Het is guur en koud in het park, als ik met mijn hondje op stap ben. Niet echt weer om eindeloos te gaan klessebessen. Snel maken we een flinke ronde. Net als ik het park wil verlaten krijg ik een oude bekende in het vizier. Al jaren loopt Hunkie met twee piepkleine hondjes in zijn voetspoor zijn rondje door dit stukje groen aan de Singel. Vroeger samen met zijn vrouw. Die is echter fysiek niet meer in staat om mee te gaan. Zij heeft op vrij jonge leeftijd al ernstige hartklachten ontwikkeld.

Hunkie’s leven is er niet gemakkelijker op geworden, maar hij heeft altijd wel een geweldig verhaal te vertellen. Enthousiast begroeten we elkaar. ‘Lang niet gezien, Hunkie, hoe gaat het?’ ‘Goed hoor, Heks, wat een kou, brr, niks voor mijn. Ik blijf liever binnen. Gaan mensen ook nog op wintersport, nou daar snap ik niks van.’ Hij kijkt me ondeugend aan.

‘Ik ben wel eens op wintersport geweest in Oostenrijk, lang geleden. Hartstikke duur. En ik vond er niks an. Wel leuk om te rijden in een arrenslee. Van je Tingelingeling. (Hij doet het voor) Langlaufen is ook niet verkeerd, maar ja. Moet je toch weer bewegen, he! Ook al is het langzaam laufen,’ Hij loopt vertraagd op de plaats, met denkbeeldige skistokken in de hand….

‘Die dikke donzen dekbedden vond ik wel wat Zo dik, niet te geloven! We waren met een stel, nou die hadden de duurste skipakken. Na een week hebben ze ze nooit meer aangehad. Speciaal voor die dekbedden hadden ter plekke ze nog een paar enorme hutkoffers aangeschaft.’ Hij staat te schudden van de lach. ‘Wat?’ roep ik verbaasd, ‘Hebben ze die dingen gewoon mee naar huis genomen?’

‘Ja, nog een heel gedoe, we waren met het vliegtuig!’ Hij kijkt me leep aan. ‘Eenmaal thuis krijgen ze opeens een brief: “Wollen Zie bieten die dekbedden zuruck sturen? Dan sturen we die van jullie op. Ze hadden namelijk een paar goedkope flutdingen in plaats van die dure krengen daar op het bed gelegen. Hahaha!’ Hunkie hikt van de lach. ‘Alsof dat niet opviel!’

‘Nou, daar hebben ze niet op gereageerd. Krijgen ze een flinke rekening. Ook niet op gereageerd. Nog eentje met boete voor te laat betalen. Dan een tijdje niks. Mooi zo, dachten ze. Komt er opeens een brief van de rechtbank. De rekening was opgelopen tot duizenden euro’s. Er stond zelfs een incassofiguur aan de deur, helemaal uit Oostenrijk, maar toen hebben ze gewoon niet open gedaan. Uiteindelijk zijn ze bij verstek tot een paar weken gevangenisstraf veroordeeld!’

Nou, daar kijk ik toch weer van op. Het moeten me de dekbedden wel geweest zijn. Kwaliteit Vrouw Holle. Wellicht, dat er in Oostenrijk niet genoeg sneeuw meer valt, sinds deze superexemplaren zijn ontvreemd.

‘Krijgt de dochter van dat stel verkering met een Duitser.’ (Het blijkt een Duitssprekende Oostenrijker te zijn, maak ik op uit de rest van het verhaal.) ‘Een rechercheur! Een hoge pief bij de Oostenrijkse politie! Gaan ze trouwen in Oostenrijk!’ ‘Oh jee!’ roept Heks, ‘Ze konden het land natuurlijk niet in, want dan draaiden ze zo de bak in!’ ‘Inderdaad!’ straalt mijn hondenvriend, hij komt op stoom met zijn verhaal, ‘Zijn dochter wist helemaal niks van die geschiedenis. Uiteindelijk hebben ze het maar opgebiecht. Wordt die recherzeur toch kwaad! Hij wil gelijk niks meer met z’n schoonouders te maken hebben!’

‘Al jaren hebben ze hun kind niet meer gezien. Intussen zijn ze grootouders. Nog nooit hebben ze hun kleinkinderen in hun armen gehouden!’ Aan zijn gezicht zie ik, dat het hem raakt, ondanks alle valse hilariteit. ‘Voor een paar stomme dekbedden.’ We schudden ons hoofd. Het klinkt absurd. ‘Ze hebben die dingen nog steeds. Het is echt een geweldige kwaliteit, niet kapot te krijgen.’ ‘Nou, dat mag ook wel voor die prijs!’ Ik grijns hem toe.

Het is een heerlijk absurd verhaal. Maar er zit een kern van waarheid in. Inhaligheid leidt zelden tot iets goed, sterker nog, je kunt er heel veel door kwijtraken. Deze mensen verloren hun dochter aan een paar dekbeden. Gelukkig van hele goede kwalteit. Dat dan weer wel. En dat hebben ze ook nodig om hen toch een beetje warm te houden……….