Woensdag 23 maart 2016 is het weer zover: De Christelijke Oratorium Vereniging Ex Animo zingt weer vol animo de Matthäus Passion van Johann Sebastian Bach onder bezielende leiding van Wim de Ru. We zijn volop aan het repeteren: Het wordt weer fantastisch!
De eerste rang is helaas al uitverkocht. Er zijn echter nog wel kaarten verkrijgbaar via de website voor de tweede en derde rang. Ook niet verkeerd hoor.
Dus komt dat zien en vooral horen!
Vandaag gaan we met mijn koor de gehele dag oefenen op de Matthäus Passion. Om kwart voor tien ren ik de deur uit met Varkentje aan de riem. Die gaat een dagje bij ome Frogs bivakkeren. Ik loop naar de Lange Mare, want daar staat mijn auto. Niet. Oh.
Ik snel helemaal naar de andere kant van de steeg: Er staat me bij daar te zijn uitgestapt onlangs. Maar als ik ter plekke kom: Geen kanariepiet. Opeens meen ik me te herinneren dat mijn kuikentje voor de Schouwburg staat. Ik ben intussen al zeker tien minuten bezig…..
Uiteindelijk vind ik mijn autootje terug. Ik rijd de stad door. Het is nationale slakkendag. Alle slijmvormige rijbekwamen uit de regio glijden traag via hun slikkige slakkenspoor voor me uit. Ze zorgen ervoor dat ik bij elk stoplicht moet wachten!
Ome Frogs neemt het hondje van me over. Ik ben intussen echt te laat. De slakkengang zit er goed in! Op mijn gemak glijd ik langs bedauwde grasvelden vol krokussen. De zon doet duizenden druppeltjes glinsteren. Het is waterkoud.
Eenmaal in de kerk ben ik toch nog op tijd voor het inzingen. Gelukkig maar. Ik heb slecht geslapen vannacht en mijn stem is nog helemaal niet wakker. Schor kraak ik mee met de glijtonen. Stiekem riedel ik een paar boventonen. We zijn begonnen!
In de pauze spreid ik mijn tafelkleedje voor me uit op tafel. Ik lunch met geroosterd brood, zalm en bietenspread met wasabi. Een gekookt eitje maakt mijn feestmaal af. De andere alten moeten lachen. Ze is weer lekker bezig, die Heks.
We houden een uur eerder op. Onze dirigent is tevreden. ‘Oh jee,’ moppert mijn maatje, ‘Mijn zoon komt me halen, maar hij komt pas over een uur.’
We bellen hem op met mijn telefoon. De goede man is onbereikbaar. Helaas heeft ze haar huissleutel niet bij zich, het heeft dus geen zin om een stukje om te rijden om haar af te zetten. ‘Je mag wel met mij mee,’ grapt Heks. Dat lijkt haar wel wat, kan ze eindelijk al mijn katten zien! En Ysbrandt, de grote charmeur. Maar het is niet praktisch….
Als ik terug ben in de binnenstad haal ik snel een paar boodschappen. Op de hoek van de straat bots ik bijna tegen een knappe kerel op. Hij duikt plotseling op uit de bloemenwinkel. Stralend kijkt hij me aan. ‘Hallo!’ begint hij enthousiast’ ‘Hoe gaat het met je?’ Ik bekijk hem eens goed. Prettig open gezicht, heeft wel iets bekends, maar ik kan hem niet thuisbrengen. ‘Ken ik je ergens van?’
‘Ja, we hebben onlangs koffie gedronken in de stad,’ antwoordt hij in vlekkeloos Duits. Mijn hersens kraken. Er gaat geen belletje rinkelen. Hij bluft vast maar wat. ‘Wat zie je er prachtig uit! Ga je mee ergens iets drinken?’ vervolgt de charmeur. Ik pieker er niet over.
‘Een ander keertje dan?’ Hij laat zich niet uit het veld slaan. ‘Kom geef me je nummer.’ Geen denken aan. ‘Dan geeft ik je mijn nummer! Ich bin in dich verliebt!‘ Toe maar. Dat is snel! Op het eerste gezicht!
Ik heb geen telefoon bij me om zijn gegevens in op te slaan…. Ik sta intussen te bedenken hoe ik me hier uit wurm.
Ik bevind me op een steenworp afstand van mijn huis en ik wil onder geen beding dat deze vasthoudende vleesgeworden verleiding weet waar ik woon!
Ik loods hem de winkel in. Daar schrijft hij zijn nummer op een papiertje dat hij van de toonbank grist. De dames achter de balie kijken verbaasd. Ik geef hen een knipoog. ‘Hij wil per se zijn telefoonnummer geven….’ fluister ik. Even later duwt hij een briefje in mijn hand. Ik loop achter hem aan de winkel uit, maar treuzel lang genoeg om hem uit het oog te verliezen.
Eenmaal buiten maak ik me snel uit de voeten. Ongezien verdwijn ik om de hoek en vliegensvlug schiet ik het portiek van mijn huis in. PPPfffff. Ik ben nog niet toe aan mannengedoe.
Het is natuurlijk wel leuk dat ik weer aanbidders heb. En een beetje uitgaan zou me vast goeddoen. Maar alles op zijn tijd. Ik denk aan de wijze woorden van de paragnost Peter van der Hurk: Zorg dat je eerst weer helemaal stevig op je benen staat. Als je jezelf laat zien in je kracht kan degene die bij je past je ook vinden. Niet meer settelen voor minder!
Als ik later nog eens naar het inderhaast neergeschreven telefoonnummer kijk zie ik dat het op een flyer is geschreven. ‘De Godin in Jezelf’ staat er op. En ook: ‘The Goddess Within’, ‘Lady of the Dragonfly’. En tot slot: Dance the Goddess within……
Zaterdagmorgen sta ik brak en wiebelig naast mijn bed. Het is pas kwart over zeven en ik heb niet al te best geslapen de laatste twee nachten. Mijn hersenpan draait overuren in een poging dingen op te lossen, die onoplosbaar zijn. Hoe meer ik probeer de emotionele kluwen, waarin ik de laatste tijd verzeild ben geraakt, te ontwarren, hoe meer ik erin verstrikt raak. Het is onbegonnen werk….
Ik wek mezelf tot leven met een straf bakkie koffie. Sloom beweeg ik me door het huis. Ik moet mezelf bij elkaar rapen. Over een uur staat mijn heksenvriendin op de stoep. Traag is het woord vandaag. Uiteindelijk sta ik dan onder de douche. De bel gaat. Jeetje. Het is al bijna half negen. Ik hoor eigenlijk al helemaal aangekleed, bepakt en bezakt klaar te staan! Ik gris wat kleding uit de kast en kleed mezelf in een rap tempo aan. Een kwartier later ben ik dan toch nog zo ver.
Gelukkig hebben we een zeer ruime marge genomen qua tijd. We arriveren dan ook ruim op tijd in Den Haag op het heksenfestival. Uit heel Nederland zijn medeheksjes gekomen in gezelschap van hun kristallen schedels. Ook Heks heeft haar stenen vrienden meegebracht.
In de ruimte staan al de nodige schedels opgesteld. Sherry Whitfield, de hoedster van de oude schedel Synergy, wappert door de ruimte met een waaier. ‘Oh, it’s so hot!’ roept ze uit, terwijl ze de aangevoerde schedeltjes in het veld zet. Intussen is ze gefocust op de balans binnen dit veld. Ze praat met de schedeltjes en maakt af en toe een grap. Ik zet mijn exemplaren op de grond buiten de cirkel.
‘Meer schedels’, roept Sherry, ‘Wie heeft er nog een paar?’ Heks geeft een paar piepkleine schedelhangertjes. Ze krijgen ook een plekje. Uiteindelijk is Sherry, de kleine roodharige vos, tevreden. Ze zwaait met haar staart en neemt plaats op haar stoel.
Niet veel later zoekt iedereen zijn of haar plek op. Uit een grote speciale tas komt de oude schedel tevoorschijn. Sherry plaatst em op een speciaal gemaakte standaard, waar blauwig licht in is aangebracht. Dat schijnt door de schedel en geeft het geheel een blauwige gloed.
Synergy met zijn blauwe lamp
‘Waarom zet je Synergy op dat blauwe licht?’ vraagt één van de cursisten, ‘Ik vond het mooier zonder licht….’
De hoedster van de oeroude schedel begint te lachen.’The skull asked for it. I had this thing specially made for him. The light was supposed to be like a rainbow. That was my plan…’ Sherry zit geanimeerd te vertellen over hoe de schedel zelf bepaalde welke kleur het licht heeft dat door hem heen schijnt.
‘Deze standaard is vooral bedoeld om de schedel te stabiliseren. Zo kunnen mensen mijn kristallen vriend aanraken, zonder het gevaar te lopen hem perongeluk op de grond te stoten. Ik had dus een fantastisch regenbooglicht besteld. Onverwoestbaar volgens de maker. Na een kwartier begaven alle lampjes het, behalve de blauwe. Zo wil Synergy het nu eenmaal. Ik heb me erbij neergelegd!’
Zo ziet Synergie eruit zonder blauwe lamp
Om tien uur opent onze docente haar mond en begint te praten. Met een paar kleine pauzes en een lunch tussendoor vliegt de dag voorbij. Onze oren flapperen van alle rare verhalen. Als ikzelf niet zulke bizarre avonturen had beleefd in mijn mislukte leventje dan zou ik denken dat ze het allemaal uit haar duim zat te zuigen. Het is heerlijk, al die heksenverhalen. Heks geniet!
’s Avonds stuiter ik nog uren door mijn woonkamer om alles weer een plek te geven. En dan heb ik nog een tweede dag in het verschiet! Een heerlijk vooruitzicht……
Maandagmorgen rijd ik eindelijk weer eens richting Barendrecht. Mijn geteisterde stembanden staan een dagje Indiaas zingen gelukkig weer toe. Helaas heb ik bijzonder slecht geslapen. Ik besluit me niet te haasten. Een ongeluk zit in een klein hoekje, als je vermoeid bent. Zo kom ik dan te laat aan, de dames zitten al te zingen. Ik nestel me op de bank en brom mee. Een uur lang A zo laag mogelijk. Heerlijk wakker worden…..
Vandaag beginnen we met een nieuwe Raga. Eerst gaan we de ‘toonladder’ verkennen, waarin het stuk gecomponeerd is. Ook verdiepen we ons middels allerlei oefeningen in de typische bewegingen van de Bageshri. Voor de lunch hebben we zelfs de Alaap (het beginstuk, As Long As Possible), het deel zonder Pakawaj (de trommel), waarin we alleen onzinwoordjes zingen, al voor onze kiezen gekregen.
Het is ongemerkt gemakkelijker geworden voor dit toegewijde clubje dames om ons een nieuw stuk eigen te maken. Toen we jaren geleden begonnen met deze lessen duurde het eindeloos om grip te krijgen op een Raga.
Dan steekt de man van onze juf zijn vrolijke hoofd om de deur. Brede grijns. Heerlijke etensluchten golven achter hem aan de trap af naar het souterrain, waar wij ons bevinden. Ha, het eten is klaar! Het hoogtepunt van de dag! Deze lessen zijn niet alleen uniek qua muziek, ook de inwendige mens wordt versterkt. Met een fantastische Indiase maaltijd.
We zitten in no time schandalig te schransen. ‘MMmmmmm, jammie, zucht, Mmmm’, klinkt het om me heen. Daarna komen de tongen los. Kwetterdekwetter, smak, smak, smak.
De middag besteden we aan het instuderen van het eerste deel van de compositie. Hier hebben de woorden wel degelijk betekenis. Maar welke? Onze juf vertaalt. Het is iets uit de Mahabharata, dat enorme filosofische en religieuze epos. Een soort bijbel van het Verre Oosten. Maar dan leuker, met monsters en reuzen. Het gaat over Ravana, de heerser van Shri Lanka en zijn broer Vibishana en de god Rama. ‘Ach’, zegt onze lerares, ‘Wat maakt het uit, wat kan het schelen?
Voor haar is de letterlijke inhoud van de liederen niet belangrijk. Dat vond Heks maar vreemd in het begin. Nu, jaren later is het me duidelijk geworden, dat de teksten inderdaad niet veel om het lijf hebben. Meestal gaat het over een godheid, Shiva bijvoorbeeld. Die rent dan rond in een tuin vol prachtige vrouwen. Op zich niet verkeerd. Vooral niet voor de godheid in kwestie. Dan wordt zijn schoonheid bezongen. En zijn gouden oorbelletjes……
De sfeer is per Raga echter zeer verschillend. Sommigen zijn melancholiek. Of dromerig traag. Anderen zijn opgewekt en vrolijk. Er zijn nacht-, ochtend en middag Raga’s.
Als ik later met een hoofd vol muziek naar huis rij is de weg zo goed als leeg. Geen enorme file’s rond Rotterdam. Niet stapvoets rijden tussen Den Haag en Leiden. Om even over vijven sta ik bij Frogs op de stoep om mijn hondje op te halen. Die kijkt er van op dat ik al terug ben. Hij kent die rampenroute goed, want hij werkt op de muziekschool in Spijkenisse.
‘Ga mee een wijntje drinken en een hapje eten!’ nodig ik hem uit, ‘Ik heb een CD van mijn juf speciaal voor jou. Kunnen we er uitgebreid naar luisteren’. Een half uur later wijd ik mijn vriend in in de geheimen van Dhrupad. ‘Je moet er echt naar leren luisteren,’ zegt Frogs, ‘ik snap geen bal van het ritme,’ Kun je nagaan hoe lastig die pulse is, zelfs een percussiebeest als Frogs heeft er moeite mee….
Ik leg hem de grondbeginselen uit van deze muziekvorm. Later laat ik hem nog wat andere Raga’s horen. Hier ligt het ritme iets gemakkelijker. Binnenkort gaat hij mijn juf interviewen en een recensie schrijven over haar nieuwe CD. ‘Ik wil wel eerst iets lezen over Dhrupad’, zegt mijn goede vriend. Zoals altijd verdiept hij zich grondig in de materie waarover hij schrijft. ‘Geen probleem’, zegt Heks, ‘ik heb een hele plank Indiase muziek in mijn boekenkast! Zoek maar iets uit.’
Wat is het toch heerlijk om vrienden te hebben met dezelfde passies!
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.