Tagarchief: mensen met pijn doen pijn

Vurig pleidooi voor matigen van innerlijk vuur, zodat het geen vernietigende uitslaande brand wordt. Niks mis met een vurig karakter overigens. Of een lopend vuurtje. Dit element heeft fantastische kwaliteiten. Niet voor niets heeft de mens het met moeite van de goden gestolen……

Posted on by

De avond na mijn minivakantie staat Nice in brand. Een gek in een vrachtwagen rijdt meer dan 80 mensen dood voor de goede zaak. Nou ja,  zijn goede zaak. IS eist de aanslag later op, maar Heks krijgt sterk de indruk dat de man andere beweegredenen heeft gehad. Hij was depressief en ellendig na een echtscheiding: Niets zo prettig als het delen van je ellende. Gedeelde smart zou als het goed is die emotie halveren…..

Als alle condities goed zijn manifesteert het vuur
Als alle condities goed zijn manifesteert het vuur
Als alle condities goed zijn manifesteert het vuur

Helaas zit er een kronkel in die redenering. Een kronkel, die zich in menig getraumatiseerd brein heeft genesteld: Als ik pijn heb moeten anderen dat ook maar voelen. Mijn pijn zal zijn. Interzijn. Pijn doen is fijn.

Onlangs kijkt Heks naar Doctor Phil. Een moeder zit op de praatstoel. ‘Mijn zoon is een gevaar voor de samenleving. Hij is geobsedeerd door wapens en heeft al regelmatig zijn wens uitgesproken om een keertje een heleboel onschuldige mensen de dood in te jagen. Samen met hem, want hij wil niet leven. Hij haat het leven, stopt zichzelf vol drank en drugs, kortom: Ik sta niet voor mijn eigen kind in… Help!’

Als alle condities goed zijn manifesteert het vuur

Ze heeft al heel wat keren de politie op haar eigen zoon afgestuurd. Tot nu toe met weinig succes, want het jong heeft nog niet met zijn beoogde killing spree huisgehouden…. Toch heeft de arm der wet het joch nu opgepakt. Net op het moment dat de ‘Good Doctor` zich met het verhaal gaat bemoeien…..

Phil heeft het kereltje toch kunnen interviewen. Wat er uit zijn mond komt is schrikbarend. Verontrustend. Schokkend. Ja, hij wil inderdaad mensen doodmaken. Hij weet nog niet precies hoe. Misschien met een bom bijvoorbeeld. Hij heeft op internet alle kennis vergaard rondom het bouwen van een effectief destructief knallend  exemplaar. Appeltje eitje.

Maar ook met een automatisch vuurwapen lekker in het wilde weg op een nietsvermoedende mensenmassa schieten lokt hem aan. Hij is een groot bewonderaar van verschillende massamoordenaars. Hij bestudeert deze mensen nauwkeurig. Weet van alles te vertellen over zijn idolen, de rotste appels op onze wereldfruitschaal. Zo wil hij ook worden. Het is zijn grote ideaal!

Als Phil doorvraagt komt er een interessante uitspraak uit de mond van dit rokende lont. Waarom hij dit wil doen? Waarom schiet hij zichzelf niet simpelweg een kogel door de kop om er vanaf te zijn? Waarom moeten er zoveel mensen met hem de dood in worden gejaagd? Wat motiveert hem?

PIJN. Hij voelt zo ongelofelijk veel pijn van binnen. Hij wil dat anderen die pijn ook voelen. Hij wil dat met name onschuldige mensen die pijn voelen. Want die zijn maar gelukkig en blij, je wordt er niet goed van. Wat weten zij nu eigenlijk helemaal van het echte leven?

Door zomaar at random medemensen weg te vagen berokken je in no time geweldig veel leed: Dan voelen ze ook eens wat er binnen in de dader leeft: Die verschrikkelijke afschuwelijke pijn.

Zo simpel is het dus. Niks geen ideologie. Gewoon diepe tragiek van een geïsoleerd mens. Een afgescheiden zelf met slechte ideeën. Een overkokende eenzame beerput.

Heks heeft zich het afgelopen jaar ook met enige regelmaat erg eenzaam en ellendig gevoeld. Ik ben door een diepe depressie gekropen. Niet dat ik de aanvechting kreeg om een moordwapen aan te schaffen…. Laat staan dat ik fantasieën heb om anderen op die manier leed te berokkenen…..

Wel heb ik intense woede ervaren naar mijn agressors. Witheet, kort lontje, schelden en tieren? Met enige regelmaat stak het de kop op. Woede is een dolle hond. Hij rent rondjes door je lijf. Ongrijpbaar maar zeer aanwezig. Woede is een vernietigende binnenbrand. Het verteert je. Woede kan ook als een uitslaande brand je hele omgeving verwoesten.

Toch kost het ons vaak moeite toe te geven hoe kwaad we zijn. We weigeren ernaar te kijken. Blind van woede, tekortgedaan, verontwaardigd en verslagen wagen we ons opnieuw op het slagveld. Om wraak te nemen. Om te vergelden. Om meer kwaad te doen. Oog om oog. Ik blind van woede? Dan jij ook. Jouw tand voor de tand van m’n tante……

Er is niets mis met innerlijk vuur, maar woede is gênant, want je verliest je verstand. Over het algemeen is het geen emotie waar we trots op zijn.

Het idee om anderen net zo te laten lijden als jijzelf ooit hebt gedaan is natuurlijk absurd. Toch doet het behoorlijk veel opgeld. Niet alleen onder terroristen. Een ouder, die z’n kind niks gunt omdat hijzelf niks had als kind? Precies hetzelfde. Kun je nagaan! Je moet wel ongeveer een heilige zijn om niet jouw emoties op een ander te verhalen. Mensen met pijn doen pijn.

Mijn geliefde leraar Thich Nhat Hanh roept zijn leerlingen op om eerst naar hun eigen woede te kijken. Om het te omarmen en te wiegen als een kind. Om ervoor te zorgen. In het klooster koop ik een mooi boekje met meditaties rondom woede, ‘Innerlijk Vuur’. Ik ben vastbesloten mijn eigen woede aan te pakken. Als ik thuis ben na mijn retraite open ik het kleinood lukraak.

Ik lees ‘Als iemand je huis in brand steekt ga je toch ook niet achter die persoon aan rennen. Beter zorg je eerst dat de brand geblust wordt’ of iets dergelijks. Het slaat in als een bom. Ik heb inderdaad als een gek achter mijn agressors aangerend. In een poging hen te stoppen of te begrijpen.

Het slaat natuurlijk helemaal nergens op. Pas tijdens mijn retraite ben ik weer goed voor mezelf gaan zorgen. Eindelijk heb ik het lijntje met mezelf weer hersteld. De relatie met mijn soulmate, mijn ziel, mijn goddelijke kern.

Ik ben geen evangelist. Het idee om allerlei gedachtengoed aan anderen op te dringen staat me tegen. Vrijheid staat hoog in mijn vaandel. Maar wat zou de wereld opknappen als iedereen zijn of haar woede zou zitten omarmen voor de verandering. Wat zou de mensheid erop vooruitgaan als we ons lijden niet meer aan anderen zouden opleggen.

Want in hoeverre is dat vrijheid? Dat dwangmatige vermeerderen van onze eigen ellende. Het ziekmakende vernietigen van alles wat mooi en heilig is…..

We zijn allemaal het centrum van het universum. Wetenschappelijk bewezen, vraag maar aan Stephen Hawking. Het middelpunt van het heelal zit op het puntje van je neus. Van daaruit dijt het uitspansel uit. Baart het nieuwe werelden. Dit prachtige lichaam van de Goddelijke Moeder, bij wie  ieder van ons in haar hart woont.

 

Steenvrouw en Heks zijn echte vriendinnen! We hebben dezelfde valkuilen en dezelfde blinde vlek! Gurdjieff en onszelf herinneren versus comateus slaapwandelen…..

Posted on by

Donderdagavond zit Steenvrouw tegenover me aan tafel. Heks heeft Elzasser zuurkool in de aanbieding met een heerlijk glas bijpassende Alcase. We praten over het fenomeen, dat mensen de meest vreselijke dingen doen en zeggen zonder met hun ogen te knipperen.

‘Maar dat doen ze toch niet bewust, Heks,’ pleit mijn vriendin ten gunste van allerlei mensen, die nog nooit één seconde gestoken hebben in het aanvoelen van een enkel medemens. Ik betwijfel ten zeerste of mensen zo verstoken zijn van bewustzijn, dat ze anderen oren aannaaien, de vrouw van de buurman naaien, jouw recht in je gezicht naaien, manipuleren en paaien, in andermans portemonnaie graaien zonder het in de gaten te hebben.

Maar ook ik heb altijd de fout gemaakt om allerlei antisociaal gedrag goed te praten. Vaak tegen beter weten in. En het is natuurlijk ook waar. Onder alle shit ligt altijd een juweel. De modder en de lotus…

No mud, no lotus.

In elk gemeen mens schuilt een gekwetst kind. Mensen met pijn doen pijn. Pijnlijke mensen zijn eerder regel dan uitzondering.

Toch rechtvaardigt dat mijns inziens geenszins dat je je antisociaal gedraagt. Je kunt niet alles afdoen met je eeuwige slachtoffergezemel. Ook is het wel erg gemakkelijk om je eigen shit op andermans bordje te deponeren. Ben jij er lekker vanaf natuurlijk.

De intrigerende spiritueel leraar Gurdjieff tergde zijn leerlingen met allerlei opdrachten om hen in het hier en nu te krijgen. Het ging er niet zachtzinnig aan toe. Volgens hem is het grootste struikelblok van ons mensen, dat wij onszelf niet  herinneren. Dit woord gebruikt hij om de toestand aan te duiden van volledig bewust aanwezig zijn. En het is waar. Grote delen van de dag functioneren de meeste mensen op de automatische piloot. Als een machine…..

Gurdjieff deed de raarste dingen om mensen vanuit die comateuze toestand de realiteit in te jagen. Zijn leerlingen gigantisch aan het schrikken maken, een goeie oplawaai met een stok hier en daar, mensen volledig op het verkeerde been zetten. Wie zegt dat een goeroe je maar een beetje onder je kin moet kietelen? De mensheid is toch al niet geneigd ook maar iets op te steken, waarvan dan ook,  wanneer dan ook. Volgens deze leermeester kunnen we alleen groeien middels een grote schok. Hierdoor zwiep je uit je gewoontepatroon. Altijd pijnlijk, nooit leuk, maar wel effectief.

In zijn optiek moet je de mensen, die je wereld op zijn kop zetten dankbaar zijn. Zonder hen draaide je nog steeds in hetzelfde cirkeltje rond. Als een drol in een piespot.

‘Ik denk inderdaad, dat mensen dat niet allemaal bewust zeggen en doen. De meeste mensen lopen maar een beetje te slaapwandelen, bewustzijn heeft nu eenmaal weinig prioriteit in het algemeen, alle  mindfulnesstrainingen ten spijt. Die zijn over het algemeen meer gericht op resultaten zoals succesvol zijn, rijk worden, gelukkig worden en schieten in die zin hun doel voorbij. Thich Nhat Hanh zegt daarover ‘mindfullness is geen stuk gereedschap om je doel te bereiken, het is een weg.’

Ik kijk naar mijn lieve maatje tegenover me. Haar knetterrode haar springt om haar pittige koppie. Ook zij geeft mensen eindeloos krediet. Ook zij loopt zich het vuur uit de sloffen voor halve zachte uit de poppenkast gevallen idioten. Ook zij is nooit te beroerd om een tandje bij te zetten. Ook zij is regelmatig gigantisch belazerd door mensen waar je het echt niet van verwacht. Je partner bijvoorbeeld. Of je beste vriendin. Of een combinatie hiervan…..

Toch blijft ze in de mensheid geloven. Ze blijft het goede zien in elke sukkel of sul. Ze blijft van haar medemensen houden. Als iemand in de problemen geraakt blijft ze een helpende hand uitsteken.

‘Hoe is het eigenlijk met je vriendin? Die vrouw die al een eeuwigheid bij je in huis woont? Ik hoor al een tijdje niets meer over haar….’ Mijn maatje trekt een gezicht. Er volgt een verhaal, waaruit klip en klaar blijkt dat die vrouw mijn vriendin heeft gedumpt zodra ze haar niet meer nodig had. Niet dat mijn vriendin dat expliciet zegt. Ik maak het op uit wat ze vertelt.

De vrouw heeft namelijk weer een eigen huis. Opeens zit ze geld uit te geven aan dure etentjes, terwijl ze tijden op de zak van Steenvrouw heeft geteerd….. Niet aan dure etentjes voor mijn vriendin. Echt dankbaar is de dame niet. Of verbeeld ik me dit nu?

Komt me gewoon bekend voor, dit soort gedrag. ‘Sommige mensen gaan uit van vriendschap, anderen van gebruik. De kunst is om te zien waar je mee te maken hebt,’ aldus de vrouw van 1 van mijn behandelaars nadat ik te grazen was genomen door iemand die me louter gebruikte onder het mom van vriendschap.

‘Pas maar op met haar, mijn ervaring is dat je vaak een trap na krijgt van zulke types.’ waarschuw ik mijn vriendin, ‘Je hebt haar toch hopelijk niet al teveel persoonlijke dingen verteld?’ Diepe zucht. Dat heeft ze dus wel gedaan. In de tijd dat de vrouw nog haar beste beentje voorzette. O jee.

Comateuze medemensen, die je prima weten te vinden als ze je nodig hebben zijn er in overvloed. Ze laten je vallen als een baksteen zodra er niets meer te halen valt. Pijnlijk.

Echte vrienden zijn zeldzaam. Vanavond zit er eentje tegenover me. We proosten en lachen om al die rare fratsen van de slaapwandelaars. We kijken in elkaars wakkere gezicht, de open blik, de liefdevolle glimlach. ‘Laten we vaker samen eten, ‘ roepen we om beurten. En dat gaan we doen.