Rian Geurts, Marmeren beelden, Expositie in ‘Ars Aemula Naturae’ te Leiden

Na mijn bezoek aan de paragnost lig ik een paar dagen omver. Mijn kloppende rauwe en blauwe knie beperkt mijn actie radius aanzienlijk. Ook is de buikgriep weer terug van nauwelijks weggeweest. En ik ben doodmoe.

‘Je hebt er geen zin meer in. Je bent op!’ aldus Peter van der Hurk. Het is waar. Een dodelijke vermoeidheid ontrekt het laatste beetje energie aan  mijn doorgaans toch al beperkte niveau.

‘Je moet wel meer eten en drinken, Heks,’ krijg ik ook te horen tijdens het consult. Lastig natuurlijk met al die vage griepjes. Toch ga ik beter mijn best doen, neem ik me voor. Ik hou enorm van lekker eten. Alleen moet het wel mogelijk zijn om het door te slikken.

‘Er zit allemaal emotie op je keel,’ verklaart Peter dat probleem. Als ik weer een beetje wil eten, moet ik gewoon met anderen afspreken. Samen eten is nu eenmaal veel leuker!

Zo dweil ik dan een paar dagen met de kraan open. Ik doe slechts het hoogstnoodzakelijke: Hondje uitlaten, nog eens hondje uitlaten en weer hondje uitlaten. Het is doorgaans vies pestweer, dus het geeft niks om binnen op de bank te hangen.

Intussen lik ik mijn wonden. De verkregen informatie geeft dan wel veel opheldering, het vraagt ook om een grondige herziening van mijn herinneringen. Onschuldige gebeurtenissen worden geüpgraded naar waardeloze lieg-en bedriegpraktijken. Bedrieglijk mooie herinneringen krijgen een bedrogen kader. Geluk wordt gelul……

‘Ja maar ik zag op een gegeven moment engelen om ons heen staan, zo bijzonder!’ roep ik tegen Peter over een bepaalde relatie met iemand in mijn leven, die erbarmelijk mis is gegaan. ‘Ja, jij zag dat. Dat ben jij! Dat zijn jouw intenties!’ geeft hij terug…….

Ik zie mijn eigen pure intenties gestrand in een moeras van leugens en vreemdgaan. Sommigen, die ik liefhad bestaan niet, elk aanknopingspunt is verdwenen. Wel vallen er heel veel dingen op hun plek. Honderden vallende kwartjes rinkelen me om de oren, alsof ik de hoofdprijs win tijdens gokken met een fruitautomaat!

Al die prachtige intenties keren spontaan bij me terug. Dat is dan wel weer het mooie van dit proces. Ze horen namelijk bij mij. Ze zijn onlosmakelijk met mij verbonden! Die liefde en toewijding vult nu mijn eigen hart. Ik laat het gebeuren. Het is goed.

Zondag ga ik even bij Steenvrouw buurten. Zij exposeert bij ‘Ars Aemula Naturae’ met haar prachtige beelden. Ik maak een paar foto’s, maar de opstelling van de kunstwerken is niet grandioos. ‘Jammer dat ze zo laag staan, schat, ze komen niet zo mooi uit op deze manier.’ ‘Je hebt gelijk. Die sokkels zijn niet goed, we gaan er binnenkort iets aan doen, Heks.’

Mijn vriendin schenkt een glaasje wijn in. We proosten. ‘Zullen we morgen weer eens samen eten? Ik moet beter eten en ook meer. Maar in mijn eentje bak ik momenteel weinig van…’ Steenvrouw nodigt me direct uit om iedere maandag te komen eten, zoals ik dat deed in de tijd dat ik te ziek was om zelf te koken.

Zodoende rijd ik maandagmiddag vanouds naar het gezellige huis van mijn maatje. Ze staat al uitgebreid te kokkerellen. Haar knappe dochter en zoonlief schuiven aan. We kletsen en smullen van heerlijke pompoensoep en zalmpasta. We lachen om de gekke verhalen die over de tafel vliegen. We tafelen nog een beetje na…..

‘Ik ga je er weer uit gooien, lieve Heks,’ zegt mijn vriendin, net op het moment, dat ik mijn jas pak. Ik moet het Varken nog een goeie slinger geven, maar het is zulk vreselijk weer. Weliswaar droog, maar stormachtig!

We pakken elkaar even lekker beet. ‘Dag schat, dank je wel voor het verrukkelijke eten. Ik kan er weer helemaal tegenaan.’

Niet veel later loop ik langs de Vliet. Heen kan ik tegen de lucht aanleunen. Met moeite worstel ik me richting brug in de verte. Terug laat ik me langs het water waaien. Jammer dat ik mijn bezemsteel niet bij me heb, het is echt weer om een beetje te stunten……