Een week geleden zit ik met Trui aan de telefoon. ‘Laten we wat leuks gaan doen, er eens lekker op uit gaan!’ roepen we tegen elkaar. Allerlei plannetjes passeren de revue. We zijn net aangeland bij de Parade als mijn mobiel gaat. Ik neem em natuurlijk niet op. Maar als hij direct daarop nog eens rinkelt geef ik toch maar gehoor. Het is Hopla.

‘Heks, ik ben ziek. Maar ik heb een paar kaarten voor Kesselfest. Hartstikke leuk. En nu dacht ik aan jou, jij vindt dat vast fantastisch. Heb je zin? Het is morgen al!’

Ik heb de telefoon op speaker gezet, zodat Trui mee kan luisteren. Helaas, we kunnen niet. Ik moet naar de fysio en mijn vriendin gaat haar dochter midden in de nacht naar Schiphol brengen. Maar als ik opper dat we wel in de middag zouden kunnen zijn de plannen snel gemaakt. We gaan naar een fantasy festival!

Die avond verzamel ik wat informatie over wat ons te wachten staat op internet. Het is een wild gebeuren zie ik. Iedereen gaat er verkleed heen. Laat ik vooral ook iets geks aantrekken!

De volgende dag haal ik de kaartjes op. ‘Oh, zo jammer dat we niet kunnen gaan, ik verheug  me er altijd zo op!’ Hopla staat bleekjes in de deuropening. ‘Heel veel plezier!’ ‘Dank je, lieve schat. En jij: Heel veel beterschap!’

Om twee uur staat Trui voor mijn neus. In haar gewone kloffie. Snel plant ik een hoedje op haar hoofd. Oh, wat staat dat geinig! Zelf heb ik intussen mijn rare glinsterende zeemeerminnenjurk al aan. Op mijn hoofd staat een soort vliegende schotel. Even flink met de kwast over de kaken en klaar is Kees.

Het leukste van ons uitje is dat VikThor mee kan. ‘Hondjes welkom, mits aangelijnd,’ staat er op de festivalsite. Ik stop wat pensstaven en een fles water in mijn tas. En allemaal lekkere dingetjes voor onszelf. Mijn maatje brengt olijven, garnalen en ansjovisjes in. Op de valreep loop ik nog terug voor een flesje ijskoude witte wijn……

En hop, we zijn op weg. Met mijn kanariepiet. Bij de Keukenhof zet ik mijn auto ergens op het immense parkeerterrein. Overal zien we vreemd uitgedoste mensen lopen richting het park. We sluiten ons aan en kijken onze ogen uit. En we zijn nog niet eens binnen!

‘Mijn man en kinderen zaten me wel te pesten met het feit dat ik hierheen ga….’ maakt Trui me aan het lachen. Ik had mezelf hier ook niet zo snel gespot. Ik heb nooit iets gehad met door medemensen bedachte fantasiewerelden. Ik kon bijvoorbeeld nooit door de boeken van Tolkien komen, ik leefde in mijn eigen sprookjeswereld. En dat was meer dan genoeg!

Eenmaal binnen maken we een grote ronde over het terrein. Goeie hemel, wat hebben mensen er een werk van gemaakt om zich bizar uit te dossen! We zijgen neer aan een picknicktafel en gapen sprakeloos om ons heen.

Heks ziet een man lopen met een dood dier op zijn schouders. Je zou denken dat hij em ergens naar toe brengt, maar het blijkt een deel van zijn outfit te zijn, dat karkas. Ik zie hem telkens weer ergens opduiken met dat kreng in zijn nek!

Ook loopt er een vrouw met een nepschaap op een kinderwagen. En een meisje met een kat als rugzak. Op die tas zit ook nog een kooitje met daarin een halve gare muis. Ik geef maar een paar voorbeelden.

Dames in prachtige droomjurken. Heel veel trolachtige wezens, mensen met puntoren, een beul met masker en levensgrote bijl, in gezelschap van zijn bloedende slachtoffer……..

Gezinnen met kinderen, allemaal verkleed. Ik kan nog wel uren doorgaan. Maar dat doe ik niet, ik laat wel een paar foto’s zien. De meeste gemaakt toen we op weg naar huis bij de uitgang eventjes zaten uit te puffen met een kopje thee. Hele grappige foto’s ontdek ik achteraf. Vermoeide verkleedde mensen met tassen vol aankopen gedaan op de uitgebreide fantasymarkt. Voldaan. Uitgevloerd. Op weg naar huis.

Heks kwam ook nog in de verleiding om een enorme hoge vilten heksenpuntmuts te kopen. Maar bij nader inzien heb ik besloten er zelf eentje te gaan maken van de zakken ruwe wol, die ik laatst in mijn berging heb gevonden. ‘Hoe moeilijk kan het zijn?’ denk ik overmoedig.

  

Het weer is heerlijk, ondanks de dubieuze voorspellingen. In de loop van de middag stallen we onze picknick uit op het meegebrachte kleed. Om ons heen spelen kinderen in ridderpakjes met hun vader. VikThor zit alles vol aandacht gade te slaan.

Maar nu we  lui bij de uitgang zitten te lanterfanten slaat het weer plotseling om. Als we het terrein aflopen duikt een dreigende donkere lucht op vanachter de bomen. Aan de andere kant is de hemel nog knalblauw. ‘Daarom is iedereen op weg naar huis, ik vond het al zo gek. Hebben zeker op buienradar gekeken….’

Vlak voor we bij de auto zijn barst het noodweer los. In een paar stappen zijn we doorweekt. Goddank hebben een we allebei een piepklein parapluutje boven ons voor boven onze hoofden. VikThor is natuurlijk echt kletsnat. Door een gordijn van water ploeteren we naar de uitgang. We hadden ons de moeite van een uitrijdkaart kunnen besparen: Ongezien verlaten we het terrein….

‘Hoe vond je het?’ vragen Hopla en haar man me later. Fantastisch. Ik heb een heerlijke middag gehad. En mijn ogen uitgekeken. De muziek was ook heel apart. En het is echt een festival voor iedereen. Groot, klein, jong, oud, dik, dun, rijk, arm, bloedmooi, aartslelijk, wit, zwart, groen en geel…… Iedereen is even welkom en aanwezig.

 

 

Ik hoorde ook allerlei vreemde talen om me heen, tot elfentaal aan toe! Het is best een internationaal gebeuren. En tevens een heel apart wereldje, die fantasy-wereld. Maar vooral: Superrelaxed.

Was het in het echte leven maar zo gesteld. Gebruikten al die zogenaamd normale mensen maar eens wat meer hun fantasie. Trok de mensheid maar eens vaker een raar pakje aan…….

‘Misschien ga ik volgend jaar wel een paar dagen kamperen daar,’ grap ik tegen Hopla’s man als hij me uitlaat. Wie weet. Ik mag mijn hondje meenemen: Dat is toch wel heel bijzonder!

‘Ik heb hele leuke foto’s van Kesselfest,’ beweer ik een week later tegen Trui als ik bij haar zit te eten. ‘Hihihi, Kesselfest, zo noemen mensen het echt,’ giebelt mijn vriendin opgewekt. En het is zo. In de volksmond staat dit festival ‘Castlefest‘ rondom kasteel Keukenhof zo bekend.