TOVERHEKS.COM Spookheks

Zaterdagmiddag loop ik met een paar potten kweeperenjam bij Schilder binnen. Zijn familie heeft een afscheidstentoonstelling georganiseerd in zijn intussen vrijwel lege huis en het is alweer het laatste weekend. Vorige week ben ik ook eventjes gaan buurten, maar het was best druk en ik wilde fietsen met Vik vanwege het prachtige weer. Gelukkig is de expositie wegens succes verlengd.

‘Ik kom volgende week nog eventjes een wijntje drinken,’ beloof ik de broer van Schilder, mijn oude vriend Galeriehouder. Wat je belooft moet je doen, ook al lig je total loss in je bed. Zodoende hijs ik me in de kleren en ga op pad voor een rondje met mijn trouwe hondje. Onderweg doen we de expositie aan.

‘Voel jij hem hier, Heks?’  Broer kijkt me nieuwsgierig aan, ‘Jij bent daar toch supergevoelig voor?’ Ja, ik voel hem zeker. Hij heeft het prima naar zijn zin. ‘Gisteren toen ik de badkamer in liep hier rook ik hem gewoon. Alsof hij naast me stond!’ vervolgt broerlief.

Zo grappig vind ik dat. De meeste mensen vinden Heks maar een rare Tinus met die gezellige onderonsjes met haar geliefde doden. Onverwacht krijg ik zo nu en dan toch weer begrip voor mijn ijle kwaliteiten: Zodra er iemand overlijdt, die heel dichtbij staat, voelen de achterblijvers zelf ook opeens van alles. En dat vertellen ze dan weer aan mij!

Vorig jaar werd ik met enige regelmaat gebeld door het nummer van een vriend. Alleen beweerde hij bij hoog en bij laag niet degene te zijn geweest, die het nummer had gedraaid. Ook hoorde ik helemaal niks als ik de hoorn op nam. Dus belde ik maar terug naar het nummer. Kreeg de vriend, die niet het nummer had gedraaid, maar me wel had gebeld. En die behoorlijk om een praatje verlegen zat!

©TOVERHEKS.COM Ik dans en dans, gekke Heks. Mijn hemelse spitzen zitten honderd keer beter dan die hopeloze martelwerktuigen die ik gewend ben……

Zijn geliefde was net overleden. Hij ging door een persoonlijke hel. Dus belde zijn engeltje Heks op. Via zijn nummer. Vraag me niet hoe het kan, maar het is een paar keer gebeurd.

Ooit -lang, lang geleden, toen ik nog in de IT werkte- kreeg ik een baan als systeembouwer bij een bedrijf, waar net 1 van de 2 bazen was verongelukt. Hij was met grote vaart tegen een boom geknald. Zeer waarschijnlijk onder de invloed van alcohol.  Het bedrijf kreeg postuum een boete vanwege die boom herinner ik me.

Het slachtoffer -van zichzelf- was een piepjonge, beeldschone, reteslimme man. Iedereen was nog in shock, toen ik mijn proeftijd begon. Vooral de secretaresse. Zij had onlangs een liefdesrelatie met de jongeman gekregen. Ze waren net terug van een romantische vakantie in Griekenland.

Iedere vrijdagmiddag werd er lustig geborreld in de vergaderzaal. Het was een leuk bedrijf met een losse sfeer. De nog in leven zijnde baas hield ook van een slok. En van zijn secretaresse. In de korte tijd dat ik werkzaam was bij het bedrijf verliet hij zijn vrouw en trok in bij zijn zakelijke rechterhand. Die in de loop van haar loopbaan heel wat minder zakelijk geworden was jegens hem. Met die rechterhand…..

Zodra we allemaal zaten met een drankje en een hapje begonnen de lichten te knipperen. Alsof de dierbare dode verontwaardigd was over onze volle glazen en zijn gebrek daaraan. Alsof hij toch eventjes in het middelpunt wilde staan. Alsof…..

Kortom: Het spookte behoorlijk daar in de Baarnse bossen. Want daar stond dat bedrijf. Daar reisde ik elke dag heen met de trein. Een mijl op zeven. Daar zat ik me urenlang de tyfus te vervelen in een zuurstofloos noodgebouw. Mijn rug gegrild door een gevelkachel. Mijn buik koud als een steen.

Ik kreeg zelf ook een collega achter me aan. Een knappe vent, maar Heks vond hem eng. Ik wist destijds niet waarom, maar ik denk achteraf dat het gewoon een narcist was.

De combinatie van dolende ziel, getraumatiseerde baas, narcistische collega en dodelijke verveling eisten al snel zijn tol. Binnen mijn proeftijd zegde ik mijn baan op. Ik had intussen iets gevonden dichterbij huis. Het betaalde ook nog eens veel beter. Heks werd gedetacheerd bij de Felicitatiedienst! Zat ik opeens tussen de Blije Dozen!

Een bizar geschenk overigens voor een net bevallen vrouw. Zit je te hannesen met je uitgescheurde doos waar je niet eens op kunt zitten, krijg je zo’n hostess op bezoek met een blije doos. Van het bedrijfsleven.  Voor straf.

It’s a mens world. En: Me too? Nee, ik heb geen kids.

©TOVERHEKS.COM Horror de borrel elke vrijdag op zolder. De meesten vonden het kolder, dus ging het spook van pure ellende met mij mee naar huis……

Mijn leven lang heb ik met de doden gepraat. Ik heb ze gevoeld. Ben over hen gestruikeld hier in huis. Vooral als ze met geweld heen gingen. Geweld jegens zichzelf. Of door een ander. Of een vreselijk ongeluk……. Zielen, die moeilijk wegkomen kloppen altijd op de deur van mijn heksenhuisje.

Soms zitten ze wekenlang op een stoel in mijn woonkamer. In shock. Niet begrijpend dat het over en uit is hier op aarde. Daar heb ik dan mijn heksenhanden vol aan.

Dus beweer nou niet dat ik nooit iets uitvoer. Ik werk wel degelijk keihard, ik krijg er alleen niets voor betaald. Althans niet in aardse termen. In de hemel krijg ik vast een gouden bordje om van te eten.

‘Het is toch zo heerlijk om nog eens tussen al zijn schilderijen te zitten. Vorige week bedacht ik me opeens dat dit de laatste keer is dat dat kan. Vanaf nu zie ik er nooit meer zoveel bij elkaar!’ roep ik tegen de familieleden van Schilder.

Dan vertel ik hen dat hij in mijn huis ooit een enorme muurschildering heeft gemaakt. ‘Mijn werkkamer is rondom beschilderd. Abstract. Echt prachtig. Wij moesten er altijd om lachen, dat een volgende bewoner van dit huis er waarschijnlijk olifantjesbehang overheen zal plakken. Die heeft geen idee dat het een kapitaal muurtje is!’

Schilder is zo happy aan gene zijde. Dat bespeur ik steeds als ik hem voel. ‘Heks, zo mooi, van hieruit kan ik al mijn schilderijen zien, de energie. Ik zie hoe ze stralen in de huizen en gebouwen waar ze hangen. Echt prachtig!’ hoorde ik hem al snel na zijn dood enthousiast in mijn oor toeteren.

©TOVERHEKS.COM Heks, het is hier zo mooi! En mijn schilderijen lijken wel licht te geven vanuit mijn huidige gezichtspunt! Ik zie alles als louter energie, haha! Mind over matter is er een beestje bij!

Hij is nog steeds even gedreven en begeistert. Die nieuwe wereld van licht en liefde vind hij dan ook geweldig!

‘Het is heel raar: Soms, als ik door de stad fiets, wil ik eventjes bij hem aanwippen, zoals ik voorheen zo vaak deed. Maar het kan niet meer. Daar kan ik slecht aan wennen. Hoezeer ik ook overtuigd ben dat hij gelukkig is…..’

Kijk, wij blijven natuurlijk gewoon mensen. En die houden nu eenmaal niet van verandering en afscheid. Wij zitten het liefst gezellig bij elkaar op de lip. Te liplezen. Of op zijn minst willen we de ander echt niet kwijt. Maar soms is het je tijd.

‘Niemand gaat voor zijn tijd,’ zei mijn grootvader vroeger. Zijn tijd was toen al bijna aangebroken. De man was pas 72. Schilder was nog veel jonger……

‘Ik wil lachend doodgaan,’ zegt de Don altijd. Dat is best een Boeddhistische uitspraak van dit notoire boefje. Boeddhisten schrijven hele boeken vol over dat onderwerp. Dood gaan we toch, maar de manier waarop je sterft is heel belangrijk in deze optiek.

Ik heb er een prachtig boek over in de kast staan: Het Tibetaanse boek van Leven en Sterven. Een hele inspirerende dikke pil. Werkt beter dan een pil van de dokter als je vrolijk sterven wilt.

Heks wil ook lachend doodgaan. En daarna ga ik nog heel veel pret maken. Lekker spoken bijvoorbeeld. Maar ook voordat het zover is wil ik mijn lachspieren blijven gebruiken. Dagdagelijks. Intensief! Tot ik er dood bij neerval!

TOVERHEKS.COM Ik teken ervoor!