Een paar weken geleden schreef ik een blog over een bijzondere documentaire: Naziha’s lente. Zeer de moeite van het bekijken waard. Een bevriende blogger heeft er ook een mooi verhaal over geschreven: Naziha’s lente (2014), documentaire van Gulsah Dogan/Allerhande, maar vooral literatuur. Hoewel enigszins verlaat plaats ik mijn stukje toch nog maar. Ze is het waard, Naziha!

Mijn nieuwe televisie abonnement is niet alleen maar kommer en kwel. De bijgeleverde Horizonbox biedt sinds monteur nummer twee em aan de praat heeft gekregen ongekende mogelijkheden. Allerlei films en series kan ik op aanvraag bekijken. Gemiste programma’s zijn eenvoudig terug te vinden en alsnog beschikbaar. Ook kan ik programma’s halverwege opnieuw starten.

Erg handig als je net het begin gemist hebt. Als bonus kan ik dan bij de meeste zenders lekker door de reclame heenspoelen.  Ik lig al een paar dagen compleet gestrekt. De uitvoering met mijn koor is me fataal geworden. Het heeft het  minibuffertje energie volledig uit mijn slecht functionerende systeem getrokken. Maar het was zo leuk, dat ik met plezier boet voor mijn uitspatting……

Zondag is Cowboy een dagje met Het Gele Gevaar op stap. Familiebezoek. Ik dweil de hele dag in bed. Pas ’s avonds fiets ik een rondje met het hondje. Met moeite. Als mijn liefje zich weer meldt, ben ik blij, dat ik weer naar bed mag…. Afgelopen maandag is het al niet veel beter. Ik lig ik grieperig naar de televisie te koekeloeren. Frogs is met het hondje op stap.  Ergens die maandagavond val ik halverwege in een documentaire over een Marokkaanse vrouw, ‘Nazilla’s lente.’

Met mijn nieuwe afstandsbediening is het een fluitje van een cent om terug te spoelen  naar het begin. Wat volgt is een uitgebreide reportage over het wel en wee van een vrouw met tien kinderen.  Zonder man. Die heeft ze een jaartje of acht geleden de deur uitgegooid. Een lamstraal. Een criminele zak. Een regelrechte eikel. Haar negen zoons groeiden op voor galg en rad met hun foute vader als lichtend voorbeeld.

De positie van de vrouw is dermate ondergeschikt in de cultuur van deze familie, dat ze nauwelijks buiten de deur komt. Laat staan, dat ze iets te zeggen heeft in de opvoeding van haar ‘mannen’. ‘Zo noemt mijn ex de kinderen.  Hij zette zijn mannen aan tot stelen. Ze waren bij voortduring in aanraking met de politie. Dat wilde ik niet. Toen ben ik van hem gescheiden.’

In haar eentje probeert ze vervolgens dit gezin groot te brengen. Geen doen natuurlijk. Vooral niet na zo’n valse start. Een eindeloze rij hulpverleners passeert de revue. De ene nog hopelozer dan de andere. Ja, dat ken ik. Je vraagt hulp en raakt van de regen in de drup….

De arme vrouw is op een gegeven moment al haar kinderen kwijt. Behalve het tiende exemplaar in haar buik. Ze is opnieuw zwanger…. Van een meisje! Een wonder! Met vallen en opstaan weet ze het te redden.

Dan speelt haar zoon een potje voetbal in het team, dat op een kwaaie zondagmorgen een grensrechter dood slaat. Het joch belandt in de bak. Een eindeloos aantal rechtszittingen volgt. Uiteindelijk krijgt hij twee jaar. Iedereen die betrokken was bij dit vreselijke zinloze incident waarbij iemand het leven liet, krijgt straf…..

‘Ik geloof mijn zoon voor negentig procent,’ zegt Naziha als het gaat over de betrokkenheid van haar zoon bij de fatale afloop, ‘Hij is gewoon thuis gekomen en gaan slapen. Zich van geen kwaad bewust. Wel vertelde hij dat er een vervelende ruzie was geweest tijdens de wedstrijd…. De man is later die avond overleden. Ik heb mijn kind uit zijn bed gehaald en de politie gebeld….’

Heks zit met grote ogen te kijken naar deze krachtige sterke vrouw. Wat een wijf. Wat een leven. Zo moeilijk. Haar verschrikkelijke positie als vrouw binnen een zeer vrouwonvriendelijke cultuur. De mishandelingen die ze als kind heeft ondergaan. ‘Marokkanen praten daar niet over…’ zegt ze.

Nederlanders ook niet. Weet ik uit ervaring. Ook in onze bananenrepubliek houden slachtoffers van huiselijk geweld hun mond…..  In de paar uur, die de documentaire duurt ga ik een beetje van Nazilla’s houden. Wat een krachtige vrouw, ik gun haar een paar rustige zomerse jaren en een leuke vent. Want daar staat ze tot mijn verbazing en vreugde toch nog steeds voor open!