Tagarchief: stelende thuiszorg

Inspiratie! Mensen, die schilderen vanuit opperste concentratie. Of een wonderlijke textiele creatie. En van de kaart raken door iets op de kaart te zetten. Je eigen landkaart wel te verstaan! De kaarten zijn geschud. Ik leg ze op tafel!

Posted on by

Zondag is een heerlijke dag. Eerst gaat Kortjakje naar de kerk. Mijn kerk waar god goddank ook een vrouw is. Dat is me al in geen weken gelukt! We krijgen een preek over die inhalige tollenaar Zacheüs voor de kiezen. Een huisjesmelker avant la lettre. Een genadeloze afperser, belastinginner en incassobureau in één. Je snapt dat zijn stadsgenoten de pest aan hem hadden.

Maar goed, de man is gegrepen door de verhalen die over Jezus de ronde doen en hij klimt in een boom. Hij is namelijk echt piepklein, het is onmogelijk voor hem om over de enorme menigte heen te kijken die de Heiland achtervolgt. Hij wil echter per se die man zien, waar iedereen het over heeft.

Op een gegeven moment ziet de redder der mensheid hem zitten tussen de bladeren. En dan nodigt Jezus zichzelf uit in zijn huis! Ha! De man is helemaal in zijn nopjes.

De rest van de stad snapt er geen snars van. Waarom ga je in godsnaam eten bij zo’n creep in een huis waar je nog niet dood gevonden wilt worden?

Zo zie je maar weer. Voor god telt iedereen. Zelfs een stelende thuiszorg of een malafide leider of een knettergek familielid. Narcisten en psychopaten? Het goddelijke houdt van alles en iedereen. Zonder aanziens des persoons. Onuitstaanbaar natuurlijk voor diegenen onder ons, die enorm hun best doen om goed te zijn. De uitverkorenen die weten hoe het heurt. Zit zo’n zondaar op de eerste rij! Alweer. De koekepeer.

Ik drink koffie met Jip en Janneke. Oh, wat gezellig toch weer. Janneke laat me een oude foto zien van haar en Jip tijdens een dagje uit. ‘Kijk, ik rook een sigaretje…. Grappig he, al jaren niet meer gedaan.’ Tot mijn verbazing heeft Jip zwart haar in zijn jonge jaren. ‘Ik dacht altijd dat hij blond was.’

‘Nee, Heks, hij had ravenzwart haar, het was een knapperd hoor!’ Ze zijn allebei heel erg knap, wat leuk om te zien!

Voor de kerk staan een paar straatmuzikanten te spelen. Vandaag wordt het Gouden Pet festival gehouden. Een vast onderdeel van de Leidse Lakenfeesten. Heks heeft jaren geleden wel eens meegedaan samen met Buurman en ons Dikkertje Tromkoor. Mijn goede vriend in Lederhose en ik in een echte originele Dirndljurk.

Met een enorm decolleté dankzij de opgevulde oude voedingsBH gekregen van mijn oma. Compleet met geit, bakfiets, wringer, zeepsop en de kanten gordijnen van mijn grootmoeder……

Vandaag doe ik niet mee. Ik ga lekker een beetje met VikThor door de stad wandelen vanmiddag. En genieten.

Het is heerlijk weer, niet te warm. De stad loopt vol vrolijke mensen en iedereen is aardig vandaag! Wat een feest. In een tijdelijke winkel in de Haarlemmerstraat koop ik een heleboel schoenen voor een habbekrats. Geweldige zwarte rubberlaarzen. Fantastische pumps, die precies bij een hoed van me passen. Warme winterlaarsjes die ik zonder sok moet passen, ik stop mijn dunne katoenen sjaal dus maar in die schoen, bijna niet te doen. Korte roze regenlaarsjes……

Omdat ik opeens met twee tassen loop te sjouwen breng ik alles eerst naar huis. Opnieuw loop ik de stad in, maar nu laat ik alle winkels links liggen. Ik wil nog eventjes kijken op de kunstmarkt. Terwijl ik onderweg ben hoor ik de klok vijf keer slaan. Hmmm. Misschien is alles nu wel voorbij. En inderdaad. Op de Hooglandse Kerkgracht wordt flink opgeruimd. Diverse kraampjes zijn al helemaal leeg.

Een hele lieve dame is bezig om prachtig keramiek in te pakken. We krijgen een superleuk gesprek over de geschiedenis van de diverse motieven. Sinds ik in een indrukwekkend Frans keramiekmuseum ben geweest twee jaar geleden heb ik meer oog gekregen voor deze kunstvorm. ‘Oh, dit stelt allemaal niks voor,’ roept de dame bescheiden, ‘Het is gewoon een uit de hand gelopen hobby….’

Wat verder raak ik aan de praat met een vrouw, Tineke Jacobs, die met zwarte inkt hele mooie tekeningen maakt op zwaar geschept papier. Een soort kalligrafie zonder letters. ‘Het vraagt opperste concentratie. Elke streek moet raak zijn!’ vertelt ze me.

Ook drukt ze foto’s af op metaal en gaat daar dan weer in zitten frasen…. In dezelfde kraam hangt prachtig werk van een andere kunstenaar,Gerard Schoenmaker. Hij maakt driedimensionale ‘schilderijen’ met textiel. Ongelofelijk mooi.

Als ik het kaartje zie van de kunstenares ben ik blij verrast. Al jaren zie ik links en rechts haar werk voorbij komen, maar ik wist nooit welk gezicht erbij hoort. Ze is ook altijd heel actief met allerlei projecten hier in de stad. Ik noem er een paar op. ‘Oh, wat leuk dat je dat nog weet, dat is al twintig, dertig jaar geleden….’

We staan elkaar aan te kijken en roepen tegelijkertijd ‘Je komt me toch zo bekend voor.’ Ongetwijfeld hebben we elkaar vaak gezien in de kunstzinnige Leidse wandelgangen.

Een andere kunstenaar, Martijn Kessler, voegt zich bij ons. Het is een lange vent, die hoeft niet in een boom te klimmen om over de menigte heen te kijken. Vrolijk begint hij met me te flirten, ‘Oh, je schrijft als toverheks? Wat erotisch!’ We schateren het uit. Hij is beslist niet bang uitgevallen, de meeste mannen zijn als de dood voor heksen!

De man heeft een geweldig leuk bedrijf. Ze maken fantasielandkaarten. Associatieve cartografie. Kaarten van niet bestaande landen. Nou ja, niet bestaand…. Dat weet je maar nooit. Misschien zitten mensen wel de contouren een parallelle werkelijkheid in beeld te brengen. Wie al het zeggen?

Zo dans ik blij door de stad. Al dagen maak ik weer de leukste dingen mee, hetgeen maar weer bevestigt hoe relatief de werkelijkheid is. Stik je van opgekropte woede, dan reageren mensen heel anders, dan wanneer je vloeit en stroomt.

images (1)

’s Avonds krijg ik een geweldig idee. Ik wil ook een landkaart maken. Van mijn innerlijke landschap. Dat landschap, dat ik zo goed ken, waar ik regelmatig in rondwandel. De heuvels en bergen, grot met de vuurspuwende draak, bronnen, enorme rivier, het lieflijke dal met de zwarte madonna……. Wat lijkt me dat leuk!

En dan al die onbekende gebieden, de delen waar ik nog nooit geweest ben. De omringende zeeën, oceanen. Het onherbergzame hooggebergte. De vuurspuwende kraters. IJzige kou.

Vandaag sjouw ik een enorm doek de trap op. Ik pak mijn ezel uit de werkkamer en installeer me in de woonkamer. Naast de open balkondeur. Bijna buiten.

Het valt nog niet mee om zo’n landkaart te maken, ontdek ik al snel als ik met een stuk houtskool wat contouren teken. Gelukkig krijg ik diezelfde middag een uitnodiging om een keertje te komen brainstormen van de expert. Ha. Misschien ga ik dit doek gewoon volgooien met een hoop verf. Vanuit het idee. En dan maar kijken wat er uit komt.

 

Wat doen mensen toch leuke dingen met hun leven. Wat wordt er toch altijd weer prachtige kunst gemaakt. Heks is heerlijk geïnspireerd geraakt om zelf weer aan de gang te gaan. Hoera!

Wat is associatieve cartografie?

Geïmpregneerd met woede? Dan spoor je toch niet? Inderdaad….. Toch komt het in de beste families voor. Maar niet getreurd en genoeg gezeurd. Heks is iets op het spoor: Ik ga mijn woede beteugelen met Delphinium. Ofwel Ridderspoor.

Posted on by


Oh, wat ben ik toch moe. Woensdag zit ik bij de homeopaat. ‘Hoe gaat het?’ vraagt ze natuurlijk. Ja, moe. Moe, moe, moe. Nou moe. Het went niet. Nooit.

‘En ik ben kwaad. Zo boos. Ik ben een vat vol woede. Het komt bij het minste, geringste naar boven. Mensen die op de fiets SMSen maken me razend bijvoorbeeld. Ik ben onlangs op de fiets aangereden door zo’n hopeloos figuur. Ik werd zo kwaad, dat ik ben weggefietst. Niets voor mij!’

‘Vandaag of morgen raak ik nog eens in de problemen door die oncontroleerbare woede. Soms ga ik liever helemaal niet naar buiten om triggers te vermijden. Maar ook binnenshuis is er nog genoeg om me over op te winden.’

‘Ik wil geen zuur oud wijf worden, maar ik ben hard op weg. Ik ken genoeg mensen, die altijd met hun vingertje zwaaien. En soms blijft het niet bij een vingertje. Mijn eigen vader was zo, altijd kwaad of onderweg om kwaad te worden. En hij had het ongetwijfeld geërfd van zijn voorouders. Ik ben genetisch geïmpregneerd met woede. En ik heb het vaak over me heen gekregen……’

‘En dan al die kwaaie partners in mijn leven. Ik zocht hen er onbewust op uit….. Dat riep dan uiteindelijk die woede in mijzelf weer op. En dat moest dan weer worden onderdrukt. Want ik kan niks met die woede. Het rent door mijn lijf, ik kan er geen kant mee op. Een flinke scheldpartij is het hoogst haalbare….’

‘Je kunt het intussen wel voelen. Je kunt er wel bij komen. Dat is echt een enorme stap vooruit,’ mijn homeopate laat zich niet uit het veld slaan door mijn gesomber.

Ze heeft gelijk. Er zijn zeker voordelen verbonden aan contact maken met wat er diep in je leeft.

‘Buiten die woede ben ik wel weer veel levendiger. Een hondenvriendin zei me vandaag dat ik er zo geweldig uit zie momenteel. Zeker vergeleken bij afgelopen winter. Toen was ik compleet lamgeslagen…… Mannen fluiten me voortdurend na op straat. Gisteren in de milieustraat heb ik zelfs ouderwets een enorme file veroorzaakt.’

‘Eerst ging de man achter de balie gezellig uitgebreid met me flirten. Hij was ooit getrouwd geweest met een juffrouw Toverheks. Een kwaaie heks helaas. Maar wel met dezelfde naam als Heks. Dus. Toen ik weer buiten kwam stond er een mega rij auto’s te wachten. Bewusteloze bestuurders door de hitte….. Goddank. Ze waren gewoon te sloom om zich op te winden. ‘

We moeten er hartelijk om lachen. ‘Een grote kerel zat zich in een soort hijskraan geweldig voor me uit te sloven. Tenslotte stapte hij uit om ook alweer een lekker potje te flirten. Een beschaafde oudere heer sjouwde mijn hele auto leeg. Ook bij het chemisch afval werd ik met open armen ontvangen…….. Heerlijk. Ik moet eens vaker naar de milieustraat. Ik ben er geweldig van opgeknapt!’

‘Ja, Heks, als je je woede niet langer onderdrukt kom je natuurlijk meer tot leven. Niet zo gek dat mensen daarop reageren. Ik heb een prachtig middel voor je: Delphinium staphisagria ofwel Staverridderspoor. Als ik dit geef aan iemand, die in een onderdrukkende waardeloze relatie vast zit vraagt die persoon binnen een week echtscheiding aan!’

‘Je moet echter wel jezelf de ruimte geven tijdens het gebruik. Er kan van alles loskomen. Je zou nog het beste in een hutje op de hei kunnen gaan zitten…..’

Heks heeft een beter idee. Ik heb bij het opruimen van mijn berging allemaal schilderdoeken gevonden. Ik ga gewoon een enorm schilderij maken!

Maar eenmaal bezig met de pillen begin ik te koken. Eerst van woede, maar daarna gewoon achter het fornuis. Ik maak allemaal verrukkelijke gerechtjes. Soepjes en sapjes, limonade, verschillende salades…….. Ik zet mijn Wut om in food.

De komende tijd ga ik me eens uitgebreid oriënteren op wat ik nu eigelijk wil. In plaats van te doen wat anderen van me willen. De ellende is dat mensen altijd zo boos op me worden als ik niet meer naar hun pijpen dans. Daar zie ik tegen op. Tegen die woede. Want dat is ook een trigger. Die onterechte woede maakt me ook weer kwaad.

Maar ja. Veranderen is zo moeilijk. Voor ik het weet zit ik weer in mijn oude groef. Voor anderen zorgen, terwijl ik voor mezelf moet zorgen. Allerlei onrecht te lijf gaan, terwijl mijzelf ook onrecht is aangedaan! Naar andermans gezeur luisteren, terwijl ikzelf zo graag een potje wil zeuren en zeiken……

De korreltjes ridderspoor hebben nog een mooi bijeffect. ’s Nachts komt eindelijk weer het verlangen in me op om anderen te vergeven. Gewoon omdat het jezelf bevrijd. Om uit die cyclus van woede te stappen moet ik anderen en mezelf vergeven. Het is de enige manier.

‘Sommige mensen wil ik eigenlijk helemaal niet vergeven, zoals de stelende thuiszorg. Toen dat mens me te grazen nam ben ik echt slecht gaan schelden. Het woord hoer was nog nooit uit mijn mond gekomen, maar haar vind ik een  ongelofelijke hoerenmadam. Ik noem haar dan ook Schaamhaar Stampiesloer. Een verbastering van haar echte naam. Maar ik heb er zelf last van dat ik haar zo noem. Die vrouw is een vieze smaak in mijn mond geworden……’ zeg ik tijdens het consult als het begrip vergeven ter sprake komt.

‘Willem Glaudemans heeft daar een prachtig boek over geschreven: ‘Vergeven. Echt een aanrader. Je koopt het al voor 20 euro. Vergeven doe je niet voor de ander, je doet het voor jezelf,’ zegt mijn behandelaar.

‘Ja, je hebt gelijk. Het stomme is dat ik het allang weet. Ik heb dat lang geleden al ontdekt. Ik heb mensen al de raarste dingen vergeven, maar die thuiszorg zit me nog steeds dwars. Ik herontdek eigenlijk de kracht van vergeven op dit moment. Vorige week had ik een prachtige ervaring op dat gebied. Er valt nog veel te vergeven hoor, die thuiszorg stelt eigenlijk niks voor, ik ben er nog lang niet…..’

Misschien moet ik nog maar een keer naar de milieustraat. Daar is het vergeven van de aardige kerels. En die doen niet flauw, maar vallen flauw als ze Heks zien.  Een enorme verbetering!  😉

Overpeinzingen van een sombere geest. Vol goede moed als je een beetje tussen de regels leest. En menopauzaal. Dat is pas echt feest. Weg met de oestrogenen, die hopeloze zorghormonen, die ons vrouwen doemen onszelf weg te cijferen ter meerdere eer en glorie van Jan en Alleman die niet voor zichzelf zorgen wil of zorgen kan.

Posted on by

Je bestaansrecht halen uit zorgen voor anderen is behoorlijk tricky. Het is gaat vaak ten koste van jezelf, is uitputtend en je krijgt doorgaans stank voor dank! Hiermee wil ik niet zeggen dat het verkeerd is om iets voor je naasten te doen. Zolang je er maar niks van verwacht. En zorg vooral dat je jezelf voorop plaatst. Niemand heeft er wat aan als je er aan onderdoor gaat, Heks.

dit is dan voorbij

Een vreemde eend in de bijt raakt al snel zijn rechten kwijt. Maar wat nu als je vervreemdt. Een vreemde wordt voor wie je lief zijn. Als de bijt je kwijt wil. Of je raakt door strijd je roedel kwijt. En dat duurt en duurt een hele tijd. Als je lange adem opraakt, alsmede je zorghormonen. Als de grondbeginselen waarop je stond drijfzand blijken te zijn. Als je de dwaas ziet in jezelf, die daar haar huis op meende te moeten bouwen…..

maar dit blijft!

‘Heks, waarom bouw je een muur om je heen? Wat is het dat je zo defensief wordt tegen mensen die dicht bij je staan? Je kunt wel wat hulp en zorg gebruiken lijkt me zo. Waarom ga je het gesprek niet aan?’

Soms heb je geen antwoord op een vraag. Overlevingsstrategieën zitten ingeslepen als een groef in een zich eindeloos herhalende grammofoonplaat. Je gooit de ene strategie de deur uit en valt accuut in een andere oude groef.

Als ik het niet red met mijn medemensen trek ik me terug op mezelf. Totdat het weer rustig is in mijn hoofd. Of totdat ik weer genoeg energie heb om voor iemand te zorgen en me daar dan vervolgens goed over te voelen. Totdat de stank voor dank weer toeslaat. Een hopeloze herhaling.

Het is stralend vriesweer als ik dit schrijf. De wereld is licht en schoon. De atmosfeer zit vol negatieve ionen. Daar word je blij van! Ik zit scheldend in mijn auto. Niets lijkt me te kunnen troosten, zelfs mijn favoriete weertje niet. Rondom mijn hoofd wolken donkere gedachten. Goeie hemel, Heks, dit moet echt ophouden.

Een negatieve spiraal laat zich moeilijk keren. Toch ga ik het proberen. De energie moet weer omhooggebracht naar een peil dat hanteerbaar is.

Vannacht lig ik in bed te mediteren. Ik doe de zestien ademhalingen, die leiden tot verlichting. Goh. Moet ik toch vaker doen!

‘Heks, het is gewoon zo moeilijk om afspraken te maken met jezelf en je er dan ook aan te houden. Naar anderen toe kost het ons geen enkele moeite, maar jezelf laat je bij het minste of geringste in de steek. Daar is nog heel veel winst te behalen. Voor jezelf zorgen, zoals je dat voor anderen hebt gedaan.’

‘Het is helemaal niet zo gek dat je dat zorgen voor anderen zat bent. Je oestrogeenspiegel gaat omlaag in deze fase van je leven. Dat wordt ook wel het zorghormoon genoemd. Veel vrouwen delen jouw ervaring. Dus houd gewoon op met dat gezorg. Zelfs als jij je bewust voorneemt helemaal niet meer voor anderen te zorgen dan doe je nog genoeg. Zo zit je nu eenmaal in elkaar….’

Momenteel tast ik over veel zaken in het duister. De toekomst is onzeker en er iets over beweren is koffiedik kijken. Angst slaat haar klamme handen om mijn verschrikte hart. Zolang het maar niet verstart, dat hart. Dat zou pas echt zonde zijn.

Mijn mond baant zich scheldend een weg door de tijd. Dat gescheld raak ik ook maar niet kwijt. Sinds de stelende thuiszorg komt er bagger uit mijn mond bij tijd en wijle.

Als het maar weer lukt om te mediteren. Als mijn ziel hier dan maar iets van wil leren. Als ik het tij maar mag keren.

‘Ik geloof wel in leren van het leven, Heks, en zijn bij je gevoel. Wees je maar bewust van wat er zich allemaal in je roert. Niet dat het iets oplost, maar het lost wel op. Na een tijdje zijn die gevoelens gewoon verdwenen.’

Mijn talent om overal een mooi verhaal van te maken komt me duur te staan uiteindelijk. Mijn werkelijke levensgeschiedenis ligt begraven onder opgepoetste goede herinneringen en mooie verhalen.

De moeilijke gevoelens om bij te verkeren teneinde op te lossen of wat te leren worden ontkend. Angsten zijn er om te overschreeuwen. Mijn hart gooi ik achteloos voor de leeuwen. Zo gaat dat bij mij nu eenmaal al eeuwen.

Slachtofferschap breng ik niet meer op.  Ik geef liever zelf iemand op zijn of haar kop…… Nee hoor, het klinkt een beetje slap, maar dit zeg ik voor de grap. En omdat het zo lekker rijmt.

Ik ben juist druk bezig het roer om te gooien……. Mezelf omhoog te werken uit een put van machteloze woede.

En de afnemende oestrogeenspiegel helpt me daarbij!

LANG LEVE DE OVERGANG. WEG MET DE ZORGHORMOONPRODUCERENDE EIERSTOKKEN. LIEVER OPVLIEGEND DAN VERZORGEND. DUS  OOK LANG LEVE DE OPVLIEGERS!


De heks ligt gestrekt

Posted on by

Afbeelding

Ook liggend kun je mediteren…..

Wat was ik toch weer gaar vandaag, helemaal gesloopt. Ik weet natuurlijk wel, dat ik altijd een prijs betaal voor een leuke dag, maar echt wennen doet het nooit.

Nu zou je denken, dat Dodelijk Vermoeiden in elk geval heel lekker slapen, maar niets is minder waar. Het vraagt een enorme berg pilletjes, trucjes en geduld om mij te laten inslapen. Vooral na zo’n drukke dag. Ik ben dan te moe om te slapen. Bedekt met een laagje zwaktezweet lig ik naar de TV te luisteren en zak af en toe een uurtje weg. Ook dit went nooit helemaal.

Vanmorgen kwam mijn thuiszorg alweer om 9 uur. Ik heb een geweldige hulp en daar ben ik heeeeeeeeel blij mee, dat is wel eens anders geweest.

Vorig jaar had ik een vrouw hier rondlopen, die heel druk was, de kantjes eraf liep en als klap op de vuurpijl mijn kledingkast leeg stal. Althans , ze maakte een goed begin. Pas nadat 50 van mijn mooiste kledingstukken waren verdwenen, kreeg ik het in de gaten. Ik had een hersenschudding en 7 zware griepaanvallen achter elkaar, dus ik lette niet goed op. Dat kreeg ik ook steeds te horen van de betreffende organisatie, Activite, alsof het aan mezelf lag. Belachelijk, maar men geeft nu eenmaal graag iemand de schuld.

Die vrouw was gewoon zo, ze deed dat bij iedereen bleek later. Er werden een aantal maanden later 250 (!) gouden en zilveren sieraden van haar cliënten (ouderen en kwetsbare zieken, demente bejaarden, die hadden zeker ook niet goed opgelet…) bij haar thuis geconfiskeerd…

Maar kreeg de heks haar kleding terug? Nee, de zaak was geseponeerd, ja huh? Wel heeft het de krant gehaald, maar ook daar kwam ik er niet best vanaf. Ik had nu eenmaal niet voor niets thuiszorg…Frustrerend, grrrrr.

Uiteindelijk vermaak ik mezelf maar door me voor te stellen, dat ze die kleding draagt: Zij heeft dezelfde maat als ik, maar komt qua lengte niet verder dan mijn navel. Het moet er ongelofelijk grappig uitzien……

Misschien draagt ze de jurken overdwars?

Na zoiets is het wel even lastig om weer opnieuw je vertrouwen in iemand te stellen. Maar een nieuwe piepkleine thuiszorg organisatie bracht uitkomst. Alles is hier veel prettiger georganiseerd en ik heb de beste hulp, die je je kunt wensen. Als ik helemaal groggy ben, zoals vandaag, gaat ze vrolijk aan de slag en tegen de tijd, dat ik weer enigszins aanspreekbaar ben, heeft mijn huis een metamorfose ondergaan.  Op betere dagen doe ik de spek-en-bonenklusjes.

Ook was het vandaag weer prikdag. Eerst mijn shots bij de huisarts en toen nog dryneedling door mijn fysiotherapeut. Dan stopt hij een naald in een triggerpunt in spieren en hopla, de boel schiet uit de knoop. Wonderlijk. Maar niet lekker.

Om het een beetje goed te maken heeft hij toen ook maar eens goed die Gordiaanse knoop, mijn  rug, gemassseerd. En m’n schouder getaped, kan ik zwemmen, zonder dat ‘ie uit de kom valt. Ik lijk wel zo’n lappenpop, waar je steeds weer opnieuw de armen en benen aan moet bevestigen.

Maar ik zit weer in elkaar. Alleen roert zich de eerste wintergriep, dus ik sta op stand by. Voor vanavond mijn eetafspraak afgebeld, even helemaal niks…

Afbeelding

De ene dag voel ik me zoals het ene kuikentje en dan weer zoals de ander…..

Ik zit in mijn aantekeningenboek van afgelopen zomer in Plumvillage te kijken. Thay heeft ooit iets gezegd over karma en dat was nu eens het eerste zinnige, wat ik over dat onderwerp gehoord heb! Maar ik kan het niet vinden. Ik vind wel bijvoorbeeld het volgende:

Pijn is onvermijdelijk, lijden is optioneel.

Laat de 2e pijl, de pijl die je zelf afschiet, je niet treffen….

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Volgens Thay is ons lijden gemaakt van niet-lijden elementen, zodoende kun je door je eigen lijden te verlichten de wereld helpen….

Mooi.

Afbeelding

Ik blader wat door mijn boek, vol tekeningen en schilderijen. Mijn manier om al die wijsheid te verteren tot iets behapbaars. Het was een heftige reis en eigenlijk gekkenwerk met mijn huidige constitutie. Maar wat een rijkdom kom ik tegen in mijn aantekeningen. Het was al die moeite echt waard. Zo.

Wrahahahaha !!!

Afbeelding