Toen ik onlangs door het van der Werffpark liep viel me iets op aan het beeld

Vrijdag ga ik dan eindelijk met Trui aan de zuup om onze oude strijdmakker Rooie te herdenken. Om te zorgen, dat we niet onder de tafel belanden zorg ik voor een fantastisch maaltje. Terwijl ik druk bezig ben met de voorbereidingen, komt mijn vriendin binnen met een enorme fles whisky en een stapel CD’s van Tom Waits.

We beginnen met wijn, hapjes en een soepje. Tom kreunt op de achtergrond. We kwebbelen over van alles en nog wat. Intussen staat er een enorme Tajine Lamsvlees op het fornuis te pruttelen. Een zalige geur vult de ruimte.

De burgervader heeft zijn snor laten staan!

‘Volgens mij vindt Rooie het wel prima daar in het licht’, verzucht Heks. Hij is wel heel jong overleden, maar het leven was toch altijd een enorm gevecht voor hem. Maar ja, ik kan me vergissen. Uiteindelijk hangen mensen altijd enorm aan het leven. En dat is maar goed ook. die diepe levensdrang houdt ons als mensheid gaande. Zonder die drive zie ik het somber in voor de mensheid….

Na het eten gaan we dan toch werkelijk aan de Famous Grouse. Onze favoriete blended. De beste ook. ‘Proost!’ roepen we. We klinken op Rooie en halen herinneringen op. In ons hoofd horen we zijn gortdroge commentaar op onze verhalen. We kunnen niet meer zo goed tegen dit goedje als in onze jonge jaren. De fles gaat niet leeg, we komen zelfs niet in de buurt……

In bepaald licht valt het nauwelijks op

Om een uurtje of half 1 breng ik mijn vriendin naar de bus. Helaas, er rijdt vanavond geen bus. ‘Blijf slapen!’ roept Heks enthousiast. Net als mijn vriendin haar man zover heeft gekregen om haar even op te halen, komt er toch nog een bus aanrijden. Giechelend stapt ze in. Ik zwaai haar uit en besluit nog eventjes met Ysbrandt naar een park te lopen. Hij heeft nog wel een klein extra wandelingetje verdiend.

In het park raak ik aan de praat met een alleraardigste meneer met hond. ‘Mijn hond heeft een ander hondje gepakt afgelopen week,’ vertelt de heer in kwestie. ‘Oh, was het soms een klein wit hondje?’ Heks weet er al van. Ze kent de eigenaar. Hij heeft het verhaal in geuren en kleuren vertelt. Zijn hondje is door het oog van de naald gekropen….

‘Mijn hond komt uit Griekenland. Ik heb hem nog niet zo lang, dus ik weet niet wat er in het beestje zit.’ Ik vertel hem van het zeer speciale Nederlandse echtpaar met een hondenopvoedingsinstutuut, de Roedel, in de Belgische Ardennen. Zij hebben me enorm geholpen, toen Ysbrandt de ballen van een agent te pakken had gehad. ‘Toen ik het akelige verhaal hoorde van mijn hondenvriend, dacht ik direct, dat deze mensen jou en je hond wel zouden kunnen helpen.’

Het misstaat de goede man niet

We wandelen al pratend het park weer uit en lopen door de stille stad. Het is intussen al hartstikke laat.  Voor de deur van zijn huis nemen we afscheid. Ik krijg een zoen op allebei mijn wangen. Grappig toch weer. Ik ken hem net!

‘Misschien kunnen we een keertje in de Vlietlanden gaan wandelen met de monsters,’ stelt de man voor. Onze hondjes kunnen namelijk prima overweg. Dat is toch altijd zoiets wonderlijks, de soms onnavolgbare sympathieën en antipathieën van onze viervoetige vrienden…

En het is echt van deze tijd, zo’n snor