Oh, wat is het lang geleden, dat ik nog eens iets op dit medium geschreven heb. Echt vele, vele, vele maanden. Ik kreeg het niet meer voor elkaar. Ik had er geen zin meer in. Ik was flauw van mijn eigen schrijfsels. Ik kon niet meer tegen het verwoorden van al die woede.

En dit blogje staat ook alweer een half jaar in de grondverf. Heb ik er lak aan? Of lak ik het eindelijk maar eens af?

Dat een aantal mensen me middels dit blog in de gaten houdt stoort me. Ze lezen mijn gedachtenspinsels niet voor hun plezier, maar om dit heksje te controleren bijvoorbeeld. Wat ik doe, denk en uitvreet. Te confronteren ook. Ik ben afgerekend op wat ik voel en vind. Mijn miezemuizige meningen mogen er blijkbaar niet zijn.

Dit soort lieden meent zich ook te herkennen in mijn fictieve types. Ze denken dat alles altijd over hen persoonlijk gaat. Dat geldt waarschijnlijk ook weer voor dit tekstje…….

Zucht.

Zo gaat de lol er wel een beetje af natuurlijk.

Maar: Heb er vette maling aan! Gewoon weer lekker schrijven gaan. Loop naar de maan met je garnalenbanaan. Of je stoffige flamoes onder je brave braakblouse.

Intussen is het heel belangrijk voor me om te leven met de naakte waarheid. De rauwe werkelijkheid. Niet meer overal een mooi verhaal van maken, zoals voorheen. Niet mensen bij voorbaat vergeven en me opnieuw in het gezicht laten spugen. Of me in elkaar laten meppen door een psychopathische gek met een dramatisch gebrek aan spiegelcellen…… Heks laat zich niet langer kwellen.

Het is zoals het is. Soms doet menselijke interactie extreem veel pijn.

Na een paar weken Plumvillage voel ik me gevoed. Gekoesterd. Ik heb het zo fijn gehad in dat heerlijke oord. Ik zat in zo’n geweldige retraite-familie. Het reisje was de genadeloze aanslag op mijn energie helemaal waard. Ik lig met plezier lekker omver. Maandenlang. De regenboogfamilie: Wat een gebakje!

Ja, Heks wordt In mijn geliefde klooster, in de traditie van mijn dierbare leermeester Thich Nhat Hanh, abusievelijk ingedeeld bij de LH LHBTIQA+-familie.

Ik krijg een warm onthaal. Een aantal leden ken ik van voorgaande retraites. Maar ik zie ook vele nieuwe gezichten. Ik ben blij met deze vergissing. Nou ja, vergissing? Als jongedame ben ik ooit heel verliefd geweest op een vrouw. Het was wederzijds. En ik heb in mijn wilde jaren ontelbare vrouwen gekust. Vrouwen zoenen gewoon veel beter dan mannen. Met hun ongelofelijk zachte lippen. Lekkerder.

Mijn moeder heeft lang gedacht, dat ik nog wel eens uit de kast zou komen. De enige reden, dat ze hoopte van niet, was omdat mensen met een andere geaardheid dan heteroseksueel het vaak behoorlijk voor hun kiezen krijgen in het leven. Daar wist ze alles van. Als jonge vrouw ging ze werken in de verpleging. Het toenmalige Diaconessenhuis was een toevluchtsoord voor de naoorlogse LHBTIQAplussers…….

Tijdens de retraite realiseer ik me weer hoe fijn het was, dat zij deze medemensen nooit veroordeelde. In het bedrijf, waarvan zij directeur was, liepen heel wat  LHBTIQA+ mensen rond. Als medewerker. Ze werd er wel op aangesproken door de klanten: ‘Weet u wel dat die man die u heeft aangenomen voor de buitendienst een homo is?’ ‘Ja, en? Kan hij daarom geen planten verkopen?’ sneerde ze dan terug.

Bij haar moest je niet aankomen met gewauwel over dat het een gruwel gods is. Toen een aankomend dominee, dat ooit tegen een verbouwereerde Heks beweerde, we kregen er slaande ruzie over, heeft ze zodra ze dit vernam, de man enorm de oren gewassen.

‘Hoe wil jij jongelui later helpen, als ze met dit soort problematiek bij je komen? Met dit soort onzinnige kletspraat? Homoseksualiteit is niet iets, waar je voor kiest. Het is je geaardheid. Je moet je schamen, dat je dit soort onzin uitkraamt. En je moet nog heel veel leren!’

De dominee kreeg later een lesbische dochter. Ze is intussen getrouwd met een vrouw. De Almachtige God straft misschien niet meteen. Maar je kunt er op wachten.

Thay heeft de  LHBTIQA+gemeenschap omarmt. Bij hem is iedereen welkom. ‘Ik weet niet of ik een man of een vrouw ben,’ legde iemand ooit zijn/haar dilemma aan hem voor. ‘Ik vraag me dat ook vaak af over mezelf,’ antwoordde Thay, ‘Soms voel ik me een moeder…..’

Deze uitspraken van Thay worden gekoesterd in LHBTIQA+land. Eindelijk eens geen gezemel en afwijzing. Een verademing in een wereld waar de meeste mensen niet verder kijken dan hun supersaaie heteroneus lang is.

Saaiheid, dat is pas een gruwel gods! Een doodzonde! Onze Grote Goddelijke Moeder heeft daar weinig mee op.

Een goede vriend/in van Heks is non binair. Ze heeft haar paspoort laten aanpassen, zodat er niet meer man of vrouw in staat. Het hele gemeentehuis liep uit, toen ze het document kwam ophalen. Benieuwd wie er aan de balie zou staan? De vrouw met de baard?

De eerste vraag, die de facilitaters van onze mooie regenboogfamilie aan ons stellen bij het kennismakingsrondje is: Hoe je wilt worden aangesproken? Als zij, hij, them, they……. Een Française in de groep vertelt hoe de franse taal daar een prachtig woord voor heeft: ‘Yelle’ Een samensmelting van il en elle………