Vanmorgen ben ik heel vroeg wakker. In feite slaap ik vederlicht. Een vlinderslaapje. Maar in plaats van de normale beroerde start, zit ik vandaag in no time in het zadel. Nou ja, op het zadel dan. Ik fiets met Varkentje naar de doktersassistenten om me te laten mishandelen met een injectiespuit. Heks is op tijd voor de verandering. Alles gaat van een leien dakje vandaag!

Het is heerlijk vriezend weer, Er ligt een laagje ijs op de Singel. De Sterrewacht slaapt in een plas zonlicht, die gaat pas vannacht weer aan de slag…….. Net als Heks. We zijn zielverwanten, dit gebouw en ik! We houden allebei van een reisje in het oneindige universum met onze voeten tegelijkertijd in moedertje aarde.

De voeten van deze Oude Sterrewacht staan in één van de mooiste stukjes van onze Grote Moeder, de Leidse Hortus Botanicus. Ik kan een bezoek zeer aanbevelen. Helaas worden daar geen hondjes toegelaten, dus ik kom er niet meer zo vaak. Wel fiets ik er dagelijks langs, zo op afstand genietend van de schoonheid van deze prachtige tuin!

Terwijl ik in het bevroren gras sta te fotograferen trekt de koude op in mijn rechtervoet. Mijn oude UGG is helemaal kapot. De zool is in de loop der jaren een halve zool geworden. Dat is balen. Het is te koud voor mijn rubberlaarzen. Op weg naar huis besluit ik eventjes bij een schoenwinkel binnen te wippen op instigatie van mijn kleding-engel. En laat ik daar nu net een paar geweldige vervangers vinden met een foute panterprint en gouden glitters. Ze zijn nog steeds wel vrij lelijk, maar niet zo afgrijselijk als de gemiddelde UGG’s.

En ze zitten heerlijk! Joepie! Wat heb ik toch een goed humeur vandaag. Mijn gemoed is zo licht als een veertje. Liefde uitstralen is mijn nieuwe motto. Naar de hele wereld. Maar ik ontvang ook een enorme hoeveelheid liefde de afgelopen dagen, want ik heb de Aartsengelen weer te logeren. En hoewel ik aanvankelijk niet veel merkte van hun positieve aanwezigheid, toch dringt hun licht langzaam door tot in de kern van mijn wezen.

Terwijl ik dit schrijf tettert de televisie op de achtergrond mijn favoriete soap de ruimte in. Yek, wat zijn die mensen toch allemaal vreselijk bezig. Manipulatie en angst, blinde jaloezie, misbruik maken van vertrouwen. Elkaar vliegen afvangen, de wind uit de zeilen nemen en ga zo maar door.

Vaak staat dit programma als een soort achtergrondmuziek aan, als ik zit te schrijven. Zal ik er maar eens een tijdje niet naar kijken? Ik kan opeens niet meer tegen die walgelijke praktijken van het gemiddelde soap-karakter. En ook die geplastificeerde koppen komen mijn strot uit…..De laatste tijd zat ik een beetje in zak en as, door de gemene opmerkingen van iemand die me lief is. Net als de akelige antropoloog is het iemand die niet lijkt te lijden aan zelfreflectie. Een andere overeenkomst met dit verwende manneke is, dat deze persoon gewend is haar zin te krijgen…. Wat betreft compassie: Zij beweert veel van mij te houden, terwijl ze me tegelijkertijd in het gezicht spuugt. Goh, ook alweer zo’n treffende overeenkomst! Uit liefde kastijden is niet van deze tijd, lijkt mij. Maar het gebeurt volop. In suffe soaps, het duffe draderige dagelijkse bestaan. Het komt in de beste families voor……

Maar nu het fijne nieuws. Het besef, dat het niet meer vraagt dan oefening in liefde uitstralen naar alles en iedereen, in je hart wonen dus, om je een stuk beter te voelen, heeft me enorm opgefleurd. Het zorgt dat ik niet langer afhankelijk ben van de liefde van anderen. Of wat daar soms voor moet doorgaan. Heks vindt voor de zoveelste keer het wiel uit…..

Zodra ik dan weer in mijn hart verkeer, doet het niet meer zo zeer. Ik vermaak me alweer! En wie schetst mijn verbazing? Ik voel compassie met mijn moeilijke medemensen, die lastige partners…. Zelfs met de antropoloog. (Kijk eens hoe hij me heeft geïnspireerd!) Die zit zichzelf ook maar in de weg bij tijd en wijle.

Komend weekend gaat mijn liefje me een dag in het zonnetje zetten. Volgens hem heb ik het verdiend! Super leuk. Ik kijk er naar uit!