Tagarchief: ME

ZINGEND DOOR HET LEVEN!!! Het scheelt enorm als je niet altijd griep hebt… EEN PLEIDOOI VOOR LDN.

Posted on by
Je raakt ook tijd kwijt als je reist...quantumgedachten

Onderweg is heerlijk zeg…

Het leuke van blogjes schrijven is, dat je het overal kunt doen.  Meestal zit ik in m’n bed, maar nu bevind ik me in de trein naar Amsterdam. Ik ga lekker zingen in het Koor  van X. Studenten van zijn leergangen mogen als extraatje voor niets meezingen in deze koren. Voorheen kreeg ik dat niet voor elkaar, maar sinds ik niet meer 8 keer per winter griep heb openen zich allerlei perspectieven voor me.

Sinds vorig voorjaar slik ik LDN, een middel, dat wordt ingezet in de verslavingszorg. Ik krijg het toegediend in een bijna homeopathische dosering. Het hecht zich aan neuroreceptoren en met die receptoren is nu net van alles mis bij de Dodelijk Vermoeiden. Bij deze medicatie hoort een ijzeren dieet. Geen soja, geen lactose, geen spinazie en geen gluten. Stofjes in dit voedsel hechten zich namelijk ook op deze receptoren, dus dan heb je niets aan het middel. Schimmelige types kunnen enorm beroerd worden tijdens de opbouwfase. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Na een hele winter griep kreeg ik ook nog eens hele zomer griep.

ziet er wel grappig uit!

Daar weet ik alles van…

Maar nu het goede nieuws: Ik heb deze winter nog maar 1 keer volledig onderuit gelegen! Ik kan me niet heugen, dat ik minder dan 8 keer per winter doodziek was. Winter betekende voortdurend 1 of ander ellendig virus de deur proberen te wijzen. Overleven en weinig te beleven tussen oktober en april. Vaak lag ik in de eindfase helemaal gestrekt met complicaties: Bronchitis, oorontsteking,ontstoken voorhoofdsholten …. Ik hoop dat de huidige tendens zich voortzet. Het scheelt enorm in levensvreugde.

Ik heb helaas niet meer energie gekregen en een heleboel andere dingen zijn nog steeds waardeloos. Zo heb ik eigenlijk altijd wel min of meer griep. Elke nacht is een zweterige koortsnacht en elke ochtend heb ik een zware kater. Daar hoef ik niet voor te drinken, dus dat scheelt weer. Maar het lukt me om mezelf te reanimeren en heel voorzichtig wat activiteiten in te plannen. Niet teveel, want dan gaat het mis. Dan laat ik alles vallen, krijg m’n ene been niet voor de andere met als bijverschijnsel Gilles de la Touretteachtig gescheld.

Vandaag is mijn nek weer eens goed onder handen genomen door Pieter. Hij is een orthopedisch fysiotherapeut met magische wonderhandjes. Meestal lig ik te krijsen als een speenvarken, want lekker is zijn behandeling niet, maar wel doeltreffend. Hopelijk gaat mijn hoofd het nu weer iets beter doen…Samen met zijn collega Jan-Hendrik de Tweede houdt hij me de laatste jaren in de lucht. Die twee vullen elkaar perfect aan…..Zonder hun niet aflatende inzet had ik altijd zo’n hoofd als vorige week. Ik moet er niet aan denken….Ah, Amsterdam Centraal, ik ga overstappen….

van ganser harte...

ZINGEN!!!

Het Koor vanavond was een feestje. Ik ben intussen weer thuis, in Leiden. M’n hoofd gonst van alle zang en gesprekken. Wat een heerlijke mensen tref ik toch altijd rondom X! Als blije planeten draaien wij om zijn zonnige zang. Ook vanavond kwam ik weer veel oude bekenden tegen van eerdere zangfestijnen. Het is heerlijk om samen de enorme ruimte te vullen met onze stemmen. Afstemmen, stembevrijden, instemmen….

waar we omheen cirkelen als dolle planeten...

Jan-Hendrik’s zonnige zang

Na de les werd ik getrakteerd op een heerlijk glas wijn door Winwin. Hem ken ik van stembevrijding in de Roos. Daar ging ook regelmatig het dak eraf…. Enthousiast kletsen we bij. Wat halen mensen toch allemaal overhoop? Wat leven we onze levens vaak meedogeloos intens…. Het is heerlijk toeven in de foyer van MuzyQ: Een komen en gaan van mensen met instrumenten op hun rug. Of interessante dreadlocks….

Aan het begin van de avond ontmoette ik twee dames in de lift met violen onder de arm. Ze gingen repeteren met een kamerorkest. Ze keken ook al zo gelukzalig! Iedereen kijkt hier blij! Het gebouw gonst van de muziekactiviteiten. Daar word je klaarblijkelijk gelukkig van….

Op de terugweg in de trein lange gesprekken gevoerd met Wijs. Of Wijsje…. We kregen allemaal leuke ideeën voor de toekomst. Een koor hier en daar, zingen zus en zo. Wat een creatieve ping pong!

Zo is mijn universum dan toch behoorlijk in beweging. Het ergste van Dodelijke Vermoeidheid en chronische griep is dat je in een stille moddersloot belandt. Ver van de levensstroom. Daar is geween en tandengeknars.

Liever zing ik zo’n avondje in dit heerlijke koor. Morgen ga ik weer! Maar dan in Haarlem….. Leve de LDN, het houdt me redelijk griepvrij deze winter!

dank iedereen wel

Dank dank

MIJN KLEIN MAGISCH WONDERHONDJE

Posted on by
naast de stoel, altijd in de buurt

Mijn trouwe hondje

Vanavond met Steenvrouw bij Pappa gegeten. Dat was ook leuk voor Ysbrandt, want de vrouw lag al weer 2 dagen gestrekt. Slapend of met een half oog TV kijkend in bed. En daar is natuurlijk niks aan voor een hondje. Die wil lekker op stap en dingen beleven. Van alles ruiken vooral. Buiten is het een geurenparadijs voor hem. Binnen heeft hij het wel geroken op een gegeven moment.

ik ben iets op het spoor...

neus achterna

Ysbrandt gaat ontzettend graag mee naar Pappa, als ik onderweg zijn naam laat vallen gaat mijn hondje er als een haas vandoor. Ja, naar PAPPA!!! Hij heeft daar een maand gelogeerd afgelopen zomer. Binnen een paar dagen had dat varkentje al voor elkaar, dat er altijd iemand thuis bleef, anders ging hij heel hard blaffen. Iets wat hij thuis nooit doet. Maar het was voor hem natuurlijk veel gezelliger zo, dus liet hij hen in de waan, dat hij niet alleen kon zijn….

Ik wist hier allemaal niets van. Pappa en zijn zoon gunden mij een zorgeloze tijd en hebben het verzwegen. Wat een schatten! Het was voor hen heel vervelend en Ysbrandt heeft natuurlijk enorm zijn eigen glazen ingegooid wat betreft logeerpartijen, maar ik moest er toch om lachen achteraf. Wat een uitgekookt hondje…

nu ruik ik toch iets interessants hier binnen

Voetjevrijen

Op zulke slappehapdagen ben ik maar wat blij met mijn hondje. Af en toe duikt hij op aan het voeteneind en komt dan even voetjevrijen. Met 2 poten op het bed. Meer mag niet. Als ik er dan eindelijk eens uitkom, is hij hartstikke blij. Een enthousiaste begroeting volgt, alsof ik weet ik waar geweest ben. Ik hijs me in vesten en jassen en we gaan erop uit….

Dus voor hem is het afzien, zo’n uitgeputte baas, maar mij houdt hij juist op de rails. Ik ben gedwongen toch enigszins minimaal te bewegen. Buiten, in de natuur. En dat is ook iets heel goeds van Ysbrandt. Hij neemt me mee bossen en duinen in. We struinen over het strand. Hij zwemt in een meertje. We spelen met een balletje in een park….Hij verbindt me met moedertje aarde.

daarmee kan ik heel goed snuffelen.....

Ik heb echt een grote neus….

Alweer 8 jaren woont hij hier. Lange jaren, hondenjaren. Van een puppy is het een ballenbijtend monster en uiteindelijk een wijze volwassen hond geworden. Slim ook. Laat hem maar schuiven.

Nu ligt hij geduldig aan het voeteneinde van mijn bed, op de grond, te wachten. Op een nachtelijke wandeling en daaropvolgend iets lekkers….

Straks loop ik een laatste rondje

met mijn kleine wonderhondje

daarna heeft hij nog 1 wens

een lekker stinkend staafje pens…

Ja, je moet er iets voor overhebben. Een rommelig huis, pens en ander stinkend voer. Elke dag uitlaten… Maar dan heb je ook de beste vriend, een viervoetige, die je je kunt wensen. Met grote zachte flaporen als je geluk hebt…

Ik wil op stap

Hallo daar, vrouw, kom je er nog een keertje uit?

Het Dodelijk Vermoeidheid Syndroom is geen deeltijdbaan

Posted on by

Het is wonderlijk, zo’n blog schrijven, althans voor mij. Ook al lig ik geheel voor pampus, hetgeen me vaak gebeurt, ik lijd nu eenmaal aan het Dodelijk Vermoeidheid Syndroom (DVS), toch lukt het altijd nog wel om een verhaaltje uit m’n grote duim te zuigen. Sterker nog, ik kikker op van mijn eigen verhalen.

En zelfs in mijn kleine amoebe bestaan valt van alles te genieten.

amoebe, die freule

Gravin van Moddersloot

bouwt waterkastelen

is in haar kleinheid groot…..

Vandaag loopt geheel anders dan gedacht. Ten eerste zou ik een uurtje Indiaas gaan zingen in Barendrecht. Voorwaar geen sinecure met dit weer. Sneeuw, hagel en  andere narigheid. Maar ik had me vergist, geen zang. Wel even 3 prikken halen bij de huisarts, ja DVS is een ware dagtaak. Een baan eigenlijk. En dan ook nog zo’n baan. die je mee naar huis neemt.  Het is nooit klaar. Zoals een eigen bedrijf. Helaas geen familiebedrijf, ik moet het alleen runnen. En de verdiensten zijn dubieus. Ik ben wel innerlijk steenrijk geworden, daar zijn zelfs mensen jaloers op! Apart….. Maar praktisch gezien moeten er altijd scheppen van van alles bij:

Vitamines en mineralen, prikken, accupunctuurnaalden ,gekneed en geknijp van de fysiotherapeut en nog veel meer….En dat op dagelijkse basis. Zeer -au- ten koste van mijn bankrekening.

Gelukkig heb ik na 25 jaar echt de allerbeste prikkers en knijpers weten te traceren. Zieleknijpers doe ik niet meer aan. De idee, dat ik dit zelf zit te veroorzaken vind ik van een vergaande belachelijkheid. Het is eigenlijk ongelofelijk, dat het nog zo algemeen opgeld doet. Maar genoeg, geen gezeur over de politieke facetten en andere onrechtvaardige benaderingen.  Het is je karma hoorde ik nog vorige week bij de heilingsavond, yek. :=(

Ik heb nu eenmaal deze baan en ik doe het naar beste eer en geweten.

Mijn hondje heeft last van zijn achterpoot. Zaterdag haalde hij zulke capriolen uit op jacht naar de bal, dat hij zich lelijk heeft versprongen. Dus rustig aan, geen lange fietstochten vandaag. Met het Gele Gevaar, mijn auto, naar een bos dan maar. Uitvoerig door het Leidse Hout dwalen. Geen kip te bekennen, maar wel een roodborstje vlak voor m’n neus. Kijk, dat is dan geluk hebben.

En het is best lekker, dat ik zo’n kalm dagje heb. Iedereen ploetert door de kou en regen van A naar B en ik hoef nergens heen. Even naar de natuurwinkel straks. Hooguit. en ik rommel wat rond op de site om deze blog in elkaar te zetten. Het is me al gelukt om te linken en een submenu te maken. Ja, komen m’n dagen als systeembouwer toch nog van pas. Alhoewel: een kind kan de was doen in deze.

Het is leuk om zo’n blog te schrijven, wie schrijft blijft. En dat is wat hoor voor iemand in de marge van het bestaan, de bedmarge….. En dan heb ik het niet over prostitutie, hoewel onze werkplek veel overeenkomsten vertoont! Maar als hoer kom je nog wel eens ergens….Een gezellige club of kroeg…. Ja, flauw, ik weet het.

Ik profileer me maar als Ouwehoer in het leven, dat gaat mij beter af. En Toverheks natuurlijk, op mijn bezemsteel ben ik helemaal vrij om te gaan en staan waar ik wil. Mijn heksenbelevenissen zijn onwaarschijnlijker dan de meest vervreemdende fictie.

Bij Indianen hanteren ze totemdieren. Mijn centrale totem is Coyote, de Grote Bedrieger. Coyote is  heilig bij de Indianen, het is ook de Grote Verhalenverteller. Nou kijk, hoe is het mogelijk! Coyote is ook ondanks al dat  bedrog heel geliefd. Vooral omdat je ook om hem/haar kunt lachen, er wordt heel wat af gestunteld. Als Coyote iemand over een bananenschil laat uitglijden gaat’ ie geheid zelf ook op z’n/haar plaat. Herkenbaar fenomeen. Alleen lieg ik nooit. Althans niet bewust. Te vermoeiend, moet ik al die leugens onthouden. En ik ben al zo vergeetachtig. Ook krijg je lelijke rimpels van leugens. Ze etsen hun onvrede in je gelaat. Dit in tegenstelling tot lachrimpeltjes. Die laten alleen maar  sporen  van vreugde na.

Het wordt tijd voor mijn middagdutje. Ja, daar maak ik mensen jaloers mee. Menigeen zou nu wel lekker onder een warm dekentje willen kruipen met een koppie thee. Het is slechts weinigen gegund. Ik geniet er nog eens extra van, want ik had eigenlijk nu in de file gestaan. Als de zangles door was gegaan….

Na alle drukte van de laatste weken is zo’n dag echt een verademing…

Adem in, gaap

Adem uit, gaap nog eens