Tagarchief: slaat echt helemaal nergens op

Heks plakt het koor aan de muur, maar niet uit vrije wil. Het is die fiets, die klotefiets, die fiets van niets…… Het pokkeding staat stil. Alweer. En min of meer op dezelfde plek. Wat gek! Heeft ie soms een zachte plakkerd? Of doet ie gewoon wat hij wil? Het is in elk geval niet wat ik wil……..

Posted on by

Dinsdag heb ik geen zak zin om naar het koor te gaan. Dat gebeurt me bijna nooit! Maar na twee zeer brakke korte nachten is de beperkte energie echt op.

Bovendien is het prachtig weer. Ik ben de gehele dag binnen gebleven om allemaal kleine kutklusjes te doen. Ook al niet verstandig als je kapot moe bent. En nu wil ik naar buiten. En daar blijven.

Maar helaas ben ik zo plichtsgetrouw als wat. Ik verzuim zelden tot nooit. Tenzij ik half dood ben. En dat is dan toch weer best vaak. En zelfs dan ga ik meestal toch! Zelfs als ik nauwelijks stem heb. Hetgeen ook nogal eens gebeurt, want ME zit bij mij sinds jaar en dag als een barometer op mijn stembanden. Hoe beroerder ik eraan toe ben, hoe minder stem……

Dus Heks gaat naar het koor. Ook als het fantastisch mooi weer is na een lange koude winter. Ik ga sowieso. Behalve als het echt, echt niet gaat. Als het me niet lukt om twee uur op een stoel te zitten.

Om een uurtje of zes fiets ik met mijn hondje de stad uit op mijn elektrische Beixo vouwfiets. Een geweldig apparaat. Als ie het doet. Helaas ben ik intussen al een motor, vier opladers en veel ergernis verder, zonder dat ik nu echt veel op dat pleurisding gefietst heb. Een rib uit mijn lijf bovendien. Maar vandaag fietst ie als een zonnetje.

Totdat ik bij het Joppe kom. Op precies dezelfde plek als vorige week krijg ik een lekke band. Zou er soms iemand spijkertjes strooien? Of punaises……. Heel langzaam loopt hij leeg. Eerst denk ik weer dat mijn fiets doormidden is gebroken, maar nee. Lek.

Ik bel de Grote Vriendelijke Reus. Die woont hier om de hoek. ‘Bel ik je wakker?’ antwoord ik op zijn gegrom. Ja dus. Hij is net als Heks enorm energiebeperkt. En net als ik knapt hij dus nogal eens een uiltje tussendoor. Op de meest gekke tijdstippen……

Even later vlieg ik hem om de hals. ‘Heel goed hoor, dat je me wakker belt. Anders zit ik vannacht om drie uur weer klaarwakker op de bank te koekeloeren!’ Herkenbaar!

VikThor spring als een dolle in het rond. Hoera! We zijn bij zijn grote vriend op bezoek! Hij krijgt een lekkertje, vindt een verdwaalde tennisbal en kruipt uiteindelijk naast zijn vriend op de bank. Zielstevreden.

De vouwfiets wordt op zijn kop midden in de kamer gezet, maar we gaan eerst maar eens een sapje drinken en lekker kletsen. Dat koor kan ik vanavond toch wel vergeten.

Nou ja, ik vind het niet zo erg. Ik had al geen zin. Bovendien brak vorige week de pleuris uit onder de alten. Een voormalige sopraan wierp de ene knuppel na de andere in dit hoenderhok. Een enorm gekakel was het gevolg. Gekrakeel in de pauze.

Heks had geen benul waar het allemaal over ging en dat alles wat ik zei ook nog eens tegen het zere been was van de overgelopen sopraan. Het is niet aan mij besteed, dit soort dingen. Maar helaas zat ik er wel helemaal middenin.

‘Volgende week is de boel vast weer gesust. Het komt me prima uit om eens een keertje over te slaan!’ vertel ik mijn reuzenvriend. Hij heeft ook jarenlang in een koor gezongen en is dan ook goed bekend met dit soort dynamiek. Laten we eerst die band maar eens repareren.

Op ons gemak gaan we op zoek naar het gaatje in de band. Het zit vlak bij twee andere plakkers. Mmmm. Misschien zit er een stuk glas in de buitenband. Of een kabouterspijkertje. Intensieve controle van de band levert echter niets op. Dus zetten we de geplakte binnenband er maar weer in.

Voor al uw harde en zachte plakwerk
Zachte plakkers …..

‘Nou Heks, ik kan wel zien dat je vroeger veel geklust hebt,’ de GVR kijkt naar mijn zwarte handen, ‘En dan zeg je dat je geen kracht meer hebt in je handen. Jij moet vroeger echt heel sterk zijn geweest!’ Ja, dat is ook zo. Ik was in mijn jonge jaren een enorme kleerkast.

‘Fijn dat die plakkers tegenwoordig zo mooi vervloeien met de band. Vroeger had je alleen van die harde plakkers. Die rolden er soms direct weer af…..’ antwoord ik, terwijl ik de randen van het plakkertje goed aandruk. ‘Oh ja, die harde plakkers. Daar kreeg je gewoonweg een harde plakkerd van,’ verzucht de GVR ondeugend. We liggen dubbel.

‘Haha, een harde plakkerd. Mafkees,’ giebel ik, terwijl we de band weer oppompen. Het euvel lijkt verholpen. Ik kan op de fiets naar huis. Intussen is het alweer bijna half negen. Ik krijg een beetje trek, want ik heb nog niet gegeten.

Al kletsend, leuterkoekend, kakelend en giebelend begeven we ons naar de voordeur. Op de stoep raken we alsnog in een diep gesprek. Maar uiteindelijk stap ik dan toch op mijn bolide. Ik fiets nog een rondje om het golfveld en dan via de Broekweg weer naar de stad.

Halverwege dit polderpad breekt mijn fiets weer in tweeën. Potjandrie. Weer een lekke band. Moet ik alsnog dat hele end lopen. Sjokkend kachel ik het hele stuk terug naar de stad. Bah. En au. Alle spieren schieten in de knoop.

Na vijf minuten loop ik te schelden. Het geeft me de energie om door te lopen. Dus dat achterlijke advies om minder te schelden, zodat ik minder moe zou zijn onlangs van een of andere stomme hulpverlener slaat echt helemaal nergens op. Ik wist het al: Soms kikker ik juist op van wat vuilbekkerij!

Eenmaal in Huize Heks krijg ik een appje van de GVR. ‘Veilig weer thuis?’ Ik vertel hem van de deceptie: Weer een lekke band! ‘Daar krijg ik een zachte plakkerd van, Heks,’ reageert hij enorm ad rem. Zo beëindig ik deze dag toch met een gierende lach. Een zachte plakkerd. Je zult er maar last van hebben! Dat is me gelukkig bespaard gebleven tot nu toe.

Respect en liefde is hetzelfde laken een pak. Je kunt niet beweren van iemand te houden als je tegelijkertijd die persoon respectloos behandelt. Toch is dit gedrag aan de orde van de dag…..

Posted on by

Afgelopen week zijn er twee zussen te gast bij mijn dagelijkse ontbijtellendeshow. De ene is woest. Een stevige knol van een blonde dame met een prachtig krachtig gezicht. De ander zit gigantisch te huilebalken. Ze heeft iets kwetsbaars. Lange sluike donkere haren en een grote jammerende rode mond. De twee verschillen als dag en nacht. Toch hebben ze iets gemeenschappelijks: Hun opvoeding.

Die was duidelijk niet om over naar huis te schrijven, maar wel naar Doctor Phil. Een kolos van een vader heeft hen het leven zuur gemaakt. Er volgen filmpjes en interviews met vreselijke feiten over de man. Hij sloeg hen vanaf hele jong leeftijd helemaal in elkaar en ook verbaal timmerde hij er lustig op los. En de moeder? Die stond erbij en keek ernaar. Veel hadden ze niet aan het mens. Maar goed, ze had hen ook uit kunnen leveren aan de man. Of zelf mee kunnen doen!

De moeder neemt het ook nu direct op voor de vader. De arme man heeft pijn in zijn rug. Daarom doet hij zo! Mijn god. Wat een koe. Boe! Heks heeft ook vaak pijn in haar rug, maar ik sla er niet op los en scheldt anderen ook niet uit voor lelijke dikzak of stom varken. Behalve deze mensen dan.

Wat me ook nu weer verbijstert is dat er voor het gemak volledig voorbij wordt gegaan door deze ontaarde ouders aan het feit, dat het kwetsbare kinderen zijn, die ze als boksbal en vuilnisvat gebruiken. Een kind van vier in elkaar rammen omdat het met natte sokken in laarzen  thuis is gekomen uit school? Hoe hoog zijn zulke laarsjes nu helemaal? Een kind een enorme ram voor haar kop verkopen omdat ze de radio aanzet? Of van zender wisselt? Voel je je wel helemaal lekker?

Toen op school ontdekt werd, dat de kids werden geslagen waren de rapen gaar. Blauwe plekken spreken nu eenmaal boekdelen….. Vanaf dat moment werd de verbale mishandeling drie keer zo erg, maar gelukkig durfde onze held geen traceerbare sporen meer op het lichaam van de meisjes achter te laten. Dus fysiek werd de mishandeling minder.

Hij was overigens woest over het gezichtsverlies. Zijn dochters hadden hem te schande gemaakt, toen per ongeluk uitkwam dat ze bont en blauw werden geslagen. Grappig toch hoe zo’n sukkel het weer omdraait. Het is nu eenmaal nooit de schuld van de pleger!

De moeder wordt erbij gehaald. ‘Geef nu eens toe wat er gebeurd is, zo lang jij dat blijft ontkennen komen we nergens… Het feit dat je slechte dingen doet betekent nog niet dat je een slecht mens bent!’ roept de stoere dochter wanhopig.

Moeders echter begint direct haar man te verdedigen. ‘Hij heeft een slechte rug, daarom is hij altijd zo slecht gehumeurd…’ ‘Wat?’ zegt Phil, ‘Je laat hem slaan en schelden en vergoelijkt dat omdat hij rugpijn heeft? Waarom sta je hem toe om zijn dochters in elkaar te slaan?’

‘Sorry,’ zegt ze. En dat is het. Daar moeten de jongedames het mee doen. Echt gemeend klinkt het niet.

In de pauze tussen de opnamen troost mams de vader. De arme man, het wordt allemaal zo overdreven. Dat vindt de eikel zelf ook. OK, hij schold en mishandelde. Nou en? De kinderen begonnen! Het is gewoon een wisselwerking. En zo erg is ook weer niet. Alles wordt zwaar overdreven. Hij wilde zijn dochters gewoon respect bijbrengen voor hun ouders……

Respect en liefde zijn hetzelfde. Hoe denkt die man dat zo voor elkaar te krijgen? Zijn aanpak kweekt haat. De zusters haten elkaar al. Dat heeft hij al voor elkaar gekregen…… Ze zijn gezworen vijanden, maar in elk geval vertellen ze hetzelfde verhaal. Je hebt ook dergelijke gezinnen met 1 zondebok. De rest wordt lekker ontzien, maar dat kind is dan de lul.

‘Parent is a verb,’ zegt Phil. In het Nederlands niet, maar ik vind het toch mooi gezegd. De taak van een ouder is handelend optreden, niet om te reageren. Het idee dat een kind begint is sowieso absurd. Het is een kind! Reageren met een dreun of een poeier, als een olifant in een porceleinkast, slaat echt helemaal nergens op. Dat doet alleen een incompetente ouder.

De stoere dochter mag eigenlijk geen contact hebben met de vader van haar therapeut. Ze is tegen alle adviezen in toch naar de show gekomen. Haar insteek is om de zaken bespreekbaar te maken. Ze wil dat de vader toegeeft wat er gebeurd is. De man vertikt het. Hij wil respect! Zomaar. Vanuit het blinde niks.

‘Waarom kunnen die meiden me niet gewoon vergeven? Waarom doen ze zo moeilijk?’ brult de kerel nijdig. ‘Het is lastig om iemand te vergeven, dat hij over je voet rijdt terwijl ‘ie over je voet rijdt. Stop bullying!  Toon zelf eens een beetje respect.’

Volgens Phil moet de vader wat nieuwe vaardigheden aanleren. De moeder idem dito. De zussen hebben elkaar nodig, dus die haat moet ook weg. Tja.

Je bent sowieso vrij kansloos na zo’n jeugd. Geen gevoel van eigenwaarde, angststoornissen, groot kans op een chronische ziekte, pijnklachten  of een ander probleem. Zoals een eetstoornis.  Anorexia bijvoorbeeld.

De jongste dochter heeft het. De oudste heeft diagnose borderliner. En jammer voor jullie, dames, maar een normale vent zul je waarschijnlijk niet vinden. Vanaf nu val je finaal voor eikels en klootzakken, die in het beste geval niet al teveel op je vader lijken….. Maar waarschijnlijk wel.

Maar goed, de aarde is een leerschool, hoor ik net een spiritueel medium zeggen op TV. Bah natuurlijk. En wat hebben we dan toch weinig geleerd in die miljoenen jaren evolutie. Dat belooft niet veel goeds…..Vanuit deze redenatie zullen de meisjes het wel verdiend hebben. Toch? Zijn wij er weer vanaf. 😦

 

Blamingdad op Twitter