En soms ben je er gewoon klaar mee…..

Vrijdagmorgen vroeg gaat de telefoon. Ik heb geen idee dat het pas kwart voor negen is. Ik lig nog in coma! ‘Met Heks,’ prevel ik schor in de hoorn, terwijl ik gedesoriënteerd naar de oppervlakte van mijn bewustzijn drijf. ‘Ha Heks, met mij!!!!!!’ Een enthousiaste stem juicht in mijn oor, ‘ Met Rakusribut! Ben je thuis vanmorgen? Zal ik op de koffie komen?’

Log vloeien er wat woorden uit mijn mond. Ja, leuk. Maar niet nu. Ik moet mezelf nog reanimeren! Een afspraak wordt gemaakt voor later op de dag. Tussen de prikken en de thuiszorg.

Een paar uur later belt mijn vriendinnetje aan. Haar scootmobiel staat aan de overkant van de steeg geparkeerd. ‘Kan ik mijn spullen erop laten zitten?’ Natuurlijk niet. Veel te gevaarlijk.

‘Mensen staan hier regelmatig te lunchen uit de afvalcontainer van Hotel de Botel tegenover mijn huis. Die arme sloebers kunnen alles gebruiken natuurlijk….. Als je je spulletjes wilt behouden zullen we alles mee naar binnen moeten nemen…’

Aan de rommelige keukentafel kletsen we bij. “ik heb je zo lang niet gezien!’ We informeren naar onze wederzijdse dieren. We hebben allebei een huis vol honden en katten….. Dan laat ik mijn nieuwe fototoestel zien. Mijn vriendin heeft ook een hele mooie camera en bovendien verstand van fotograferen.

‘Ik kan je wel les geven, Heks. Ik moet sowieso op vrijdag mijn vrouw naar de stad rijden op dit tijdstip. Ik heb dan twee uur niets te doen, laten we gewoon elke week afspreken!’

Ze vertelt me hoe ze tegenwoordig de beschikking heeft over een enorm atelier in haar eigen huis. ‘Ik ga experimenteren met fotografie en schilderen. Dat laatste moet ik nog een beetje leren. Ik heb een apparaat gekocht, waarmee je van alles kunt op dat vlak.
En een cursus gevolgd bij een vrouw, die al jaren bezig is met die materie. Superleuk was dat overigens!’

‘Ik kan jou wel schilderles geven,’ Heks heeft haar halve leven met haar handen in de verf gehangen. En ook voor het betere fröbelwerk deins ik niet terug……

Het is een heerlijk bezoekje. Deze dame en haar geliefde zijn zelf ook behoorlijk beperkt. In hun geval uiterst zichtbaar. ‘Dat heeft soms zo zijn voordelen, wij krijgen zoveel thuiszorg als we maar willen. Soms moeten we ons met hand en tand verzetten tegen nog meer zorg,’ vertelde ze me ooit.

Na een uurtje kletsen en vooral lachen, mijn visite is gezegend met een geweldig gevoel voor humor, laden we alles weer op de scootmobiel.

Toen ik haar leerde kennen jaren geleden croste ze met dat ding door de meest onmogelijke stukken grasland om ergens aan de slootkant een fantastische foto te schieten. Ik stond echt te kijken van haar stuurmanskunst en lef!

Dit is voorlopig mijn versie van scootmobiel

‘Tot volgende week, lieve Heks!’ roept mijn vriendin. ‘Ja, gezellig!’ wuif ik haar na. Deze dag is begonnen met een gouden randje.

’s Nachts  om drie uur gaat de bel. Ik ben net ingeslapen na urenlang pogingen daartoe. Ysbrandt blaft zich een slag in de rondte. Ik steek mijn hoofd uit het raam. Niemand te zien. Alleen mijn zwarte kater. ‘Miauw,’ roept hij klaaglijk. Hij wil naar binnen.

Zouden er versies voor op het ijs bestaan?

Heks is een beetje bang als ze naar beneden loopt. Staat er iemand klaar met een staaf ijzer om me knock out te slaan? Wie belt er in godsnaam op dit tijdstip aan? Iemand die bovendien weet, dat die zwarte panter hier woont? Bizar!

Voor de zekerheid laat ik Ysbrandt lekker los in het portiek. Mocht er iemand snode plannen hebben, dat is ie gecastreerd voordat hij het in de gaten heeft…….

Lekker ding in scootmobiel

Glaasje op? Laat je rijden!

Met de vlam in de pijp!

Nog wat laatste wijze woorden: