Heks heeft griep. Het duurt zeker drie dagen voordat ze toegeeft aan zichzelf. Ik heb er geen zin in. Anderzijds wil ik de klachten ook niet toeschrijven aan ME, want dat zou een flinke terugval betekenen….. En daar heb ik dus helemaal geen trek in!

De laatste weken moet ik de ene na de andere deadline halen. Optredens met mijn diverse koren, verbouwingstoestanden, administratieve dieptepunten….. Voor van alles en nog wat loop ik me uit de naad. En helpt het? Nee. Ik kan nog geen deuk in een pakje boter slaan. Met grote moeite krijg ik het af en toe iets voor elkaar. De rest moet morgen maar. Of overmorgen, volgende week, volgend jaar.

Omdat ik maar niet door de zooi hier heen kom, raak ik gedeprimeerd. Ik besluit nog meer pillen te bestellen om mijn bijnieren te ondersteunen. Die verdraaide organen moet ik echt weer aan de praat zien te krijgen. Potverdorie. Ik wil gewoon weer een beetje energie over hebben om de dingen te doen, die ik persoonlijk belangrijk vindt. Zoals zwemmen. En dit blog schrijven……

Vorige week vrijdag ligt het patiëntenblad van de MEstichting in de brievenbus. Ha! Heks staat er in met een klein stukje. Een tijdje geleden heb ik een briefje geschreven over mezelf, mijn ziekte en mijn blog. Dat is nu geplaatst. Als ik ’s avonds naast Cowboy in bed stap vertel ik hem erover. ‘Luister maar,’ ik begin het kattebelletje voor te lezen.

“Ruim twee jaar geleden ben begonnen met het schrijven van een blog. http://toverheks.com Ik heb door het gebruik van LDN een wat beter niveau van functioneren bereikt. Vandaar!

Ik heb ME sinds een Pfeiffer-infectie in 1987. Ik heb de twijfelachtige eer de eerste officieel erkende ME-patient van Nederland te zijn! 

Intussen heeft deze ziekte via vele ups en downs steeds meer Fybromyalgische kenmerken ontwikkeld. De ziekte is absoluut progressief! 

Ik schrijf over mijn leven. Er valt natuurlijk genoeg te fulmineren, als je zo’n aandoening hebt. Toch probeer ik ook over het mooie leven zelf te schrijven, zodat we weer een beetje opfleuren met zijn allen! 

Misschien leuk om te lezen voor mensen met ME. Een hart onder de riem, want het valt om den donder niet mee!  

Vriendelijke groet van Toverheks.”

‘Leuk stukje,’ mijn lief geeft me een lekkere knuffel, ‘wie weet krijg je wel een heleboel extra lezers!’ Nou, daar heb ik niet over te klagen. Ook al schrijf ik veel te weinig naar mijn smaak, toch weten mensen me nog steeds heel goed te vinden…….

Zelfs als ik weken geen letter op papier zet is dat niet terug te vinden in de statistieken!

Ach, die statistieken. Er is vaak geen touw aan vast te knopen. Ik laat me er maar niet teveel door leiden. Het moge duidelijk zijn, dat ik niet in de categorie mensen val, die dik verdienen aan hun geschrijf.

Onlangs zie ik op televisie een programma over deze leuke hippe bloggers. Ze sluiten deals met bedrijven en promoten producten. Een hele andere manier van schrijven. Op mijn gescheld zit het gemiddelde bedrijf echt niet te wachten.

Toch zet ook ik regelmatig iemand in het zonnetje. Zomaar een gewoon mens. Een van mijn vele bijzonder medemensen. Eén van mijn partners. Helemaal gratis en voor niets!