Vrijdagmiddag. Het weer is zacht. Ik ben al uren aan het rondrijden me Ysbrandt achterin. Zwembad, fysiotherapeut. Maar nu is hij aan de beurt. Verheugd springt hij uit de auto. Neus in de lucht. Hij weet waar we zijn. In een straat grenzend aan Het Leidse Hout. Mijn kanariepiet staat geparkeerd onder een uitbundig bloeiende boom. Overvloedig tekent de witte bloesem op kale takken af tegen de bleekblauwe winterhemel. Ik laaf mijn ogen aan al die schoonheid. Ys wacht geduldig totdat ik klaar ben met fotograferen……

Nu gaat het wat hem betreft echt beginnen. We wandelen het grote park in. Hij neemt een duik in het gras. Rollebolt dat het een lieve lust is. Als hij genoeg heeft gesnuffeld en gemarkeerd, komt hij me opzoeken. Guitig koppie. ‘Zie ik daar een bal, vrouw?’ Ja, hij heeft het goed gezien. Ik heb een werpstok met tennisbal onder mijn jas verstopt. Grotendeels dan. Op het zichtbare gedeelte fixeert mijn hondje zijn blik. Tong op half zeven. ‘Please, please?’

Zo spelen we dan een hele tijd op het grote veld. Heks zit op een picknicktafel, lekker in het zonnetje. Ysbrandt spurt over het veld, stort zich op de bal, brengt em steeds terug,  verdwijnt af en toe in een sloot….. Wat een feestje, ons feestje!

Heks heeft drie dagen in bed gelegen met een griepje. Natuurlijk moet ik dan ook met Varkentje op stap, maar dat gaat bepaald niet van harte. Met grote moeite hijs ik me in kleding, sjok of sukkel op fiets met bonkhoofd en pijnlijf door bos en stad. En heb het vrij snel helemaal gehad.

Daarom geniet ik dubbel van deze middag. Buiten het schitterende lenteweer, de bloesem, mijn rennende hondje, geniet ik ook van het genieten. Dat het weer lukt. Lekker hoor.