©TOVERHEKS.COM

Woensdagavond bel ik aan bij Kras. Het is alweer de derde bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes en deze keer hebben we elkaar niet eens gebeld of het wel door zou gaan. Hetgeen een goed teken is: Het gaat gewoon elke week door.

Het duurt nog even voordat we ook daadwerkelijk gaan zitten. Eerst drinken we thee en kletsen we bij. Ik haal mijn klankschaal tevoorschijn en nodig de bel voorzichtig uit. Vervolgens geef ik er een flinke ram op. Doinggggg. We beginnen.

Kras leest een tekst van Thay voor: Het wonder is niet dat we op water kunnen lopen, of door de lucht. Het wonder is lopen op moeder aarde!

©TOVERHEKS.COM

Prachtig. Maar laat mijn medechristenen het maar niet horen, want daar geldt lopen op water toch echt als een wonder. Een dierbaar wonder en zelfs een wonder dat gelinkt is aan het Ware Geloof. Jezus liep natuurlijk moeiteloos over water, maar voor zijn discipelen was het niet zo vanzelfsprekend. Petrus waagde een geslaagd gokje, maar zodra hij begon te twijfelen verzoop hij bijna……..

Heks vindt de tekst geweldig. Want het is zo. We lopen dagelijks als blinde vinken rond te stampen en het wonder ontgaat ons. Maar overal om ons heen ademt leven. Elke straat bevat tal van avonturen. Als je wakker wordt…..

We zitten stil samen te ademen. Mijn kop tolt echter van de gedachten. Allerlei lieden komen voorbij gewandeld in mijn innerlijk landschap. Op zich ook alweer een wonder, dat lopen op op de bodem van mijn hart.

©TOVERHEKS.COM

Er spoken ook frommelige gedachtes door mijn hoofd. Gelukkig mediteer ik samen met Kras. Dat scheelt enorm. Eén en één is dan echt minstens drie in het kwadraad. In de bijbel wordt dit fenomeen als volgt beschreven: ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.……. 

We zitten en halen adem. Roken de spoken uit met geduld. En aandachtig ademhalen. Na een half uur zit ik alleen nog maar te ademen. Verder is er niets. Vogeltjes fluiten buiten. Mijn telefoon blaft: Het is alweer tijd. Ik nodig de kleine bel uit. We buigen naar elkaar.

©TOVERHEKS.COM

‘Nog eventjes darmen delen?’ Het is gek, maar als we Dharma delen vertellen we elkaar andere dingen dan rond de keukentafel. Deze vorm van communicatie heeft een geheel eigen kwaliteit. Je weet dat de ander naar je zal luisteren zonder reactie te geven. En daarin zit het grote geschenk van deze vorm van delen. Je wordt gehoord, maar dat oor geeft geen deel terug………

Ik herontdek momenteel iets heel wezenlijks in mijn leven. Mensen manipuleren met een zielig gezicht. Het is wereldwijd het meest effectieve middel om de zaken naar je hand te zetten volgens wetenschappelijk onderzoek.

©TOVERHEKS.COM

Iemand doet heel sneu en krijgt daardoor veel aandacht. Heks verdomt het om zo’n kop te trekken en krijgt die aandacht dus niet. Maar ik heb gedurende mijn heksige bestaan wel heel veel treurige types aan de boezem gedrukt. En wat denk je dat er gebeurd als je dat niet langer wilt of kunt doen? Dan heb je het gedaan.

Regelmatig word ik op het matje geroepen, omdat ik weiger nog langer in de geefkramp te staan. Oh, wat ben ik toch een gemeen wijf geworden, dat ik me niet langer laat uitzuigen of leegtrekken. Het feit dat ik ook verlies heb geleden ontgaat mijn medemensen vaak volkomen. Weer is de zielige Piet een hele Piet. En Heks? De kwaaie Pier natuurlijk.

©TOVERHEKS.COM

Als je je niet langer laat gebruiken worden gebruikers meestal kwaad. Ik ben ook kwaad. Op mezelf vooral. Waarom heb ik niet lang geleden de koe bij de horens gevat en mensen indien nodig nul op het request gegeven? Waarom stel ik voor het gemak doorgaans ieders belang boven het mijne?

Hoe is het mogelijk dat ik zo lang pogingen heb gedaan om wat onveranderlijk voort wil bestaan open te breken? Om eenzijdig de situatie proberen te verbeteren. En waar komt dat gevoel van morele verplichting vandaan om alle ellende, die mensen op mijn stoepje deponeren zonder morren op me te nemen?

Het wonder is dat je op moedertje aarde kunt lopen. Altijd. In aandacht.

©TOVERHEKS.COM©TOVERHEKS.COM

Zo loop ik een dag later op mijn gemak het laatste rondje met mijn hondje. Het is al over twaalven. VikThor sprint voor me uit. Op het pleintje voor het Elizabeth Gasthuishof  staat een boom van een kerel. Lang haar, woeste baard, onverzorgd……

Langzaam draait hij zich om in mijn richting. Eventjes schrik ik. De straat is compleet uitgestorven. Ik maak me echter zorgen om niets. De grote grove kop van de man is vertederd door de aanblik van mijn spelende hondje. ‘Wat is het voor’n hond? Een Stabij? Oh, wij hadden vroeger thuis ook zo’n soort hond, een Duitse Staande Draadhaar……’ Hij rommelt in zijn vettige broekzak. Een zak weed valt op de stoep. Dan frummelt hij in een plastic zakje.

‘Kijk, dit is de moeder en vader en dat zijn de kinderen,’ hij geeft me een piepklein stokoud fotootje. Ik kan niet zien wat er op staat, dus posteer ik mezelf onder een lantarenpaal. Vier hondenkoppen staren me aan. ’s Mans dikke vingers wijzen wie wie is. ‘Met deze hebben we een prijs gewonnen en met die bijna. Als het een reu was geweest was ze kampioen geworden, maar ze was te groot voor een teef….’

©TOVERHEKS.COM

Ja, grote teven zijn niks gedaan natuurlijk. Net als kleine mannetjes. De beer naast me kletst vrolijk verder. Als ik later verder wandel bedenk ik me dat ik alweer heb staan luisteren en aandacht heb staan geven. Ik kan het gewoonweg niet laten. Het kost niets en doet zoveel goed. Die zwerver fleurde compleet op tijdens ons gesprek. De herinneringen aan de trouwe viervoetige vrienden uit zijn jeugd waren hartverwarmend. Er is ook niets mis met lui luisteren, zolang het binnen de perken blijft.

©TOVERHEKS.COM

Zolang niet alles en iedereen mijn huis binnen komt. Zolang het niet vrienden betreft, die louter éénrichting tegen me aan blaten. Zolang er ook mensen zijn die naar mij willen luisteren. Zolang mensen niet boos worden als je een keertje geen aandacht voor hen hebt. Zolang ik er niet mijn bestaansrecht aan ontleen.

Er zitten veel haken en ogen aan sociaal verkeer en ik ben nog steeds teveel met anderen in de weer. Maar er zit verandering in. Morgen komen medemensen mij weer helpen. Stichting Present stuurt weer een paar vrijwilligers. Hoera.

©TOVERHEKS.COM