Afgelopen week val ik helemaal om na een flinke interne ontploffing. Stoom uit mijn oren en het gevoel of ik een kilo bakstenen heb opgegeten. Ik heb dan ook helemaal geen honger meer. Ik krijg geen hap door mijn keel.
Nu hak ik al jaren met dit bijltje. Steeds als ik denk dat ik mijn verleden achter me heb gelaten slaat het me weer keihard om de oren. Komen al die ouwe lijken weer uit de kast. Spugen ze me in het gelaat. Kotsen over me heen. Stompen me in de maag. Gunnen me het licht in de ogen niet.
Weg met die lelijke lijken! Ophoepelen nu. Het is toch wel een keertje mooi geweest.
Eventjes denk ik helemaal terug bij af te zijn, maar dat is toch niet zo. Ik ben er nog niet, maar het schiet wel lekker op. Er komt een moment, dat ik na een dergelijke confrontatie met mijn voorouders niet meer met mijn hoofd naar beneden van een flatgebouw wil springen. Of pogingen doen om naar Engeland te zwemmen.
Er komt een moment, dat mijn verweesde staat me niet meer onderuit haalt. Ooit hoor ik weer bij medemensen. Maar niet zolang ik bij mensen wil horen, die me in feite wezensvreemd zijn.
Heks geeft geen zak om geld, maar ik kan totaal niet tegen onrecht. En laat ik nu uit een achtergrond komen, waar liefde wordt uitgedrukt in pecunia. Maar waar tevens wordt gemanipuleerd als betrof het een nationale sport.
‘Moet je horen, wat ik nu weer heb uitgehaald,’ placht mijn moedertje vroeger te zeggen aan de telefoon. Er volgde dan geheid een verhaal over hoe ze listig allerlei mensen naar haar hand had gezet. Geen middel werd geschuwd. En als de gemanipuleerde boos werd, was mijn moeder tevreden. Dan had ze eventjes laten voelen dat….. Ja wat?
Heks moest er vaak enorm om lachen. Het betrof meestal onschuldige listen. ‘Als je het bij mij maar laat, ma,’ giebelde ik dan. Maar nee. Ze heeft in Heks haar meesterwerk gezien. Geslepen heeft ze me jarenlang in de val laten lopen. En nu ze niet meer in staat is tot welke streek dan ook, komen er nog steeds allerlei apen uit ouwe muffe mouwen.
Zit Heks voor eeuwig gevangen in haar fuik.
Tja.
Vrijdagavond lig ik vroeg in bed. In feite ben ik er alleen maar uit geweest om de hond uit te laten. Ik kijk naar ‘The Gabby Douglas story’. Een zepige feelgoodfilm over een arm meisje, die het tot Olympisch Kampioene turnen schopt. Het loopt goed af en er gebeurt niks naars. Op armoede na dan.
In de film wordt bijvoorbeeld niet gerept over het seksuele misbruik van ongeveer het gehele Olympische meisjesteam door hun teamarts. Dus het is duidelijk een geromantiseerde versie van het echte verhaal.
De moeder van Gabby is een sterk wijf. Vanaf het moment dan dat ze haar hopeloze vent verlaat dan. Tot die tijd leeft dit gezin van de wind. De man kan geen baan vasthouden. Hij wordt afgeschilderd als een slappe zak van een kerel. Hij verdwijnt dan ook volledig uit beeld. Bizar toch?
Gelukkig kan de moeder bij haar eigen moeder aankloppen. Word liefdevol opgenomen. Zodra moeders op eigen benen komt te staan gaat het veel beter met het gezin.
Opvallend is dat ze haar kinderen enorm stimuleert om hun droom na te jagen. Zijzelf is bereid om daar elk denkbaar offer voor te brengen. Dat is eventjes andere koek dan ‘zoek het maar uit met je opleiding, we stikken van het geld, dus je kunt geen beurs krijgen, maar van ons krijg je ook niks.’
Wat me ook treft is hoe de broer en zusters van Gabby haar haar succes gunnen. Ze zeggen hun eigen hobby’s op, zodat het meisje kan blijven trainen. Er is namelijk weinig geld. Zelfs als er helemaal niks meer is weet de moeder nog mogelijkheden te vinden om haar dochter te laten sporten.
Niks ‘Je bent m’n meest getalenteerde kind en je doet er helemaal niks mee,’ nadat je ziek bent geworden van het jezelf over de kop werken. Nee, op momenten dat het meisje het niet meer ziet zitten allemaal, misschien door het seksuele misbruik…., weten haar familieleden haar te stimuleren om door te gaan.
Haar broer is haar beste vriend. Het is een grote warme vent, die echt belangstelling heeft voor zijn getalenteerde zuster. Het is geen koude harteloze zak. Hij harkt niet bijvoorbeeld haar toekomstig erfdeel bij voorbaat grotendeels naar zich toe in langlopende renteloze leningen. Nee hoor. Hij houdt van zijn zusje. Hij gunt haar wat.
Het hele gezin gunt haar wat. Ze laten haar niet haar eigen opleiding verdienen, omdat ze geen beurs kan krijgen. Ze laten haar niet smeken om een klein bedrag te kunnen lenen, omdat ze nergens anders kan lenen.
Terwijl ze zelf in dure auto’s rondrijden en van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen met hun geld. Ze laten haar vervolgens niet die studielening twee keer terug betalen, omdat ze na de eerste keer gewoon voor het gemak ‘vergeten’ dat het al verrekend is.
Heks zit het allemaal ademloos aan te zien. Goh, zo kan het ook. Het is dan wel geromantiseerd, maar de bottom line zal toch wel kloppen? Wat een geweldig gezin. En waar zit em dat nu in? Zo gemakkelijk hebben ze het nu niet bepaald.
Het komt me bijna onwerkelijk voor hoe er met Gabby wordt meegedacht. Hoe haar dierbaren haar niet willen beperken, maar hoe ze juist kijken naar mogelijkheden. Hoe haar naasten haar iets gunnen.
Heks heeft haar hele leven lang te maken gehad met jaloezie. Mensen willen mij juist inpeperen, dat ik me vooral niets moet verbeelden. Dat ik niks ben en ook nooit wat zal worden. Dat ik wat ik echt wilde maar gevoeglijk uit mijn kop moest zetten.
‘Ik heb nooit mijn dromen kunnen leven, dus ik gun het jou ook niet, zoek het maar uit’ redeneerde mijn papaatje in zichzelf. Mijn moeder gooide het over een andere boeg. ‘Jij bent zo labiel,’ riep ze om de haverklap.
Het zal projectie geweest zijn, want ik herken me daar niet in. Heks is juist ijzersterk. Anders was ze allang van die flat afgesprongen of express tegen een dikke boom aan geknald met haar kreukelzonevrije bolide. Of knettergek geworden.
Maar niets van dat al. Ik ben juist een steunpilaar geweest voor Jan en Alleman. Heks is een rots in de branding.
Maar goed. Het is tijd voor een ander deuntje. Ik heb besloten dit soort geprojecteerde meningen achter me te laten. Er is geen eer aan te behalen, ik hou mezelf er alleen maar klein mee.
Ik besluit voor mezelf de ouder te zijn, die ik niet had. Vol onvoorwaardelijke liefde. Mezelf stimulerend om mijn dromen te volgen. Met een groot geloof in mijn mogelijkheden. Mezelf opvangen als ik val. Niet het mes er dan inzetten, nee: Mezelf troosten…..
Maar ik kan het niet alleen. Ik moet ervoor zorgen, dat ik weer ergens bij hoor. Heks zit nog steeds veel te veel in haar uppie te koekeloeren. Dat komt natuurlijk ook door mijn ziekte. Ik heb zo verrekte weinig energie. En die kleine hoeveelheid gaat grotendeels op aan hond uitlaten en naar de fysiotherapeut gaan.
Heks hoeft geen Olympisch Kampioene te worden. Op de schaats. Want voor turnen heb ik sowieso geen talent. Ik haat turnen juist. Ik ben net iets te vaak onder invloed van valium uit die verrekte ringen geflikkerd. Toen ik verplicht op die kutsport zat, omdat mijn moeder in het bestuur van de gymclub zat. Iets dat Gabby zou hebben toegejuicht in haar moeder.
Zo zie je maar weer. Als ouder doe je het ook nooit goed. Op een enkeling na dan. Hoewel: Wie weet gaat Gabby haar familie nog van alles verwijten op den duur. Komen ook daar nog rare apen uit mouwen. Die foute arts is er alvast eentje.
Toen hij nog in de mouw zat tweette Gabby nog dat je als vrouw zelf vooral geen aanleiding moest geven…… Toe maar! Dat heeft een vroegere vriendin tegen Heks ook wel eens gezegd, nadat ze was verkracht! Het ligt gewoon aan jezelf! Doe een Burka aan!
De foute arts, Larry Nassar…
Nee, het leven is nog niet zo eenvoudig. Het is in elk geval geen film met happy end. Hoe graag we dat laatste ook willen.
Idioten zitten te zaniken over de haarstijl van de Olympische Kampioene naar het schijnt. Gelukkig neemt ook iemand het weer op voor Gabby…….
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.