Donderdagavond komt Pappa eten samen met Steenvrouw. Maar die belt op het laatste moment af. Heks zit midden in een kookcrisis. De ingrediënten vliegen door de keuken. En niet omdat ze vleugeltjes hebben. Ik vergeet sommige essentiële onderdelen van de receptuur toe te voegen. Hetgeen uiteindelijk zal resulteren in een wel zeer compacte pittige pompoencake.

Later blijk ik hetzelfde virus als mijn vriendin onder de leden te hebben. Zij loopt slechts een halve dag voor wat betreft de symptomen. Zodoende wordt ik gedurende de maaltijd steeds koortsiger. Het eten smaakt raar, maar Pappa verzekert me dat het verrukkelijk is! Gelukkig maar, want ik heb me behoorlijk uitgesloofd.

Het is heerlijk om mijn oude vriend te zien. Zoals altijd heeft hij weer prachtige verhalen. Deze keer over zijn reis in de Rocky Mountains. Hij verbleef een aantal weken in het Shambhala centrum aldaar. Tussen de Tibetaanse Boeddhisten.

Nou ja….

‘Er loopt een leger vrijwilligers rond, maar die doen maar wat. Het zijn ook zonder uitzondering mensen met een behoorlijke rugzak. Ex-verslaafden bijvoorbeeld. Ze hebben allemaal een klein taakje, maar daarbuiten gebeurt er niets. Het is echt bijzonder slecht geregeld allemaal.’

Er volgt een komisch verslag van zijn poging om vanuit de laatste grote stad aan de voet van de Rocky’s in het Shambhala ‘klooster’ te geraken. Een onmogelijke opgave. Louter door tussenkomst van een bekende aldaar is het hem uiteindelijk toch gelukt.

Die dame heeft gewoon haar man opdracht gegeven Pappa dan in godsnaam maar zelf helemaal naar dat verdraaide afgelegen centrum te brengen. Met de auto. En daar heeft hij behoorlijk mazzel mee gehad!

Een medepelgrim biechtte hem later op dat het haar maar liefst 300 dollar extra had gekost om het beloofde land binnen die massieve bergketen binnen te dringen…..

Hij laat me foto’s zien. De Great Stupa of Dharmakaya. De laatste rustplaats van Chögyam Trungpa . Prachtig. ‘Het was ook vreselijk weer, de eerste week. Koud, grauw en mistig. Niet zo lekker als je kampeert.’ We krijgen de slappe lach. Wat een verhaal. ‘Toch ben ik blij dat ik geweest ben,’ hikt mijn vriend, ‘De Stupa was geweldig. Ik ben er ook in geweest. Dat mag alleen maar las je bent ingewijd bij Shambala.’

Oh ja. Die inwijding. Heks is zo slecht in dat soort dingen. Wil geen belijdenis doen in de kerk. Wil niet in de Orde of Interbeing bij Thich Nhat Hanh. Wil niet ingewijd worden bij de Tibetanen. Ik ben nu eenmaal een onafhankelijk toverheks. Ik mag die Stupa niet in, maar ik kan er dan weer rondjes omheen vliegen……

‘Nou ja, zodra ik er dan eindelijk was ben ik direct begonnen met het regelen van mijn terugreis.’ We liggen dubbel. ‘Zegt zo’n vrijwilliger: “Stuur maar een mailtje”. Maar dat had ik op de heenreis ook gedaan. Meermalen. Zonder resultaat.’

Pappa begint te giebelen. Het verhaal wordt absurd. Je bent ergens op vakantie, maar moet je voortdurend bezig houden met het regelen van je terugreis. ‘Dus ik dagelijks vragen aan mensen of ze iemand wisten die tegen die tijd de berg weer af zou rijden……’

Altijd lachen met Pappa:

Hij zit tegenover me, dus het is uiteindelijk goed gekomen met mijn goedlachse vriend. De avond vliegt voorbij. We kletsen over zijn werk als ingenieur aan een groot onderzoeksproject in de poolcirkel. ‘Helaas heeft Shell zich terug getrokken uit dat gebied. Heb je het gezien in het nieuws? Daardoor gaat mijn eerste megamegamegaproject niet door…..’

Heks is al lang blij dat die grote multinational zich heeft teruggetrokken uit dit kwetsbare gebied. Maar volgens Pappa is het helemaal niet zo gunstig. Hij vertelt over andere partijen die het allemaal niet zo nauw nemen met de regelgeving en internationale sancties. ‘Bij Shell werken aardige mensen. Ik ken er een aantal.’

Dat vindt Heks een grappig argument. Een paar aardige mensen als deksel op de put!

‘De meeste CO2 vervuiling wordt nog altijd veroorzaakt door kolen! Olie is een geweldig product. Er is geen restafval. Alles wordt gebruikt. Voor fabricage van kunststoffen en plastics bijvoorbeeld. Er zouden geen computers zijn als er geen olie was. En dan is het ook nog eens zo, dat je nog altijd beter auto kunt rijden dan vlees eten. Methaan is vele malen schadelijker in het licht van de opwarming van de aarde dan de uitstoot van CO2,’ vervolgt mijn vriend.

‘Dus we gaan ten onder aan koeienscheten?’ Ik kijk hem ondeugend aan. “Ja,’ verklaart Pappa pseudo ernstig, ‘Onze verslaving aan vlees en de daarmee samenhangende overdreven intensieve veeteelt brengt ons uiteindelijk naar de rand van de afgrond. De wereld zou er veel beter voorstaan als we daar massaal mee ophielden.’

koeienscheten laten stal ontploffen

‘Zal ik je nog eventjes helpen met het opruimen van de keuken?’ vraagt mijn oude meditatiemakker bij het afscheid nemen. Wat is het toch een schat, die Pappa. Gelukkig komt morgen mijn hulp. Heks is helemaal afgedraaid na haar rommelige kookprestatie. Ik kruip lekker vroeg in mijn bed!