Gisterenmorgen rijd ik met Varkentje richting Leidse Hout. In het Gele Gevaar. Het is zuur weer. Regenbuien kletteren losjes over een natte stad. In mijn hoofd strooien herinneringen andersoortige buien in de rondte. Voor mijn geestesoog verschijnt een jeugdvriendin. Een paar jaar gelden tijdens een reünie zag ik haar terug. We bleken een geheel andere herinnering te hebben aan onze vriendschap!

Want dat laatste was het ongetwijfeld. Jarenlang waren we in elkaars leven aanwezig. Maar waar Heks zich niet gezien voelde en dientengevolge last had gehad van het ‘egocentrische’ gedrag van haar maatje, was deze juist heel enthousiast over de vriendschappelijke kwaliteiten van Heks. De ervaring van jarenlang delen van lief en leed lag mijlenver uit elkaar….

Intussen tuf ik nog steeds door de prutstad. Bij het station wacht ik voor een stoplicht. Voor me staat een takelwagen. Een man in een enorme dikke gezinsbak steekt brutaal de neus van zijn bakbeest in het gaatje tussen mijn bolide en de vrachtwagen. Vooruit maar weer. Ik laat hem ertussen. Terwijl ik optrek zie ik voor mijn ogen een spervuur aan brandende deeltjes ontstaan. Een schrapend, knetterend geluid vult de lucht. Een vonkenregen daalt neer op de zonet ingevoegde auto……

De takel van de voorste wagen schraapt grondig langs het plafond van het viaduct onder de spoorrails. Alsof de vrachtwagen plotseling aspiraties krijgt om tram te worden. Of trein….. Ook zo’n takelwagen is wel eens toe aan iets anders!

Wat een geluk, dat die man invoegde. Anders had Heks die lading vonken over zich heen gekregen! De auto voor me scheurt gehaast om de vrachtwagen heen, terwijl de chauffeur daarvan op het dak klimt om zijn ontaarde takel tot de orde te roepen….

Een stukje verderop zie ik de gedupeerde parkeren. Gefrustreerd inspecteert hij de schade. De vrachtwagen rijdt snel langs hem heen en maakt dat hij weg komt.

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar vandaag was het nu eens niet het mijne.

De wereld IS. En wij ervaren em allemaal anders. Sommigen zijn slechts op zichzelf gericht. Een belangrijke fase in onze ontwikkeling. Dit bewust worden van jezelf. Kijk naar baby’s. Urenlang kunnen ze zich bezighouden met het bestuderen van hun handjes en voetjes. Superschattig.

Bij volwassenen wordt dit gedrag al snel minder aandoenlijk….

Anderen zijn alleen maar met de ander bezig. Alsof ze er zelf niet toe doen. Of als effectieve methode om zich zo min mogelijk bewust te zijn van hun eigen armetierige gedoetje. De balans is doorgeslagen naar de andere kant. In het slechtste geval levert het een enorme bemoeial op, die niks bakt van zijn of haar eigen leven.

Zondag arriveer ik op het nippertje in de kerk. De liedbundels zijn op. Als ik in een kerkbank schuif, zie ik dat het echtpaar naast me goed voorzien is: Ze houden allebei een bundel vast. Maar ze kijken er niet in. Zingen niet mee. Ik ben benieuwd of ze mij er eentje zullen aanbieden. Heks doet een experiment. Ik wacht af. Er komt geen bundel mijn kant op. Ook mag ik niet meekijken. Wel wensen ze me vrede. Er zit geen kwaad achter……

Na de dienst ga ik met Jip en Janneke naar de kroeg. Dat is lang geleden. We drinken wijn en eten Vlaamse frieten. We praten eens goed bij. Vervolgens lachen we tot we pijn in onze kaken krijgen. Om onszelf en al die onbeholpen medemensen. Om de zotheid van dit aards bestaan….. Heerlijk!