WAT ZIET ‘IE ERUIT!

Donderdagmorgen moet Varkentje zich melden bij de dierenarts. Het gaat een stuk beter met m’n ventje, maar Demodex is een hardnekkige parasiet. Dit minuscule monstertje leeft in de haarzakjes van bijna alle honden. Normaal gesproken houdt het beestje zich koest. Maar zodra het immuunsysteem van de gastheer verzwakt slaat hij toe. In grote getale rukken hele legertjes kriebelende griezeltjes op en verwoesten de huid van de getroffen hond. Goddank is het niet overdraagbaar op mensen en andere dieren.

Ysbrandt was na een operatie de klos. Eerst kreeg hij een aantal bacteriële infecties, direct gevolgd door Demodex. Het duurde helaas eventjes voor we erachter kwamen. Mijn hondje heeft van zichzelf al allerlei allergieën. We dachten aanvankelijk, dat het meer van hetzelfde was. Pas toen de plukken haar van zijn lijf vielen en hij in no time half kaal werd ontdekte de dierenarts de kleine boosdoener.

Het werd erger en erger

De laatste weken knapt Ys aardig op. Hij heeft weer energie en loopt als vanouds lekker naast de fiets te rennen. Ook is hij een paar kilo aangekomen, dus niet meer zo mager. En er groeit weer haar op zijn snoet en pootjes. Alleen zijn borst is nog vrij kaal. Daardoor lijkt hij een beetje uit balans, alsof hij op z’n breedst is bij zijn flanken.

Bij de dierenarts moeten we eventjes wachten. Mijn viervoetige vriend blijft heel relaxed. Dat heb ik wel anders meegemaakt bij andere dierenartsen! Vaak zat hij bibberend en smakkend pogingen te doen om op mijn schoot te klimmen…..

Als dokter Kermani ons komt halen loopt Ys hem kwispelend tegemoet. ‘Is dat Ysbrandt?’ klinkt het quasi verbaasd. “Ik herken je bijna niet, ouwe jongen!’ Ys laat zich aaien en loopt probleemloos mee de spreekkamer in. Geen getrek en zenuwachtig gesmak. Mijn varkentje is volledig op zijn gemak! Een hele prestatie van deze dierenarts! Zeker gezien de vervelende en pijnlijke onderzoeken, die hij in petto heeft!

Ik til Ys op de tafel. Hij zit doodstil, terwijl er op drie plekken een stuk huid wordt weggeschrapt. Niet bepaald lekker. Hij laat het toe.

‘Hij is enorm vooruitgegaan’, zegt de dokter, ‘Ik moet echt zoeken om nog beestjes te vinden. Helaas is de behandeling nog lang niet afgelopen. Pas als ik twee keer niets meer vind is hij genezen.’ Dat is balen. De behandeling is afschuwelijk. Elke avond spuit ik een dosis gif in zijn bek. Elke week spons ik hem in met zo’n smerig chemisch goedje, dat we er allebei helemaal akelig van worden. Vooral Ysbrandt. De bijwerkingen zijn neurologisch van aard…..Zwabberend en zwalkend loopt hij dan naast me, terwijl ik net zo lang met hem op stap ga, totdat de ergste gifdampen zijn verwaaid.

Toch ben ik blij met het resultaat. Soms slaat zo’n behandeling niet aan. Door alle wonden kan de patiënt bloedvergiftiging krijgen. Dan rest er nog maar 1 ding: Afscheid nemen van je hondje…….

Dokter Kermani en zijn lieve assistente

Maar kijk eens, wat een resultaat