Vintage, de Don, pakken en overpeinzen. Inpakken van pakken, gepakt worden en weer opstaan. Wijze woorden die teloor gaan. Of toch niet? Het verband tussen leuk gekleed gaan en uitwendig gedragen hersentjes, die op hol slaan……

‘Ja Heks, jij kleedt je misschien zo leuk om het leven te vieren, maar dat wordt niet door iedereen zo ervaren….. Ik zag je vorige week fietsen met je hondje en je kar. In je knalroze jurk met bijpassend hoedje. Een feest om naar te kijken. Toch zien heel veel mannen dat heel anders. Die denken dat je het speciaal voor hen hebt aangetrokken!’

Ik kijk mijn homeopaat glazig aan. Zegt ze nu dat het aan mij ligt? ‘Het maakt echt niks uit wat ik aan doe, hoor. Ik ben wel eens gepakt door iemand, toen ik in mijn afgekloven kloffie liep…..’

Nee, het ligt niet aan mij. Wat ze me duidelijk probeert te maken is dat er zich dingen in de kleine uitwendig gedragen hersenen van mannen gaan afspelen, zodra je wat leuks aantrekt. En dat het zo vreemd is dat ik dat gedrag haat en me toch zo graag mooi kleed.

Er gaan zich ook al allerlei dingen afspelen in die garnalen hersentjes van de gemiddelde man als je er uit ziet als een ouwe stinkende gymschoen is mijn ervaring. Sommige mannen hebben werkelijk niets nodig.

Ik heb hier veel over geleerd toen ik ooit per abuis een loopse teef te logeren had en mijn niet gecastreerde hondje Ysbrandt langzaam gek zag worden van haar heerlijke gruizige dampen. Het arme beest kon er niets aan doen.

Hijgend verbleef hij gedurende de kerstdagen in zijn bench. Chemisch gecastreerd en onder de tranquilizers zat hij met rode oogjes stoned van de pillen te kwijlen naar zijn liefje. Uitdagend ging ze dan voor zijn neus staan met haar dikke frut. Staart opzij….. Ja, ze vond hem echt leuk.

En teven zijn de baas in hondenland. Dus als ze niet wil gaat het niet gebeuren. Woest grommend en blaffend bijt ze dan van zich af.

Het is wonderbaarlijk hoe deze efficiënte reactie op ongewenste intimiteiten bij de mens ver te zoeken is. Bij de kroon van de schepping is de koningin van haar natuurlijke troon gestoten: Menselijke teven zijn bang om de man in kwestie te kwetsen.

Ik spreek uit ervaring. Eindeloos heb ik onder de kin van geschonden mannelijke ego’s gekieteld. Zelfs al vond ik iemand absoluut een lul. Toch bleef ik beleefd en correct.

Dat kan ik andersom niet beamen. Te vaak is het me gebeurd dat een gezellig gesprek of een onschuldige flirt desastreuse gevolgen had. Voor mij wel te verstaan. Heks heeft helaas helemaal niet geleerd om van zich af te bijten. Bij ons thuis keken ze gewoon de andere kant op als er iemand naar je zat te grabbelen en graaien. Iedereen keek de andere kant op. Dus officieel is er dan nooit iets gebeurd.

Lekker makkelijk.

Mijn homeopaat zegt altijd wel weer iets, dat me enorm bijblijft. Vorige keer was dat de opmerking: ‘Misbruikte mensen kenmerken zich allemaal door enorme trots.’ Heks herkent het. ‘Al sla je me dood, ik geef geen kik. Ik gun je mijn pijn en tranen niet,’ dacht ik bijvoorbeeld als veertienjarige, toen mijn vader me te lijf ging met de stofzuigerstang. En er weer flink de andere kant op werd gekeken door de omstanders…….

‘Normaal gesproken zie je magisch denken bij kinderen tot ongeveer hun vijfde levensjaar. Misbruikte kinderen echter blijven dit veel langer doen. Het helpt hen overleven…..’ zegt ze afgelopen week tegen me, ‘En jij Heks, jouw magie is echt enorm sterk,’ voegt ze er aan toe.

Ik zie het net iets anders. Voor mij is magie een realiteit, waar kinderen nog bij kunnen. Met hun ThetagolvenVoordat ze last krijgen van andere hersengolven,  Alfa golven. Zo rond hun zevende levensjaar.

Ja, mijn magie.

Ik vind een pak voor de Don. Een wollen pak van Hugo Boss. Voor 15 euro. Gloednieuw. Alsmede een schitterend geruit colbert van een meer obscuur merk. Ook voor 15 euro. ‘Wat is je maat,’ vraag ik hem door de telefoon. Het is precies zijn maat……

Exact op dat moment zit mijn goede vriend op een colbertje uit Litouwen te wachten. Gekocht via Catawiki. Maar hij wordt genaaid. Het pak wordt niet bezorgd. Hij weet gelukkig bijtijds de betaling te torpederen.

‘Ik vind het magisch, Heks. Hoe is het mogelijk? Je maakt me echt ontzettend blij hiermee. Waar heb je het in godsnaam gevonden?’

De Don is net als Heks een kledinggek. Met een beperkt budget. Hij kan zich toch zo prachtig opdirken. Geweldig. Natuurlijk denkt elke vrouw dat hij het speciaal voor haar doet. Maar dat komt omdat hij expres die indruk wekt.

Hij doet sowieso graag iets voor een ander. ‘Als ik het kan, zal ik het niet laten,’ zet hij met enige regelmaat, ‘Maar eigenlijk doe ik het allemaal voor mezelf. Ik krijg er een fijn gevoel van….’

Nooit gruizige opmerkingen of gezeik met die vent. Egocentrisch tot op het bot met zijn altruïstische acties. En altijd in de race met Heks wie er het mooist is opgedoft. Mijn geliefde Don. Over een paar weken komt hij logeren……

 

Een goed begin is het halve werk. Zet dat maar op mijn zerk. Gelukkig overleef ik de heenreis naar Biezenmortel! Aftrap van een heerlijke Boeddhistische retraite in de traditie van Thich Nhat Hanh.

Donderdagmiddag rijd ik naar Brabant. Heks gaat in retraite! Ik ben van plan op tijd te vertrekken. Daarom neem ik een ruime marge, zodat ik alles rustig kan doen. Hond wegbrengen, alles klaarzetten voor katten, spullen bij elkaar rapen en inpakken…… Iets later dan gepland ben ik dan eindelijk op weg: Als het goed is kom ik ruim een uur te vroeg aan.

Mijn auto zit vol warme kleren, dekbedden en voedsel. Op het laatste moment knikker ik nog een pak brood, rijstwafels en ontbijtgraan in mijn tas. En een bak aardbeien en blauwe bessen. Er is dan wel een dieetkok aanwezig en ik heb uitgebreid ingevuld wat ik allemaal niet mag consumeren, maar ik vertrouw het zaakje niet. Door schade en schande wijs geworden zeg maar.

Het is druk op de weg. Het zonnetje piept tevoorschijn. Het verkeer valt volledig stil. Stapvoets gaat het richting Utrecht. We sjokken en masse om dit hopeloze knooppunt heen op weg naar het volgende struikelblok: Den Bosch…..

Mensen doen weer de raarste dingen tijdens dit oponthoud. Een man zwalkt van de ene rijbaan naar de andere. Geen richting aangeven. Niet kijken. Hij schiet als een ongeleid projectiel vanaf de rechterbaan voorlangs, talmt eventjes pal voor mijn snufferd en lanceert zijn bolide vervolgens naar de baan links van me. Heks heeft nauwelijks de tijd om vol op de rem te gaan staan: De man heeft niets door. Achter me schrikken ze zich ook dood.

images-2

Hij heeft zich toch vergist realiseert hij zich al snel, want mijn baan gaat sneller. Geïrriteerd kijkt hij op van zijn bezigheid, terwijl ik hem voorbij tuf: Hij zit fanatiek te smsen, terwijl hij tegelijkertijd gewoon aan het rijden is! In een hectische file! Geen wonder, dat hij bijna op mijn auto zat!

Als ik langszij kom wijs ik op mijn voorhoofd. Draai een rondje naast mijn oor: ‘Kierewiet!’.  De kerel komt achter me aan en doet zijn raampje open. Nijdig kijkt hij me aan: Wat of ik heb?

‘Meneer, U rijdt me zojuist bijna aan en heeft het niet eens in de gaten. Het is dat ik vol op mijn rem ben gaan staan, tot ontzetting van het achteropkomende verkeer. En mezelf: Ik heb al een whiplash door net zo’n ‘oplettende weggebruiker’, maar niet heus, als u. En dan zie ik dat u gewoon zit te smsen tijdens het rijden in een file! Dat moet u toch niet doen!’

‘U heeft me zojuist bijna de doodschrik bezorgd, houdt op met smsen in de auto! Zo vallen er nog doden en dat is echt niet denkbeeldig.’ ‘Sukkel,’ denk ik erachteraan, ‘Ongelofelijk asociaals stuk vreten.’ Een vriendin van me is een paar jaar geleden platgewalst door achteropkomend verkeer. Ze heeft het niet overleefd. De man kijkt perplex. Hij een gevaar op de weg? Hij heeft echt geen idee waar ik het over heb, de stumperd.

Nou ja, dat begint weer lekker. Enigszins oververhit en met anderhalf uur vertraging kom ik aan in Biezenmortel. Ik ben net te laat voor het eerste programmaonderdeel: Gezamenlijke zitmeditatie. Ik koekeloer om de hoek van de deur van de meditatiehal en besluit op de gang te wachten. In stilte. Ademend. I have arrived, I am home……

Een kwartiertje later schuif ik de zaal in. Ik ben niet de enige, die vast heeft gezeten in het verkeer. Uren later daagt er nog iemand op uit Haarlem. Zij heeft het veel erger te verduren gehad, omdat ze een uurtje later dan Heks was vertrokken……..

Op het podium zit mijn vriendin de non. Haar gezicht splijt in een stralende lach als ze me ziet. Ook Kras is al gearriveerd. Ze is met de trein gekomen, op de scootmobiel, een hele onderneming. Vanmorgen heb ik haar bagage opgehaald. ‘Anders moet je zo sjouwen , geef je spullen maar aan mij mee.’

Een faliekante communicatiestoornis. Als ik haar bagage in de auto wil zetten blijkt het slechts om een zak beddengoed en handdoeken te gaan. ‘Joh, ik neem gewoon niet veel mee. Haha, echt, je hoeft verder niets in je auto te stoppen, alles gaat gewoon mee op de scootmobiel. Ja, mijn fototoestel ook. Misschien wil ik onderweg wel wat plaatjes schieten….’

Daar sta je dan met je goede bedoelingen. Het zal een terugkerend onderwerp worden dit weekend. Wat doe je voor de ander en waarom? En is het nodig? ‘Thich Nhat Hanh heeft het in één van zijn boeken over het aanbieden van Doerian in dit kader,’ weet Kras te melden. Alhoewel ze pas een week met Boeddhisme bezig is heeft ze zich het onderwerp al aardig eigen gemaakt……

‘Lekker, Doerian, mmmmmm…’ Heks houdt heel veel van dit stinkende rottige goedje. Een ware delicatesse! Thay vindt het niet lekker, hij houdt er zelfs helemaal niet van. Soms komen er mensen naar hem toe om zo’n bijzondere vrucht met hem te delen. Goedbedoeld natuurlijk. ‘Maar ze hebben niet goed naar me gekeken, naar wat ik nodig heb,’ aldus onze leraar.

‘Ik krijg heel veel Doerian aangeboden, Heks, ook hier,’ Kras noemt voorbeelden op van allerlei dingen die mensen met de beste bedoelingen ongevraagd voor haar lopen te doen. Of haar zomaar uit handen proberen te nemen.

Grappig. Dat heb ik nu nooit. Of zelden. Of in elk geval beduidend minder. Ik krijg slechts met enige regelmaat allerlei aanbevelingen van vage edoch peperdure wetenschappelijke niet bewezen behandelingen tegen stress, die ik nodig moet gaan volgen. Zodat ik mijn klachten niet in stand houd. Huh? Tja. Kots en braak zullen we maar zeggen.

Nog voor we ons op onze kamer hebben geïnstalleerd krijgt Kras een éénpersoonskamer aangeboden. Zomaar. Omdat ze er zo gehandicapt uitziet.

‘Ik wil het niet hebben,’ roep ik direct. Ik moet er niet aan deken om met een wildvreemde op de kamer te liggen. Met al mijn hulpmiddelen, de medicinale cannabis, het hopeloze slapen, de pijn in mijn donder en noem maar op. Kras en Heks zijn wat dat betreft aan elkaar gewaagd. Bovendien ben ik sowieso graag samen met mijn vriendin. ‘Lekker egoïstisch, Heks,’ plaagt mijn maatje, ‘Je denkt ook alleen maar aan jezelf…’

Niemand die mij overigens een éénpersoonskamer aanbiedt. ‘Jij roept iets heel anders op bij je medemensen, Heks. Met al je hoedjes en je wilde outfits. Als ze jou zien dan denken ze waarschijnlijk: Dat wijf krijgen we wel!’ Kras zit hartelijk te lachen, ‘Ik heb ooit zo’n geliefde gehad. Ook gehandicapt overigens, maar ondanks dat ontlokte ze precies dezelfde reactie aan haar omgeving als jij!’

Na de eerste introductie worden we ingedeeld bij onze tijdelijke ‘familie’. Ik zit bij Zuster Orchidee, mijn favoriete geliefde nonvriendin, in de groep. Kras moet helaas ergens anders heen. Eigenlijk. Maar er wordt direct een mouw aan gepast als we gaan protesteren. ‘Kom maar gezellig bij ons, het wordt wel een hele grote familie, maar het is helemaal ok.’

Oh, wat is het fijn om hier te zijn. Ik kom allemaal oude bekenden tegen, sommigen heb ik al jaren niet meer gezien. Maar het overgrote deel der deelnemers zijn helemaal nieuw voor mij. Wat is de Nederlandse Sangha toch actief. Thay heeft behoorlijk wat volgelingen in ons kikkerlandje. Zijn boodschap van verdraagzaamheid, openheid en interzijn slaat aan bij ons handelsvolkje. Antigif tegen onze Calvinistische volksaard!

Samen met Kras haal ik mijn spullen uit de auto. ‘Ideaal zo’n scootmobiel,’ verzucht ik als  ze met haar kar afgeladen naast me snort. Mijn kussen, dekbed, extra deken, truien, vest, koeltasje, voedselvoorraad en toilettas kunnen allemaal in één keer mee. Ik hoef alleen maar mijn koffertje op wielen achter me aan te rollen.

‘Jeetje, Heks, nu pas begrijp ik waarom je speciaal naar me toe kwam vanmorgen om mijn bagage op te halen. Jij sjouwt gewoon je halve huisraad mee! Best lief eigenlijk dat je aan me hebt gedacht.’

 

Uiteindelijk blijken veel van de meegebrachte spulletjes goed van pas te komen. Heks heeft niet geheel voor de kat zijn viool lopen zeulen…….

Plum Village

Stichting Leven in Aandacht

Unknown-126