Al dagen dobber ik in mijn snottebel. Het heeft wel iets vredigs. Tussen mij en de boze buitenwereld heeft zich een muur van slijm opgetrokken. Ik hoor, ruik en proef maar een fractie van wat er allemaal voorbijkomt. Ook lijk ik minder te voelen. Althans: Ik kan me nergens druk om maken. Alleen mezelf warm houden telt. En wat vitamientjes binnen krijgen….
Het enige wat je kunt doen bij zo’n echte ouderwetse griep is eraan toegeven. Wachten tot het over is. Je niet druk maken.
De laatste dagen ben ik toch een beetje in de weer geweest. Niks bijzonders hoor. Thuishulp, fysiotherapie, acupunctuur, hondje uitlaten. Paar boodschappen halen…. Vandaag echter ben ik teruggeschakeld naar een slakkengang . Als ik dan toch zo slijmerig ben als een huisjesslak, kan ik net zo goed hun trage tempo aanhouden!
Omdat er een bronchitis de kop op steekt haal ik mijn pufmiddelen uit de kast. Ik ben op alles voorbereid. We gaan dit virus de deur uitjagen. Op passieve wijze wel te verstaan. Ik ga net zo lang voor pampus liggen, totdat het virale monster zich net zo gaat vervelen als Heks. En de benen neemt.
Zou het samenhangen met bloedmaan? Vannacht was het de vierde van dit jaar. Is het einde der tijden nabij? Ach wat kan het schelen. Ik snotter sluimerend de dag door.
Gelukkig heeft Frogs Varkentje opgehaald. Straks komt hij hem terugbrengen. Dan kletsen we eventjes. Zie ik een medemens. En wat voor één!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.