tot aan de voordeur van het stulpje van mijn vriendin blijven we maar door kwebbelen. Twee heksjes. Er is veel herkenning. We blijken een vergelijkbaar traject te hebben afgelegd. Op sommige punten dan. Andere ervaringen staan juist haaks op elkaar.

‘Het was heerlijk, schat, doen we nog eens.’ Midden in ons verhaal nemen we afscheid. Ik moet nog helemaal terug lopen en ben toch wel behoorlijk moe intussen. Als ik thuis ben blijkt Cowboy me een heleboel keer te hebben gebeld en ge-sms’t. Hij heeft zin om naar me toe te komen! Wat jammer, dat ik het niet gezien heb!

We bellen nog een hele tijd. ‘Kom gezellig morgen. Dan maken we er een leuke dag van!’ Als ik tenminste weer een beetje puf heb. Het was tenslotte toch weer een intensieve dag….