Tagarchief: uitrusten

Deze kruk vind een krukje naar haar hart. Klein en gifgroen. Met mooie witte stippen. Kabouter Spillebeen zou erop willen wippen. Maar Heks wil geen krak. En geen diepe zucht. Maar wel gooi ik van plezier mijn lange benen in de lucht.

Posted on by

Als je ziek bent leef je in een klein wereldje. Je slaapkamer. Een beetje huiskamer en keuken. En de noodzakelijke badkamer natuurlijk. Je moet jezelf af en toe wassen. We leven niet meer in de negentiende eeuw. Heks is niet van de Dettolachtige toestanden. Voor mij geen rare onkruidverdelgers op mijn huid. Maar ik hou op zich van douchen. Alleen doe ik het steeds minder vaak…….

‘Getverderrie, ik moet mijn tanden nog poetsen. Eerst even uitrusten, ik doe het over een half uur wel….’ denk ik dagelijks in de loop van de avond. Dan ga ik eventjes liggen en word uren later weer wakker. Kleren aan, lichten aan…. De hond moet er nog een keertje uit….

Voor Heks zijn zulke dagelijkse handelingen enorme rijstebrijbergen. Waar ik me dan moeizaam doorheen eet. Met enige regelmaat laat ik de bergen links liggen. Dan haak ik af. Niet douchen, niet eten…. Alleen het hoogstnoodzakelijke doe ik dan nog. Zoals hond uitlaten, beesten voeren.

‘Ik ben overgegaan op een maaltijdservice,’ zegt Kras onlangs aan de telefoon, ‘Heel jammer natuurlijk dat koken niet meer lukt, ik ben er op zich dol op. Maar het kost me te veel. En te vaak lukt het gewoonweg niet. En toen ik voor iemand anders iets dergelijks aan het regelen was kwam ik een heel goed bedrijf tegen….’

‘Nu krijg ik elke week vijf heerlijke maaltijden. Echt lekker, heel vers en uitgebalanceerd. Ja, het is wel een hele stap om te zetten. Maar ik ben echt heel tevreden nu!’

Heks slaat ook wel eens een paar weken in de keuken over. Dan wil het niet lukken, laat ik alles vallen. Ben ik gewoon te moe om überhaupt boodschappen te doen. Of ik heb gewoon geen trek. Of ik kook wel degelijk, maar ben achteraf te uitgeput om het op te eten……

Maar maaltijdservice kan ik wel vergeten met mijn gekke dieet. Ik heb het wel eens gecheckt. Van de honderd maaltijden kon ik er maar eentje eten. En dat was bepaald niet mijn favoriete kostje!

Maar ik heb ook een revolutionaire ingreep gedaan in mijn leven. Sinds kort staan er krukjes in mijn douche. Een hele comfortabele naast de wastafel, voor het tandenpoetsen. Een een waterdicht exemplaar in mijn douche. De comfortabele bleek water als een spons op te zuigen. Niet meer zo comfortabel daarna…..

Bij het Kruitvat vind ik echter een opklapbaar krukje, gifgroen met witte stippen. Een soort kikkerpaddestoel. Echt iets voor Heks. Bovendien staat het ding als een huis. Na een wankele design opklapstoel, de comfortabele zuigkruk en een gammel wandelstokkrukje een ware verademing. Hij is wel erg laag. Opstaan is nu weer een hele heisa.

Zo kloot ik maar wat aan in mijn meutige bestaantje. Langzaam wordt alles wel minder en minder. Je ziet nog steeds niks aan Heks. Ik loop kaarsrecht. Zie er normaal uit. Redelijk jong zelfs voor mijn leeftijd. Vooral bij kaarslicht.

Maar elke fysiotherapeut schrikt zich een hoedje van de staat van mijn spieren en gewrichten. Alle spieren verkrampt en in de knoop en minstens de helft van de gewrichten lichtelijk uit de kom. Geen wonder dat ik ALTIJD crepeer van de pijn.

‘Ik ga zo’n krukje meenemen op vakantie, ik heb er direct maar vier gekocht. Ze lagen voor een prikkie in zo’n grabbelbak….’ vertel ik Steenvrouw, als we 1 van die krukjes als tafeltje gebruiken tijdens een picknick. Ik ben zo blij met mijn krukjes! Ik douche de hele week al bijna elke dag!

De bijzettafelexpert heeft de leukste krukjes!

 

Keiharde kinderhoofdjes, kloterige klutsknieën en klierige kotshond bezorgen Heks een ware lijdensweg tijdens de paasdagen. Gelukkig volgt er toch een soort wederopstanding. Enigszins postuum. En ook niet blijvend. Maar het is beter dan niets!

Posted on by
©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Bonggggingggg!!!!!!!!!!!!!!!!!

Met een klap kukel ik met fiets en al op de plaveien. De fietskar blijft min of meer overeind, maar mijn lijf schiet alle kanten op. Het stuur boort zich in mijn ribbenkast. Mijn schouders flapperen in hun sponningen. Mijn rechterhand vangt een deel van de klap op alsmede mijn linkerknie. Mijn slechte knie. Dat geweldige gewricht halverwege mijn been. Sowieso al een half jaar lekker dik door een val van de trap.

O jee. ‘Gaat het wel, kan ik iets voor u doen?’ een geschrokken man stapt uit zijn auto. Hij heeft van het tafereeltje kunnen genieten. Je ziet niet elke dag een toverheks crashen!

‘Laat me maar eventjes,’ roep ik zo vriendelijk als ik kan opbrengen. Gek is dat  toch, die neiging om te doen alsof er niets aan de hand is in zo’n geval. Waar ben ik nou bang voor? Om voor lul te staan met mijn gestuntel? Dat die man me uit gaat staan kafferen zoals mijn vader vroeger als ik mijn wekelijkse val van de trap maakte? Dat ik een oplawaai toe krijg?

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ik worstel me overeind en wrijf over de getroffen gebieden. Puffend hijs ik de fiets weer omhoog. Mijn god, wat zijn die e bikes toch zwaar. Ik krijg het nauwelijks voor elkaar. Ik had me toch door die wildvreemde Samaritaan moeten laten helpen…….

Even later fiets ik de hoek om. Au, au. Het gaat voor geen meter.

Als ik mijn broek opstroop zie ik dat mijn knie ontveld is. Bah. Dit wordt niks. Ik ben op weg naar de fysiotherapeut om uit de knoop te worden gehaald en nu lig ik helemaal in de kreukels. Lekker absurd.

‘Ik ben behoorlijk gevallen op weg naar je toe, zit weer thuis, bel me ff,’ Mijn fysio hangt al aan de lijn. ‘Jeetje, Heks, balen hoor,  als je wilt kun je vanmiddag om half drie nog terecht, voor een oplapsessie,’ ze offert haar pauze op.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘ik moet er eventjes niet aan denken dat er iemand aan mijn lijf zit,’ piep ik benauwd. Er zit een huilbui dwars in mijn keel. ‘Als je zo onderuit gaat doet dat iets met je. Hebben ze wetenschappelijk onderzocht, je bent dan echt eventjes helemaal van het pad,’ zal een alt later tegen me zeggen tijdens de koorrepetitie.

Maar goed, intussen loopt mijn dag volledig in de soep. Eigenlijk moet ik nu uitgebreid met mijn hondje in het bos lopen. Maar ik zit zieligjes betadine op mijn knie te sprenkelen. Dan ren ik naar de drogist. Werkelijk alle verbandmiddelen en pleisters heb ik er doorheen gejast de laatste maanden met als dat gezaag in vingers en handen. Dat vallen van fiets en trap. En dat abces niet te vergeten……

‘Verbandgaasjes, gewoon hydrofiele gaasjes,’ de vrouw van de drogist kijkt me niet begrijpend aan. Mijn god. Spreek ik soms Spaans? Uiteindelijk komt ze met iets aanzetten, wat vooral duur is. Het lijkt wel op wat ik nodig heb, maar hoe kan het nu zoveel kosten?

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Doe maar,’ met de gaasjes ren ik de deur weer uit. Het blijken een soort betere plakpleisters te zijn. Helaas zijn ze veel te klein om het gehele getroffen gebeid te beslaan. Opnieuw ren ik naar de ouderwetse drogisterij. Met mijn ontvelde knie open en bloot nu: Ik heb er net een hele plas jodium op geknikkerd……

‘Ja, je vroeg toch om die verbandgaasjes,’ de vrouw van de drogist wrijft me mijn vermeende ‘fout’ in. Ondanks het feit dat ik in eerste instantie wel drie keer om hydrofiele gaasjes heb gevraagd en iets anders kreeg…… En daar toen maar genoegen mee nam, omdat mijn geschaafde knie dringend verzorging nodig heeft. Nog steeds trouwens………

Zoals altijd heb ik het weer verkeerd gedaan. Oh, wat word ik toch moe van dit soort gedoe: Een ander de schuld geven. Altijd en overal. Door alles en iedereen. En waarom in godsnaam? Wat schieten we ermee op? En nu heb ik er al helemaal geen tijd voor. Ik crepeer van de pijn. Geef me de goede gaasjes. Verdorie.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM, kotsen, braken, over je zuiger, over je nek, overgeven of spugen: lekker is anders VikThor!

Op zulke momenten mis ik een liefhebbende echtgenoot, die eventjes de honneurs waarneemt. Niet dat ik ooit zo’n exemplaar in huis heb gehad. De mannen in mijn leven lieten zich over het algemeen mijn liefdevolle verzorging lekker aanleunen, maar zelf bakten ze er vaak niet al teveel van…..

Even later heb ik de knie dan eindelijk ingepakt. Joy en haar lief komen het hondje ophalen. Vandaag neem ik vrijaf. Ik ga nog wel naar het koor, we repeteren uiteindelijk hier om de hoek. En ik blijf gewoon zitten. Dat overleef ik wel. Ik kan me stomweg niet permitteren om niet te gaan omdat ik nooit thuis oefen……

Ik moet hoognodig rustig aan doen. slapen en uitrusten.

Die nacht is mijn hondje zo ziek als een hond. Een uur lang braakt hij de sterren van de hemel. Grote plassen hondenkots dropt hij links en rechts in de woonkamer. Na een half uur spuugt hij schuim. Zijn hele koppie zit onder de kledders.

Heks loopt alles geduldig op te dweilen met haar uit elkaar gerukte lijf. Telkens als ik denk dat het voorbij is begint hij weer. Ik kijk op de klok. Half 1. Zaterdagnacht. De slechtste tijd voor een dierenarts consult!

Net als ik erover denk om toch maar iets dergelijks te gaan ondernemen, kalmeert mijn ventje onder mijn handen. Lange tijd behandel ik zijn pijnlijke buik. Ik voel mijn heksenhanden gloeien. Zelf word ik ook eventjes zo misselijk als een kat……

Na een uurtje of twee gaat mijn kereltje water drinken. Hij slobbert een halve bak leeg. Nou, als hij dat binnen houdt heeft hij zeker geen maagtorsie!

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

En hij houdt het binnen.

Even later stop ik hem met zijn koeiendeken in de bench. Heel sneu ligt hij daar onder zijn dekentje. De hele nacht en volgende dag ligt hij te slapen. Heks ook. We maken een paar kleine piesrondjes door de wijk, maar veel meer kunnen we allebei niet opbrengen.

Pas zondagavond beleven we onze persoonlijke wederopstanding en gaan we eens uitgebreid aan de wandel. In het Zeevaartpark treffen we een paar speelse hondjes. Mijn pubertje rolt al snel stoeiend over het grasveld: VikThor is er weer helemaal bovenop!

Voor Heks zal het nog eventjes duren voordat ze weer is bijgetrokken. Pas dagen later is duidelijk dat er van alles van zijn plek geraakt in mijn wervelkolom. En vervolgens is alles min of meer vastgelopen……. Een stevige fysiotherapeutische sessie verder is de boel weer een beetje in beweging. ‘Het zal tijd nodig hebben, Heks.’

‘Ach, die knie valt gelukkig mee. Vorig jaar ben ik ook een keer lelijk gevallen en toen hebben de doktersassistenten het grind er met een pincet uit zitten peuteren. Weken ben ik daar zoet mee geweest voordat het een keertje dicht en korstvrij was,’ mijn fysiotherapeut moet lachen om mijn laconieke verhaal.

Wat moet je anders? Overal maar een drama van maken? Je zou het soms wel denken als je om je heen kijkt.

Die val heeft me in elk geval gedwongen om m’n gemak te houden. Maar volgende keer een minder pijnlijke wake up call graag……

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

Een groot deel van de kerstdagen breng ik door in de BEDlehemkerk. Maar er wordt ook een subliem kerstdiner in elkaar geknutseld door Heks en Steenvrouw: Kalkoen à la Jamie!

Posted on by

‘Heks, wil je tweede kerstdag komen dineren?’ Ik wordt op het allerlaatste moment uitgenodigd bij oude vrienden van me. Ook de familie roert zich vlak voor kerst met allerlei in der ijl in elkaar geknutselde plannen. Helaas moet ik verstek laten gaan, gelukkig is er nog geen sprake van ‘wat doen we met Heks dit jaar?’: Ik heb al bezigheden! Steenvrouw en Heks gaan een kalkoen in de oven stoppen. Een megaproject.

Een paar maanden geleden zitten we al plannetjes te maken. ‘Zullen we het weer samen vieren? Met de kindertjes erbij?’ Al jarenlang komt mijn vriendin met haar grut op tweede kerstdag Chinees fonduen. Of eigenlijk Koreaans: Daarbij zit er een gloeiendhete bakplaat middenin de pan met bouillon.

‘Ik overleg het met de kids. Ze worden zo groot en hebben vaak zelf ook plannen.’ Een paar dagen later krijg ik uitsluitsel. ‘Mijn zoon vindt het superleuk als je komt, maar wil het graag een keertje thuis vieren. Dus je bent van harte uitgenodigd. Zullen we binnenkort overleggen wat we gaan koken?’

Ja, die kinderen zijn opgeschoten als kool. Ik zie Steenvrouw nog voorrijden met haar fietskar vol kleintjes. Nu fiets ik met zo’n kar. Met daarin een pup.

‘Zullen we dit jaar eens een echt kerstdiner doen? Iedereen maakt iets en we trekken ook deftige feestkleding aan?’ We zijn er snel uit. Een ouderwets kerstdiner met alles erop en eraan. Daar hoort natuurlijk een kalkoen bij!

Mijn vriendin heeft nog nooit zo’n monster in de oven gestopt. Heks heeft wel wat ervaring. Bovendien heb ik jaren het kunstje afgekeken van mijn vader: Hij was echt een geweldige kok. Dagenlang was hij met zo’n kalkoen in de weer. Een jaarlijks terugkerend fenomeen. ‘Ik heb dus ook nooit uitgedroogde plofkalkoen gegeten, zoals de halve wereld. En dat gaan we dit jaar ook niet doen!’ verzeker ik Steenvrouw.

De week voor kerst lig ik veel in bed. Ik ben toch zo slecht met mijn lijf. Een kerstboom is er niet bij dit jaar. Het idee zo’n loodzwaar onhandelbaar ding te moeten sjouwen en optuigen bezorgt me al spierpijn. Ook de andere versieringen blijven in de kast. Geen kersttafel vol engeltjes en chocolade. Geen ijsparadijs in mijn toilet. Ik koop alleen een paar plantjes en een bos amaryllissen.

Ook haal ik een wat vleeswaren, haring en wat Marokkaanse delicatessen. Daar moet ik het maar mee doen dit jaar. ‘Ha Toverheks!’ Ilias staat naar me te glimmen in zijn marktkraam. Sinds ik een keertje over hem heb geschreven, hij gaf me zo een pak geld mee toen ik mijn portemonnaie vergeten was,  zijn we dikke maatjes.

Hij strijkt met zijn hand langs zijn gezicht, trekt een uitgemergeld mummelmondje en kijkt me streng aan. Ja, ik weet het. Ik ben hartstikke mager momenteel. Het laatste jaar zijn er zomaar tien kilo’s overtollig lichaamsvet verdwenen. Nou ja, overtollig. Ze zaten me bepaald niet in de weg.

Niets ontgaat de scherpe blik van Ilias. ‘Magere vrouwen is niets gedaan. Daar doen we wat aan,’ spookt er ongetwijfeld door zijn hoofd. Hij zwiept een emmer verrukkelijke vissoep uit zijn voorraad omhoog. ‘Voor jou, Heks, kun je een beetje aansterken…..’ Hij kijkt naar mijn spierwitte bekkie. Pakt nog een emmer. En een groot Turks brood……. ‘Goed eten, lieve Toverheks.’ Hij deponeert zijn gulle gaven op mijn fietskar.

Goeie hemeltje. Ik kan de hele kerst aan de soep. Hoogstwaarschijnlijk zitten er gluten in, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze geschenken niet aan te nemen. Alleen het kijken naar de potten soep doet me al goed. Later waag ik me toch aan een bordje en inderdaad: Heel erg lekker.

Kerstavond lig ik in bed. Uitgeput. Ik slaap tot een uurtje of tien. Schrik wakker. Trek een kerstachtige outfit aan en spurt naar de kerk. Omdat ik laat ben zit ik helemaal achterin. Zoals altijd. Kortjakje in haar kerstpakje.

Eerste kerstdag slaap ik uit. In de loop van de middag meld ik me bij Steenvouw met een tas vol vergeten groenten. En een ijskoude fles bubbels.

De gehele week hebben we onafhankelijk van elkaar Jamie Olivers kerstrecepten bestudeerd. Ik heb hem allerlei verrukkelijke dingen zien uithalen met een kalkoen. Groenten zien roosteren. Verrassende vulling zien maken…..

Mijn vriendin heeft alle benodigde ingrediënten in huis gehaald. Spek, cranberries, rundergehakt alsmede een bakbeest van een scharrelkalkoen. Superieure kwaliteit. In haar tuin staan allerlei verse kruiden te overwinteren. Tevens heeft ze een paar grote ovens in keuken en bijkeuken. Kortom: We zijn er klaar voor.

Zo rommelen we een heerlijke vulling in elkaar. Stoppen gezamenlijk die hele pan vulling in het beest. Naaien em dicht met een takje Rozemarijn. Proppen doorgesneden clementines in zijn kont. Bekleden het geheel met spek. Leggen dit spectaculaire hoofdgerecht op een bedje van groenten in een grote ovenschaal……

Tussendoor gaan we heerlijk met het hondje wandelen. Tot slot maken we de fles bubbels soldaat. Heks zet allemaal lekkere liflafjes op tafel. En een bord vol haring. We hebben het verdiend. Morgen hoeft Steenvrouw de kalkoen alleen nog maar in de oven te zetten en een keer of driehonderd te bedruipen…….

Tevreden fiets ik aan het begin van de avond naar huis. Ik laat mijn hondje nog uitgebreid uitrennen langs de Vliet. Dan geef ik alle beesten eten en ga eventjes op bed liggen uitrusten. Strakjes ga ikzelf wel eten. Ik heb nog wat Indische afhaalchinees in de koelkast staan.

Als ik wakker schiet is het al midden in de nacht. Ik verzuim om te kijken hoe laat het precies is, maar ga eerst nog een laatste rondje met het hondje wandelen. Jeetje, wat is het stil op straat. Compleet uitgestorven.

Thuisgekomen zet ik mijn eten in de magnetron. Ik heb Ilias beloofd om beter en meer te eten, dus ik neem ook nog wat van zijn soep. Voor de televisie peuzel ik het op. Pas op dat moment krijg ik in de gaten dat het vijf uur in de morgen is. Ik zit in feite te ontbijten!

Natuurlijk kruip ik er nog een paar uur in. Ik wil graag okselfris zijn voor ons fenomenale kerstdiner!