Epke Zonderland zit op televisie te praten met Beau van Erven Dorens. 5 jaar later. Meestal vermijd ik dit programma als de pest. In het verleden al helemaal, toen Jeroen Pauw het presenteerde. Ik heb door de jaren heen een allergie ontwikkeld tegen die man. Compleet met jeuk en Praagse lentekriebels.

Beau kan ik beter verdragen. Hij neemt zichzelf niet al te serieus. Dat scheelt. Maar Epke is toch wel erg leuk. Oh, wat een fijne jongeman. Eerlijk, nuchter, gedreven en succesvol kan dit jongmens gewoon tegen zijn verlies. En hij studeert ook nog eens medicijnen! Een toekomstige dokter!

Een heerlijk joch! Daar willen we er wel meer van. Als we dan toch zo nodig mensen willen klonen, laten we dat dan bij zulke fijne mensen doen.

Dirk Kuyt komt ook in aanmerking vindt Heks. Ik ben al sinds zijn debuut zwaar fan van deze authentieke Katwijker, ondanks het feit, dat mijn halve familie uit Noordwijk komt! Zoals iedereen weet kunnen Kattukkers en Nortukkers elkaar wel schieten……

Heks is dol op sport. Ik zit me stiekempjes al maanden te verheugen op de Olympische Winterspelen. Alles kijk ik dan. Vooral schaatsen natuurlijk. Maar van curling tot bobsleeën tot snowboarden of de reuzenslalom: Heks geniet met volle teugen.

Mezelf zie ik helaas niet meer dit soort dingen uithalen. Een paar jaar geleden kon ik nog redelijk schaatsen, maar intussen hangen mijn heupen en knieën bij tijd en wijlen uit de kom en dat komt mijn prestaties niet ten goede. Gelukkig kan ik uitstekend genieten va anderen. Dat doe ik al jaren. Indirect leven zogezegd. Parasitair genieten…..

Zo heb ik altijd heel veel lol gehad in mijn neefjes en nichtjes en de kids van vrienden, hoewel ikzelf geen kinderen heb gekregen. Had ik best gewild, maar het zat er niet in. Een goeie baan is ook nooit gelukt. Toch geniet ik ontzettend van het succes van mijn dierbaren. Als het hen lukt om hun dromen waar te maken ben ik ook blij. En trots!

Een leuke duurzame relatie is tot op heden ook niet voor me weggelegd. Toch ben ik blij dat er mensen om me heen bestaan, die wel hun zielsverwant aan hun zijde hebben. Niet dat dat nu altijd zaligmakend is. Zo’n zielsverwant kan soms behoorlijk veeleisend zijn!

Het is levenskunst om te genieten via anderen. Je moet het hen eerst gunnen om er zelf van te kunnen genieten. Voor jaloerse types is dan ook helaas niet weggelegd vrees ik.

Toen ik nog werkte, lang geleden alweer, fietste ik elke dag een stuk door de polder bij Alphen. Op een dag had het gesneeuwd. De wereld was opeens fris en nieuw. Onderweg kwam ik een man tegen in een scootmobiel. Hij kon zelf geen kant op, maar zijn roedel wel!

Drie uit de kluiten gewassen energieke honden waren als gestoorden door de sneeuw aan het rollen om vervolgens in een razend tempo achter elkaar aan te jagen. ‘Go for it, jongens!’ schreeuwde de man, ‘Zet em op, vooruit!’ Zijn stralende gezicht met een grijns van oor naar oor staat sinds jaar en dag in mijn geheugen gegrift.

Hij rende vliegensvlug via hen, rolde door de sneeuw met hun lichaam, genoot van de winter middels zijn dierbare roedeltje.

Ik voetbal via Kuyt, ik zwier aan de rekstok à la Epke, ik fiets een berg op in de geest van  Tom Dumoulin, ik schaats de tien kilometer zoals Sven. De 1500 met de benen van Wust……

Ook al lukt het me nauwelijks meer om een beetje fatsoenlijk te zwemmen, toch geniet ik nog steeds van sport. Ik weet het, het is niet zaligmakend, topsport. En ook verre van gezond. En ook is niet elke sporter een toonbeeld van sportiviteit. De beste prestaties worden soms neergezet door mensen die niet tegen hun verlies kunnen……

Maar uiteindelijk verliezen diezelfde winnaars ook wel weer een keer. Verliezen is inherent aan sport. Het is misschien wel de belangrijkste les, die eruit valt te leren.

Helaas is onze narcistische maatschappij vooral gericht op winnaars, zonder verliezers zijn er echter geen winnaars!!!

Ik ga maar eens naar buiten met mijn hondje. Elke dag een flinke ronde lopen of fietsen, dat is mijn topsport. En geloof me, voor iemand met ME is dat echt zo. Mijn hondje is mijn trainer, motivator en zen meester. Hij dwingt me om dagelijks naar buiten te gaan en om te bewegen.

Door hem houd ik een zekere basisconditie. Als hij er niet zou zijn was ik vanmorgen niet eens mijn bed uitgekomen. Nu heb ik alweer anderhalf uur met hem getoerd. En nog is het niet gedaan. We gaan er nog heerlijk eventjes tegenaan!

En het mooie is: Ik ren door het bos via hem, spring zonder meer in de eerste beste blubbersloot. Ik rol door het gras en speel met andere honden. Alleen het ruiken aan kontjes en drollen laat ik aan hem over. Daar geniet hij honderdduizend keer meer van dan ik.