Zaterdagavond val ik voor de televisie in slaap. Zo loop ik dan weer midden in de nacht mijn laatste rondje met VikThor. Enthousiast sprint hij door de buurt. Thuisgekomen krijgt hij nog een lekkertje. Daarna stop ik hem in zijn bench. De dag zit er op. Ik kruip in bed, als ik ontdek dat mijn telefoon nog in de keuken ligt op te laden. Zal ik er weer uit gaan om dat verlengstuk van mezelf te halen? Ik wil graag het alarm aanzetten voor morgenochtend …….
Nou ja. Ik word vanzelf wel wakker en er staat ook nog een bejaarde wekker naast mijn bed. Als ik wil weten hoe laat het is kijk ik daar wel op.
Zondagmorgen word ik heel vroeg wakker! Tjongejonge wat voel ik me uitgeslapen. Nog eventjes nasudderen….. Ik draai me lekker nog een keertje om. Ik heb geen haast. Uiteindelijk sta ik dan toch op. Na koffie en een hapje pijnstillers zit ik op de fiets. VikThor draaft naast me. In het Zeevaartpark treffen we allemaal hondjes. Hoera! Spelen maar!
Na een half uur puur plezier gaan we weer naar huis. Ik zet de sokken er in, want ik wil naar de kerk. Maar wat gek. Het is opeens half 1! Ik ben zomaar ergens een uurtje kwijtgeraakt! Huh?
Ja, Heks in de bocht. Of beter gezegd, uit de bocht. Iedereen leeft al weken in zomertijd en mijn wekker staat nog steeds op wintertijd…… Hoe is het toch weer mogelijk? En vooral, hoe krijg ik het voor elkaar om niets in de gaten te hebben? Komt mijn oude verstrooidheid weer om de hoek kijken?
Als kind had ik een zekere reputatie voor dit soort gedrag. Tot groot vermaak van mijn familieleden. Mijn verslaving op jeugdige leeftijd aan valium zal zeker een duit in het zakje hebben gedaan aanvankelijk. In die tijd deden artsen niet al te moeilijk als het om het wegzetten van dit soort paardenmiddelen bij piepjonge kids ging. Ik was destijds pas negen jaar oud.
Heks had altijd zware hoofdpijn; Ze had een klein lidteken in haar heksenhersentjes overgehouden aan een flinke val van een tas stenen in de bouw. Dit psychopharmische wondermiddel hielp volgens een geraadpleegde neuroloog tegen de pijn in mijn hersenpan. Bizar natuurlijk……
Alsof ik er iets mee opschoot ook om jarenlang zo gedrogeerd rond te lopen. Heks viel af en toe spontaan van haar fiets in die tijd. Of uit de ringen op gymnastiek. Had ik weer een hersenschudding!
Toen ik rond mijn veertiende eindelijk van de pillen afgekickte bleef ik nog jaren een verstrooide professor. Ik stond rustig met mijn schaatsen in de kerk als ik eigenlijk mijn dwarsfluit nodig had: Verkeerde tas meegenomen……. Scheurde ik met meneer pastoor in zijn lelijke eend door het dorp om de vergissing recht te zetten voordat de kerkdienst begon….. Op een paar noren kun je wel gaan staan blazen natuurlijk, maar er komt weinig geluid uit, helaas.
Ook viel ik minstens 1 keer per week van de trap. Een spekglad hardhouten onding. Als ik dan bont en blauw beneden mijn wonden zat te likken kreeg ik ook nog eens hardhandig van mijn vader op mijn latafel. Mijn geklungel maakte hem woest.
Globaal de melk inschenken, waarbij de hele tafel werd onder gekledderd, mijn bord vol soep omdraaien om te kijken wat voor’n merk bord het was, (gespaard bij de SRV-man). Het kon niet op!
En mijn familie maar lachen. Tranen met tuiten vaak. Ik kom uit een achtergrond met een stevige afzeikcultuur. Bij ons thuis kon je maar beter geen dwaze dingen doen, want het wordt je tot in je graf nagedragen. Heks blijft voor hen dan ook immer gekke Henkie. Daar kom ik nooit meer vanaf.
Nu deed ik inderdaad onnavolgbaren dingen. Zo heb ik ooit eens in plaats van de aardappelen de pan met soep afgegoten. Zeven liter heerlijke bouillon! Ik kan me dat incident nog goed herinneren.
Vooral omdat er een hippievriend van me in de bloemetjesgordijnen verstopt zat op het moment suprême. Mijn moeder kreeg bijna een hartverzakking toen deze Jezus lookalike in zijn bonte flower-power-blouse zich van de achtergrond losmaakte tijdens haar giftige reprimande aan mijn adres…..
‘Ach Heks, mijn broer had in onze familie de naam enorm onhandig te zijn. We gingen al lachen voordat hij iets had aangeraakt. Dientengevolge werd die jongen erg onzeker over zijn fysiek motorische kwaliteiten. Natuurlijk gooide hij vervolgens werkelijk alles om, sloeg op zijn vinger in plaats van de spijker, kreeg geen band geplakt….,’ troost een indertijd geraadpleegde studentenpsycholoog me als het onderwerp ter sprake komt.
‘Zelfs lang nadat hij het huis uit was had hij nog last van dat stigma. Zo’n overtuiging interneer je. Het wordt een deel van jezelf. Op een gegeven moment was hij het zo zat, dat hij een bouwval van een boerderij heeft gekocht. Ergens in Drente, lekker ver bij onze clan vandaan. Geheel eigenhandig heeft hij die hoop stenen vervolgens volledig opgeknapt. Geen mens heeft hem ooit nog onhandig genoemd….’
Heks is sinds dat verhaal ook nooit meer onhandig genoemd. Het kwartje is toen goed gevallen. Ik heb zelfs een zekere reputatie de andere kant op gekregen. Verstrooit ben ik helaas nog steeds bij tijd en wijle. En ik laat ook heel veel uit mijn handige handen vallen…… Maar ja, we weten hoe dat komt!
Steenvrouw moet verschrikkelijk lachen als ze die avond bij me komt eten. ‘Jeetje Heks, wat een verhaal toch weer. Heb je je wekker nu goed gezet? Hahaha…’ Nee, dat ben ik in alle consternatie vergeten.
Intussen is het probleem dan eindelijk verholpen! Met een beetje mazzel ben ik deze zondag wel op tijd voor een lekkere preek!
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.